Bukuria e saj, kur isha djalë, edhe hënën e vishte me ndryshk. Një re, si zemër, loton sot e vrarë, pikëllon kalldrëmi me myshk.
Të krisur morën, si me magji, sytë e ëndrra që s’vdes. Ç’ë se s’ja preka buzë e gjinj, as flokët derdhur mbi bel.
Nga pas e ndiqnja, porsi gjahtar, paçka se një tjetër dashuronte. Po ja, ai tjetri, dashurinë e hoqi zvarrë, gjersa e shkeli si lëvore.
Ende ri larg. Dua të afrohem, të bindem se bukuria bën magji. Në ndodh, sërish, të plagohem, Bukuri Vrastare je ti.
2009-2021
Comments