BUJAR QESJA: Trovi

Përditshmëria ime ngacmon ngarkesë, duke e vendosur veten që në mëngjes herët në pozicionin e marshuesit, e më tej në atë të shkruesit, e më tej e më tej në atë të kontaktuesit me kategori të ndryshme njerëzish, miq, shokë, të njohur e të panjohur. Kjo larmi të detyron të shtysh jetën më tutje, duke i dhënë peshë dhe kuptim. “Armët” nuk duhen dorëzuar, paçka se mosha ecën dhe kupton se mbi kurriz je në katin e 74-t, të asaj që quhet jeta ime.

Në ecjet e mëngjesit, kur dielli ende ngurron të çfaqet, jam në planet e mia të marshimit prej 10.000 hapash, e të kalosh si u pa u ndjerë 8-9 kilometrat dhe duke ia hequr trupit mbi 700 kkal. Has gjatë lëvizjes, mjaft pamje të të gjitha moshave. Rrok kurajo njerëzore, pasi mund ta kenë edhe detyrë mjeksore që i hyn në punë lëvizja, për t’ia shtruar gjakut rrugët e qarkullimit.

Në këto mëngjese, kam takuar edhe një mik timin të hershëm, me emrin unikal Dimitrov. Para se të merja vesh të vërtetën, kam paragjykuar faktin se kemi të bëjmë me komunistin dhe udhëheqësin e njohur bullgar Gjergj Dimitrov. Aso kohe viheshin emra rusë, kështu edhe bullgarë falë miqësisë me to. Kjo ishte bërë praktikë e njohur. Teksa përshëndeteshim me Dimitrovin, kalonte secili në korsinë e tij. Kështu derisa në një nga ditët e fundit pa lënë asnjë takim, rrokeshim dhe e bëjmë segmentin e planfikuar të ecjes së bashku. Parë kështu, më lindi ideja për të hedhur në elektronikë fjalë për Dimitrov Gjeçin.

I kam njohur të jatin, një burrë zotni, shumë energjik dhe i mënçur. Quhet Sotir Gjeçi dhe ka punuar në Bazën Mekanike të Hekurrudhave. Kam qenë shumë i ri dhe jam përfitues i përvojës dhe komunikimit shumë njerëzor të këtij burri që nuk harrohet.

-Mos është sebepi i Dimitrovit bullgar, që e ke emrin kështu? e pyeta bashkëudhëtuesin tim të mëngjeseve

-Jo ma ktheu pa menduar, ky Dimitrov me shtat mesatar por energjik dhe komunikues si i jati.

Dhe më rrëfen, që gjyshja për ta veçuar nga emri i shumkujt Dhimitër, i shtoi prapashtesën Trovi. Dhe në fakt e bëri të veçantë. Sa më shtrihet kujtesa, nuk e gjej gjëkund këtë emër si të dytë. Kështu të paktën në Durrës, gjyshja e Dimitrov Gjeçit e ka justifikuar plotësisht qëllimin.

Dimitrov Gjeçi ka lidhur jetën me një grua fisnike, nga fisi Mako. Quhet Elvira. Ia njoh prindërit, majorin korrekt Thoma Mako dhe zonjën e tij Vasilikën. Kanë dy djem Aleksandrin dhe Vasilin. Sandri ka mbaruar për drejtësi, e Vasili shkollën e të jatit, Institutin e Kulturës Fizike “Vojo Kushi”. Trovi nisi punën në shkollën “Dalip Tabaku”, e më pas zëvëndëson basketbollistin e njohur Niko Profkola në të mesmen “Naim Frashëri”. Dhe këtu derdh mall dhe mirnjohje për Diamanta Çerepi, bashkshortja e mësuesit të njohur të letërsisë Jorgji Çerepi.

 Emra të mëdhenj, po me hapsira të pamjaftueshme evidentimi kësisoj, duke na detyruar të ndjejmë peshën e autokritikës. Shumë emra të famshëm mësuesish të fizkulturës kemi patur, zotërinj të vërtetë. Kujtoj këtu Bashkim Tagën, Ruf Kazazin, Lut Bagojin, Idriz Çinarin, Kristaq Miçon, Kostandin Gajdën, Bruno Vezulin, Flutura Çelkupën, Shefqet Ferrin, Shpresa Rexhën, Niko Hercekun, Met Kthupin, Dhimitër Ciri etj. etj. që memoria nuk mi nxe për momentin.

Dhe kështu ky Tovi im i udhëtimeve romantike dhe pasionante të mëngjesit, është vazhdues i tyre. Nga “Naim Frashëri” kalon në gjimnazin tjetër të njohur “Gjergj Kastrioti”, por i veshur ushtarak. Është nëndrejtor i shkollës, kur drejtonte i miri Petro Luarasi. Dhe vitet e fundit të karrierës së gjatë, i mbyll tek pikantja Shkolla e Mesme e Mjeshtrisë Sportive. Propozohet në këtë detyrë nga drejtori i shkollës, një tjetër emër i njohur i fizkulturës dhe sporteve Anesti Petani.

Kalon në profilin e atletikës dhe i përkushtohet trajnimit në kërcime. Gjergj Çollaku që jeton tani në Amerikë ka kuotën më të lartë me 1.83 metra në Durrës, duke ia përmirësuar Nysret Rekës me 1.65 m.  Është përgatitur nga Dimitrov Gjeçi. Fakt ky për arkivë.

Nuk e pyeta, por sa kam hulumtuar, këto janë rradhët e plota të shkrujtura për Dimtrov Gjeçin, portret i njohur i fizkulturës dhe sporteve në Durrës. Ka shumë njohuri. Mua më intereson për gjendjen fizike timen, se si ndikojnë këto ecje në trup, çfarë përfitimesh sjellin dhe si do të mund të vazhdohet më tej. Këtu Trovi më duket erudit  i plotë. Nuk lodhet së shpjeguari, se çfarë ushtrimesh janë më të domosdoshme, për ritmin e ecjes, për distancat, për funksionin e zemrës nëpërmjet ritmit dhe pulsit. E pas këtyre përditë i gatshëm, t’i përgjigjet pyetjeve të mia si refleks jo vetëm i profesionit, por edhe i asaj çka bëj çdo mëngjes duke ecur, e ecur me bindjen për t’ia dalë.

Kam parë edhe të njohur që e bëjnë këtë rrugë çdo mëngjes. Kalohet pas “Flegshipit”, për të dalë tek rruga e re që ecën paralel me portin, prek “Agipin” pas hotel “Amara-s” dhe ndalojmë tek pista “Teuta”. Kështu për Thanas Gajon, Edmond Çirakun, tim vëlla Yllin, mjekun sportiv Astrit Zhupaj me të shoqen, vajzën e ish kryeinxhinjerit të fabrikës së cigareve Dhimitër Shuteriqi e të tjerë të njohur, duke përfshirë edhe shumë gra.

Këto kisha për të thënë për Trovin, për Dimitrov Gjeçin, i cili sapo i la pas  të 75-stat dhe për nga konstrukti mund të ma lejoj vlerësimin, se kështu siç e ka nis do të shkoj shumë e shumë vite për më tutje. Mbase mund të më qendroj krahasimi, për të paralelizuar me mësuesin e njohur Dhori Spiro, i larguar tash së fundi nga jeta, që ecte e ecte pa u ndalur deri tek 88 vitet.

Dimitrov Gjeçi në meritën e këtyra rradhëve. Shembull i gjallë, i një jetë të gjallë, me plane të gjalla, duke besuar se për mjaft kohë, do të jetë shoqëruesi im  i marshimeve të mëngjesit.