Ardita Jatru: Çfarë shqit nga vetja

Çfarë shqit nga vetja

kthehet vonë,

në formën më të hidhur.

Në çastin e kthjellët të ndërgjegjes

hapet dera.

Tronditesh apo gëzohesh,

nuk ke kohë për një hamendësim të tillë.

Vë syzet,

për të dalluar skeletin përballë.

E njeh.

Ajo që ke shqitur,

të hidhet përvajshëm në krah.

S’ke fuqi,

as ta mbash,

as ta largosh.

Të ngjitet trupit.

E ushqen, e kujdes,

bëhesh merak.

As e do,

as e urren.

Jeni një,

si kapitull përmbyllës

drejt fundit.