“Betejat e Kalorësve”

“Betejat e Kalorësve”

Nga Fatmir Terziu

Ky është park, prandaj quhet park. I kanë vënë edhe një emër të paqtë. Emër që të shpie në kohë e në histori mjaft larg. Quhet “Beteja e kalorësve”. Është emër i paqtë?! Po. Sepse, tashmë nuk ka më beteja të sojshme kalorësish. Ashtu sikurse janë shfaqur të veshur e të ngjeshur. Plotë me shpata, mburoja, heshta e shigjeta. Nuk ka më kalorës si Ivanhoe. Nuk ka. Vetëm statuja me mish të ftohtë e të nxehtë prush. Statuja që vijnë dhe ikin memorjeve dhe grimcave narrative në këtë park. Të gjithë janë të bërë dush nga garat e brendshme, që u mblidhen lëmsh në stomak.

Eh, është park..., sido që e quajnë me këtë emër të veçantë. “Beteja e kalorësve!” Sepse ka diku dhe libra. Ndaj ende ekziton. Ekziston. Ende ka Ualter Scott në kapakun e madh të librave me kalorës betejash. E kudo ka kalorës në fjalë, me të tillë, vështirë se gjendesh diku të radhë.

Jam ulur në një stol me bojë të sapolyer me atë libër kalorësish në dorë. Jam ulur mbi bojën e tharë dhe sytë kapërcejnë nën kapakë.

Jam duke ndjerë Kryepushtuesin e vjeshtës së parë. Vjen në fillim si lajkatar. Qaset dremitqar. Gudulis fletëzat e ikjes së përtejme. Ndjek me mall e fllad të tjerat që u vonuan në garë. Ngadalë jam bërë pjesë e Komitetit të tij të Lartë, si i thonë këtu: Central.

E ndjej fllaqitjen e pemëve, falë shpupuritjes së tyre larg. Dhe shikoj përqark, e them „Faleminderit shumë!“ dhe i them vetes sime mjaft. Të paktën nuk dëshiroj të ndjej atë që ndjejnë kalorësit në stomak.

Nuk dëgjoj më trokama. E dua të mos i dëgjoj as trukimet e një ketri, që kacafytet me një kokërth të vogël dardhë të egër, që mosha ime e quante goricë (sot edhe emri i saj si puna e këtyre kuajve në park).

Nuk dëgjoj as takat gozhdë që ma bëjnë trurin shosh. Nuk dëgjoj piskama. Të sharra. Mallkime. Nuk dëgjoj gra të ndara. Nuk dëgjoj burra të jargavitur duke ngrënë e pështyrë fara. Nuk dëgjoj domino mbi tryeza. Nuk dëgjoj mijëra të zeza. Nuk dëgjoj të palara. Nuk dëgjoj Parlament. Nuk dëgjoj fjalë me mend. E dnoshta nuk dua të dëgjoj as edhe fjalë të pamend. E dini se ku e kam?

Jam i qetë këtu pa ndonjë ekran. Dëgjoj vetëm një shenjë. Ajo vjen e qeshur, me ndjenjë. Është Kryepushtuesi i vjeshtës së parë. Flladi që më sjell ngadalë, ngadalë e ngadalë..., kujtimin tënd të parë.

E pastaj dhe Kryepushtuesi vetëdorëzohet. Përndiqet, infektohet, fryhet e s’ndihet ku shtriqet. Diku larg në një ferrëz të vockël, ndoshta fshihet. Është shfaqur pa u ndjerë, vetë ajo e furishmja, e gjithëpushtetshmja e këtij parku ku fshikullohen mentalisht Betejat e Kalorësve. Ka dalë si një lukuni e bardhë nga ferra, ka ardhur vetë ajo pra, era.

Era si era. Ajo vjen pa trokitur tek dera. Dhe nis me leximin e gazetave. I shfleton të tëra gazetat e javës, që kanë mbushur këndet e vjetra, ku duart e park-frekuentuesve gjatë ditës kanë lënë mes tyre copëza, shenja, thërrime, kothere, bllogje e i ndan në stogje.

Pastaj u ngutet gjetheve nëpër degë me dekoltenë e tretur, duke u lexuar ligjin e vjeshtës mes një Libri të Madh të zverdhur, ku e arta e kokërzuar e pemëve është gdhendur. Dhe pastaj e sheh se çdo gjë nga arti i saj është derdhur në dhjetëra minibuste, ndoshta e ndoshta, kjo me hamendjen time, për të ndezur sa më shumë qirrinj për Betejat e Kalorësve të rrinj.

Në kanalin matanë që derdhet në Tamiz, lëvizin minj të zezë. Të bëshëm e të mëdhenj. Mbi pemë kapërcejnë ketra dhe tungjatjetojnë zogjtë e ikjes. Vetë ajo, era, i shkërmoq pemëzat e tjera. Nën pemën time të vetmuar, mbi kokën time dhe stolin ku jam ulur, po pikturohet me një pasqyrë para vetes një Zanë e bukur.

Ajo, duke buzëqeshur nga ambushia, mbledh flokët e saj xhufkë, pyet nëse do të vonojë beteja. Një zë i lehtë, që i duket i mëngjes-mëngjesshëm, i bashkohet pyetjes së ngadaltë e të lehtësuar e i përgjigjet pa u ndier. E ndjen, e kupton, i thotë s’jemi në luftë. Ajo buzëqesh, buzëqesh... dhe i ngjyen buzët me të kuq.

Qafëza e palltos sime luan me veshët e mi si një kallëzore e fryrë. Zbret më poshtë, duke u fryrë e fryrë e më skuq në fytyrë. Koka hapet me një refren e goja mbyllet me një tis të butë femëror.

Era ka pushuar dhe tani pemët bëjnë shukatjen e tyre të mistershme. Diku kam qëndruar. Diku po lexoj me ngadalë. E ka një arsye. E ka një fakt. Jo më kot kanë ardhur zogjtë aty afër syve, në park. Gudulisen dhe nuk thonë asnjë fjalë.

Kam mbetur i hutuar. E kam hak. Jam në këtë park. Jam në këtë park, që mes të tjerave u është hapur mëdysh të gjitha betejave.

Dhe mendja pyet nëse na duhet pak qetësi. Zbres dorën përfundi të gjitha midisive dhe u bëj fap si me një çelës magjik, fap e fap syve. Mendimi im zvarritet si një gjarpër në atë park, e kështu përtokë, kokë më kokë fjala me fjalën u kërkon leje librore ndjesive, e përtej tyre ndjenjave, sekretin e këtyre betejave.

E flet sikurse duhet të flasë me veten. E pyet sikurse i vjen të pyesë me shkas nga parku… Më thoni dhe u tregoni pasi ta lexoni, u thoni të gjithë folësve të kësaj fushe deri atje ku sytë lotojnë e mbushen, deri atje ku beteja e kalorësve s'është thjesht meditim, apo lutje, a janë këto beteja të kalorësve me mish të ftohtë që shkruhen me ngutje?