Bujar Qesja: Burri që i dha shikim dhe qartësi Durrësit

Maksim Marku- Optika si mision, humanizmi si jetë

- Burri që i dha shikim dhe qartësi Durrësit

Filozofia jetësore: kurrë mos ia mbyll derën dritës. Maksimi është njeriu që e sheh biznesin si mision, fitimin si mjet, njeriun si qëllim

BUJAR QESJA

Mjeshtër i Madh

Në fillim është gjithmonë një dritë

Në agim, kur valët e Durrësit sillen si pasqyrë argjendi dhe dielli ngre butësisht kokën pas horizontit, mendja kthehet shpesh tek figura e Maksim Markut, si dritë që lind nga hiri i sfidave dhe ngrihet në qendër të një perandorie optike. Ai është një lushnjar që ka pasur fillime modeste, por shpirtin e madh dhe vizionin e tij të qartë nuk i ka kursyer kurrë.

Ka njerëz që ecin drejt suksesit me zhurmë. Ka të tjerë që shfaqen me fisnikëri, me qetësi, me punë, me shtat të drejtë e me hapa të sigurt, derisa një ditë i gjithë qyteti e kupton se prej sa kohësh kanë qenë aty, duke e ndriçuar me vepra të heshtura.

Në të vërtetë, Maksim Marku ngjan me ato dritat e portit të Durrësit. Nuk të rrëmbejnë me shkëlqim të tepruar, por të udhëheqin me siguri. Në to gjen një lloj qetësie njerëzore, një lloj drejtimi të natyrshëm. Në to gjen një filozofi pune, një karakter të rritur në vështirësi, një shpirt që nuk të tradhton.

Nuk erdhi në Durrës me bujë, as me pretendime. Erdhi i ri, me uniformë policie, me një valixhe me ëndrra dhe me një emër të thjeshtë lushnjar, por që do të mbetej në histori të qytetit bregdetar.

E mbajti veten me dinjitet. E ngriti jetën me mund. E ndërtoi biznesin me logjikë.

E ndau fitimin me humanizëm. Ky është Maksi, një njeri që ia ktheu Durrësit dritën, jo vetëm metaforikisht, por edhe konkretisht, me mijëra sy të rikthyer drejt horizonteve.

Nga Myzeqeja në brigjet e Adriatikut – Një fat i paracaktuar

Maksim Marku ka rrënjë në Lushnjë, qytet i njohur për traditat historike dhe vlerat kulturore. Është qyteti i Vaçe Zelës dhe Margarita Xhepës, Vath Koreshit dhe Faslli Halitit.  Por në mënyrën që iu përshtat jetës, Lushnja është e nderuar edhe nga djali i saj, Maksim Marku në fushën e biznesit.

Lushnja e fëmijërisë së Maksimit është vend i qetë, por i përshkuar me energji njerëzish të punës. Dhe Maksimi është rritur me atë frymë: njeriu duhet të ndërtojë vetë fatin e tij.

Shkolla dyvjeçare e policisë nuk ishte vetëm një hap profesional, por një distilim karakteri. Rregulli. Ora. Disiplina. Përgjegjësia. Ndershmëria. Ato vlera, të vendosura herët në shpirtin e tij, do ta shoqëronin gjithë jetën.

Kur u emërua në Durrës, askush nuk e dinte se ai i riu i qetë, i sjellshëm dhe punëtor, do të bëhej figurë e rëndësishme e qytetit. E nisi si punonjës rendi, por shpejt tregoi se kishte nuhatje, vendosmëri dhe aftësi për t’u përballur me situata të vështira.

U bë oficer. Dhe oficeri, në kulturën shqiptare, nuk është vetëm gradë, është status moral. Maksimi e mbajti me nder.

Zjarrfikësit e Durrësit shkolla e guximit dhe e shpëtimit

Në një fazë të karrierës, mori drejtimin e forcave të zjarrfikësve të Durrësit. Kjo periudhë, megjithëse pak e njohur nga publiku i gjerë, është molekula që formoi strukturën e tij të brendshme si njeri dhe si lider.

Të jesh zjarrfikës nuk është punë por sakrificë. Të jesh drejtues zjarrfikësish, është përgjegjësi që rëndon mbi zemër. Atje ku flakët kërkojnë ushqim, ku tymi mbyt ajrin, ku sekondat vendosin fatet e njerëzve, Maksimi udhëhiqte me qetësi, me kthjelltësi dhe me respekt për jetën. I pranishëm, i matur, i pathyeshëm në detyrë.

Njerëzit që e njohën në atë kohë, e kujtojnë si burrin që hynte i fundit dhe dilte i fundit. Në atë profesion nuk fiton para por përvojë. Nuk grumbullon pasuri, por karakter. Kjo shkollë e flakëve i dha Maksimit pasuri të rrallë, sens të thellë për humanizmin. I mësoi se jeta është e brishtë. Se njeriu ka nevojë për ndihmë. Se solidariteti nuk është luks, por detyrim moral.

Dhe ky shtyllë do ta shoqëronte në fazën e dytë të jetës: biznesin.

Lindja e Max Optika vizion i ri, rrugë e re

Pas viteve në shërbim publik, Maksimi mori vendim, që shumë nuk do ta merrnin. As nuk u largua nga Durrësi, as nuk kërkoi zyrë të ngrohtë. Vendosi të ndërtonte diçka të vetën, të re, të fortë, biznes që nuk të largon nga njerëzit, por të afron me ta. Kështu lindi Max Optika.

Fillimisht një pikë, pastaj dy, pastaj rrjeti nisi të zgjerohej si arterie drite në të gjithë Shqipërinë. Nuk është rastësi që Max Optika sot është ndër emrat më të respektuar të tregut në Shqipëri, Kosovë dhe Maqedoninë e Veriut.

Por pse? Sepse Maksimi nuk ndërtoi dyqane, ndërtoi besim. Solli teknologji të avancuar lenteje, bashkëpunime me markat më të mira si Hoya dhe Essilor, pajisje bashkëkohore dhe staf të trajnuar profesionalisht. E ngriti standardin e optikës në nivele, që më parë nuk njiheshin.

Pas shumë viteve në shërbim publik, Maksimi u përball me një kthesë të madhe. Ai zgjodhi të ndërtonte diçka të vetën. Jo një biznes thjesht për fitim, por një sistem që do ofronte diçka jetike: shikimin.

Max Optika nuk është vetëm një dyqan syzesh, por edhe qendër shërbimi, vend ku njerëzit vijnë për zgjidhje, jo thjesht për produkte. Dhe njerëzit e ndien diferencën. Maksimi e kuptoi herët se cilësia është vlerë dhe e ndërtoi rrjetin mbi tre themele:

Teknologjinë e avancuar të lenteve dhe pajisjeve, profesionalizmin e stafit, që trajnohet vazhdimisht, shërbimin human, që e dallon nga tregu.

Optika si mision, fitimi dhe humanizëm në të njëjtën anë

Ka njerëz që hapin një biznes për të fituar. Ka njerëz të tjerë që hapin një biznes për të ndihmuar. Maksimi i bën të dyja. Dhe i bën mirë.

Max Optika është qendër shërbimi falas për dhjetëra nxënës të shkollave, për komunitete të varfra, për pensionistë, për njerëz në nevojë. Nuk e përdor humanizmin si marketing,  e ka filozofi personale.

Është i njohur fakti se Maksi shkon vetë në disa prej vizitave, bisedon me fëmijët, pyet për problemet, mbështet prindërit. I sheh njerëzit në sy dhe i trajton me dinjitetin që i takon njeriut. Në optikat e tij nuk ka radhë të acaruara, ka respekt. Nuk ka zëra të ngritur, ka qetësi. Nuk ka nxitim, ka shërbim. Këto nuk janë rastësi. Janë filozofia e tij e punës.

Kur një qytet e nderon birin e tij

Në teatrin “Aleksandër Moisiu”, një mbrëmje solemne, me duartrokitje që e ngrohnin skenën, Maksim Marku u nderua me titullin “Nderi i Qytetit të Durrësit”.

Nuk ishte vetëm një çmim. Ishte një mirënjohje e thellë, një e përulur ndaj punës së tij shumëvjeçare. Ai nuk foli gjatë. Nuk ngriti tonin. Nën një buzëqeshje të lodhur, të përmbajtur dhe shumë njerëzore, tha vetëm fjalët që thonë njerëzit e mëdhenj:

“Ky qytet më bëri njeri. Këtë nder do ta mbaj si obligim për t’i shërbyer gjithmonë.”

Të tjerët e panë si nderim, ai e pa si përgjegjësi. Sepse për të, çdo vlerësim është thirrje për të bërë edhe më shumë, për të hapur një derë tjetër, për të ndihmuar një sy tjetër që ka nevojë.

Arbëresha gruaja që e plotëson dritën

Në jetën e çdo burri që arrin larg, dikush qëndron pranë. Për Maksimin, ky dikush është Arbëresha Kokobobo, emër që vetë i ka rrënjët e një populli me histori, me shpërngulje, me kulturë. Durrësi, një qytet i madh dhe i trazuar nga valët e historisë, i ruan me kujdes njerëzit që i japin kredite morale. Dhe Arbëresha është ndër ta.

Është e bija e piktorit të njohur durrsak Skënder Kokobobo, sot 86 vjeç, mjeshtër i kavaletit, njeri i artit, i hijes dhe ngjyrës. Arbëresha e ka trashëguar atë shpirt. Ka mbaruar shkollën e mesme për pikturë, është vajza e vetme, është qetësia që çdo artist e mban brenda vetes. Në studion e të jatit plot ngjyra, fletë grafiku dhe penela, Arbëresha është rritur me aromën e vajit të linit, me dritën e bardhë që bie mbi telajo, me heshtjen e gjatë të artistit, para se të vendosë goditjen e parë.

Ajo është estetika e Max Optikës. Eleganca e qasjes ndaj klientit. Hija femërore që i jep butësi dhe formë biznesit. Ka histori të panumërta njerëzish që rrëfejnë, se ajo u ka ndihmuar pa pagesë, u ka zgjidhur problemin edhe kur nuk kanë mundur të paguajnë, u ka dhënë syze me çmim të simbolik, apo i ka orientuar tek specialistë pa marrë asnjë shpërblim. Janë gjëra që nuk bërtasin, por flasin fort. Nuk janë të shkruara në fatura, por në ndërgjegje.

Por, më shumë se kaq, është mbështetja e Maksimit, balanca e tij, zë që thotë “mundesh”, kur lodhja e ditës thotë “ndal”. Familja Marku, funksionon si një optikë, secili është lente që qartëson tjetrin.

Fëmijët brezi që vazhdon dritën

Xhaklina dhe Marseli, dy fëmijët e tyre, punojnë në Max Optika. Janë pjesë e biznesit, pjesë e filozofisë së tij, pjesë e së ardhmes. Maksimi nuk krijoi vetëm kompani. Krijoi vazhdimësi. Krijoi sistem. Krijoi trashëgimi.

Maksim Marku, njeriu që e ngre qytetin pa zhurmë

Të ndërtosh mbi tokë është e lehtë. Të ndërtosh në shpirt, është e vështirë. Portreti i Maksimit është portreti i një njeriu që: mori disiplinën nga policia, mori guximin nga zjarrfikësit, mori vizionin nga biznesi, mori humanizmin nga jeta. Është një nga ata njerëz që edhe kur nuk flasin shumë, ndikojnë shumë.

Pse? Sepse siguria e tij është e lindur. Qetësia e tij është e edukuar. Humanizmi i tij është i dhënë. Vizioni i tij është i stërvitur. Maksimi është njeriu që e sheh biznesin si mision. Fitimin si mjet. Njeriun si qëllim. Ka sheqerin e ndihmës dhe kripën e mençurisë.

Kur njeriu bëhet dritë

Në fund të ditës, njeriu matet me ato që lë pas. Dhe Maksim Marku ka lënë shumë:

Mijëra sy që shohin më mirë, dhjetëra familje të ndihmuara, një rrjet biznesesh që rrit ekonominë, një qytet që e nderon, një komunitet që e respekton, një familje që e admiron, një jetë që flet me vepra.

Maksim Marku është prova, se njeriu nuk bëhet i madh kur pasurohet, por bëhet i madh kur pasuron të tjerët. Dhe në këtë qytet të vjetër, nën këtë qiell që ka parë shumë emra të mëdhenj, një emër tjetër u ngjit dhe mbeti aty: Maksim Marku, drita që nuk shuhet.

NDERI QË RRI NË KËMBË

Në fund të ditës, kur dritat e qytetit nisin të ngrihen një e nga një, aty ku Adriatiku çan mjegullën e mbrëmjes dhe shëtitorja ngjan me një rrip drite të gjatë, Maksim Marku mbetet nga ato figura që i japin Durrësit jo vetëm formë, por kuptim. Nuk është vetëm sipërmarrësi, që ndërtoi optikë moderne dhe kërkuese. Është njeriu që ndërtoi mënyrë të re të të jetuarit, atë ku fitimi ecën në krah të humanizmit, ku biznesi nuk humb natyrën njerëzore, ku puna nuk zhbën butësinë.

Në çdo histori që dëgjon rreth tij, në çdo klient që largohet me një fjalë të mirë, në çdo punonjës që e quan “shef” me respekt dhe jo me detyrim, kupton se Maksimi nuk është sukses rastësor, por rezultat i një filozofie të pandashme. Të japësh më shumë sesa merr, të krijosh më shumë sesa shpenzon, të ngresh të tjerët ndërsa ecën vetë.

Në krah të tij Arbëresha e qetë, fisnike, e rritur në art e hijeshi prej Skënder Kokobobos, mbetet drita që nuk shfaqet me zhurmë, por që e rrethon Maksimin me ngrohtësi dhe qendrueshmëri. Por historia sot është e tij. Ajo derë optike që hapet çdo mëngjes, ai qytet që e njeh në rrugë, ajo buzëqeshje që merr dhe jep, janë pjesë e asaj marrëdhënie të veçantë që ka me Durrësin. Pa retorikë. Pa superlativa. Vetëm me praninë e njeriut që punon, ndërton dhe nuk zhgënjen.

Maksim Marku është nga ata qytetarë, që nuk kërkojnë të jenë protagonistë, por koha i bën të tillë. Sepse koha nuk gabon. Qytetet e mëdha identifikohen me portet, me rrugët, me historinë e tyre, por qytetet e vërteta identifikohen me njerëzit si ai. Me ata që nuk kanë bërë kurrë zhurmë, por kanë lënë gjurmë. Me ata që nuk kërkojnë lavdi, por prodhojnë vlerë. Me ata që e duan Durrësin jo në fjalë, por në punë.

Dhe kur rrëfehet një histori e tillë, ku biznesi udhëton me zemrën, ku njeriu udhëheq me dinjitet, ku suksesi nuk përthyhet në ego, atëherë mbyllja nuk është fund, është nisja e një respekti të ri. Maksimi sot është “Nderi i Qytetit”, por për shumëkënd ka qenë i tillë prej vitesh. Dekorata veç e bëri zyrtare.

Në fund, gjithçka mund të thuhet:

Durrësi është më i pasur, sepse ka Maksim Markun. Dhe kjo është një e vërtetë, që nuk ka nevojë për zbukurim, vetëm për mirënjohje.

Aty ku syri takohet me dritën

Historia e Maksim Markut, është historia e njeriut, që e ndërton jetën si një optik: me lente të pastër, me dritë të qartë dhe me fokus të palëkundur.

Nga Lushnja e tokave të arta, tek Durrësi i brigjeve të vjetra. Nga uniforma blu e policisë, tek uniforma e zjarrfikësit. Nga tymi i operacioneve emergjente, tek dritat e buta të optikave, ku qindra sy rifitojnë qartësinë. Rrugëtimi i tij është një dëshmi se njeriu mund të rritet, ndryshojë, krijojë dhe të mbetet i ndershëm.

Max Optika është reflektimi i Maksim Markut. Si president i Max Group,  vazhdon të jetë i njëjti: një njeri i punës, një lider me karakter, një qytetar i ndërgjegjshëm, një baba i përkushtuar dhe një sipërmarrës, që nuk e harron kurrë rrënjën nga ka nisur.