Çdo herë që niste shoqërimi ynë,
çdo herë që fshiheshim gjireve të largëta të detit,
shkëmbinjtë e nënujshëm të luftës së klasave
na e përmbysinin barkën e dashurisë.
Pranë teje zëra. Mbeturina të hedhura nga anijet.
Sanalle të nxjerra në tokë e të shpuara në kurriz
si dëshmi të netëve të stuhishme.
Kaq herë fati na nxori jashtë lundrimit,
si këta sanallë të gjymtuar pranë teje në kumin e lagur!
Nuk e di sa kohë, pastaj,
jam endur rrugëve të trishtimit
ku ndërtesat e netëve kërruseshin mbi mua
si një grumbull të verbërish të ngurrosur.
Përmes drurëve të shtrembëruar nga dhimbja
më shfaqej një mjegull e përgjakur.
Dukej sikur gjithë trungjet e drurëve ishin mbushur me
afishet
e dashurive të vdekura.
Pylli i nervave
kuiste
poshtë erërave të zemërimit.
A e kini parë ndonjëherë si diellin e zë hëna
dhe drita përpëlitet në asfalt si një qengj i therrur?
Ai qengj isha unë që përpëlitesha
në kërkim të asaj drite
që ca zyra të fshehta ma kyçnin
nëpër dosje të errëta.
Si do ta gjeja dritën time që të shikoja kohën jashtë
eklipsit?
Limjon, 1975-2011
Comments