Dallëndyshe Bushi: Hijet që s’kanë zë...

Në trotuaret gri të një qyteti pa mëshirë,

rrijnë hijet e heshtura — gra me thinja e shpirt të dlirë. 

Ato janë hijet e qytetit, por me shpirt mali — të padukshme për botën, por të pathyeshme për jetën."

Janë ata që dikur mbajtën këtë vend në këmbë: nënat, gjyshërit, fshatarët, punëtorët, kujtimet e gjalla të një kohe që ne, me arrogancën e të sotmes, kemi mësuar ta shpërfillim.

Tirana zgjohet me zhurmë – makina, këmbë të shpejta, kafe të pahapura ende. Por ka disa që janë zgjuar shumë më parë. Ata nuk janë pjesë e ngutjes, por të një lufte të heshtur, që nuk zë vend në lajme. Gra dhe burra të moshuar, me fytyra që tregojnë më shumë histori se çdo librari e qytetit. Me lëkurë 

të rrudhur nga dielli dhe vitet, me duar të çara nga puna, me shikim që kërkon – jo lëmoshë, por një grimë dinjitet.

Ata janë kudo. Në çdo cep trotuari, në çdo hije nën ndonjë pemë të rrallë. Disa mbajnë qese të vogla me rrepa, mollë , ndonjë tufë majdanozi, ndonjë shishe qumështi. 

Kur i sheh, të shkundet shpirti. E kupton se Tirana s’është vetëm ajo që shkëlqen në Instagram. Ka edhe një tjetër Tiranë – e përkulur, e heshtur, që jeton nga mëshira e qytetit që e ka harruar.

Dhe pastaj vijnë ata – të "rinjtë në blu" , me urdhra në xhep dhe me çizme të lara. U afrohen si të ishin kriminelë. U flasin me zë të lartë. “Nuk ke leje. Largoju!” Dhe kur nuk lëvizin mjaftueshëm shpejt, trotuari bëhet vend për përplasje. Rrënjat e kombit përplasen në asfalt.

Por kjo nuk është ndonjë histori nga një vend i largët. Është këtu. Çdo ditë. Në qytetin tonë. Dhe çudia më e madhe është se: të gjithë i shohin, por askush nuk sheh vërtet.

Sepse në këtë qytet, rrënjët kanë nisur të përdridhen nëpër trotuare. Dhe, ngadalë, po thahen.