Antigravitet

Antigravitet

Tregim nga Fatmir Terziu

„Përtej syve vetëm retë kanë fatin të shkojnë më tuje.“ – më thotë mendja.

„Më saktë më lartë.“ – synojnë sytë.

Se kuptoj pse flas me veten. Se këtu, poshtë, nuk e di kush e ka fatin të na shikoj. Në mëngjes vështroj gjithë këta re të dendura. Ata notojnë në ajër dhe as që mendojnë se çfarë spektakli janë në sytë e mi. Disa janë të mbushura dengje. Disa duken se koloviten me litarë. Dhe më të fryrit duken sikur kanë këpucë me pesha të mëdha. Poshtë syve të mi qëndroj unë. Qëndrojnë të tjerët. Dhe me sy shikojmë e përtej tyre kacaviremi të perceptojmë. Perceptojmë gravitetin. E mes gravitetit edhe vendimin më të fundit të shtetit.

Meqenëse shteti dekretoi zbulimin shtetëror, se graviteti po na vret, gjysma e syve tanë, përfshirë dhe të miat, edhe ato sy që i përkasin rrugëve, përjashto ato të zyrave, parlamentit, të popullsisë me probleme retinore, kanë marë vendim unanim të jetojnë përgjithmonë. Kështu kanë grisur librat e shenjta, ato që janë shkruar nga vetë dora e Zotit, dhe i besojnë më së shumti qeveriut të madh e të fortë të të sotmit. Kështu ata të gjthë gëlltitën pilulat famëkeqe të antigravitetit.

Dhe dëmi i parë është puna e shkallëve. Sikurse në ngjitje, ashtu dhe në zbritje. Po, kjo është punë bluzash të bardha. Punë emergjencash. Punë frakturash…

Unë jam rehat me këtë punë prej disa vitesh. Më saktë prej dy a tre dekadash nuk zbres dhe nuk ngjis shkallë. Vetëm pëshpëris me veten dhe ndoshta pëshpërimat më ngjajnë si pyetje. E fundja edhe nëse janë pyetje, unë pyes vetëm veten nëse është e vërtetë, por e ndjej thellë në sy e në shpirt se nuk më intereson. Dhe…, ama, edhe për të qenë i sinqertë... Dhe në atë moment, më duket se këmbët e një lepuri gati fluturojnë pranë meje. Vijnë mjaft afër. Unë bërtas me gjithë fuqinë time:

„Hej lepurush!“ – Dhe ai kthehet dhe më përgjigjet me një buzëqeshje të pakuptueshme, gojëhapur dhe me dhëmbët e dala tej buzëve:

„Thuaj, gomar më mirë!“

„Nuk mundem, thjesht nuk mundem..., ta quaj si të tillë“ – i them vetes.

Ai ndalon vrapimin dhe kthehet duke qëndruar një metër larg meje. Unë qesh dhe i bëj me dorë:

„Si janë ferrat? Ku është strofka?“

„Fluturoi diku..., por e kam humbur atë…, atë pra, lepurushen time“ - qesh dhe lëviz veshët instiktivisht. Lart, dielli po digjet, nuk nuk shikoj mjaft qartë.

„Nëse ajo kthehet, përshëndeteni nga unë.“ E thotë sikur po na lë një amanet.

„Patjetër!“ – ia kthej. Më bën me dorë dhe ikën mjaft larg. Ikën në kohë tjetër. Dhe unë mes dy kohëve vendos sytë sërrish në punë.

Çfarë kohërash! Disa shtrydhin re, që gravitohen në tokë, të tjerat i fluturojnë në ajër. Gati antigravitet! Ndodh të kemi dhe të gjejmë miq mes të dy sojeve, mes të dy kohërave. Miq të lezetshëm. Miq që vrapojnë. Miq që ikin. Miq që harrojnë. Çfarë të bëjmë me ta? Nxisin një hap. Shkulin një tjetër, duke bërë vrap. Ikin se nuk duan të vonohen për në punëra. Ikin dhe sytë e mi ngecin diku në këtë duzinë mendimesh. Përballë meje përplasen dy makina.

„Kujdes kur po nget makinën, djalosh!“ – bërtet njëri, dhe tjetri hap derën, dhe derdhet poshtë syve të tij një grumbull i lëngët si një flluskë që ia mbush grushtat. Pastaj nuk e di se ç'heq. Thotë me të madhe: dreq kohe. Na tërheq vetëm tëposhtë.

„Gravitet“ – thotë njëri.

„Antigravitet“ – bërtet tjetri.

„Eja, hajde shiko kush është dreq! – thotë njëri. Ngrihet lart dhe arrin të kapë tjetrin, atë kundërshtarin nga mëngët. Ai është gjithashtu i gatshëm për të luftuar. Të dy. Të dy janë aty. Ata tundin duart në ajër. Duken si të lidhur nga litarët e syve. Litarë të dukshëm e të padukshëm. Duken qesharakë me këto litarë. Retë në këtë kohë kanë dalë nga këto binarë. Nuk është skenë e lehtë për tu parë.

„E kam rripin e zi me të cilin bëj karate!“ – bërtet njëri, teksa nga nervozizmi përpiqet të tundë këmbën, por litari i padukshëm e tërheq dhe ai rrotullohet në ajër. Tjetri i kap këmbën dhe e kafshon me gjithë forcë.

„Unë të shfryj gomën!“

„Unë të copëtoj makinën!“

„Ah në të s'….“

„Le të shkojë nëna juaj në stratosferë dhe ta kalojë atë!“

„Dhe e jotja po ashtu...“

I shikoj dhe s'di ç'të them. Graviteti na tërheq tëposhtë. Duhet vërtet antigravitet, por nuk e di pse më vjen të qesh me zë të lartë. Fundja kam punë…Fundja jam në punë…

Do të vonohem në punë. Shefi është i lezetshëm, por nuk duhet të bëhet sot me nerva, kur ti tregoj se tashmë është miratuar në myrë të qetë në shtet ligji antigravitet. Unë vazhdoj të qesh gjatë rrugës. Nuk e di pse, ndërsa u bindem reve me një çadër të hapur. Ua lë të tjerëve pazarin e mendimeve …Le të blejnë prej tyre këpucët e shtrenjta, ata që janë me peshë. Edhe shiu i bindet tashmë ligjit që ka të bëjë me shtetin. Shiu zbret litarët dhe pastaj lufton sa të dëshiroj me gravitetin.

E sheh se kjo formë ka mbetur si dikur me ne. E gjitha është vetëm mbi ne. Shoh dhe vëzhgoj… a jemi vetëm ne? Dhe ata mbetën atje, dhe ata mbetën re. Re që kafshojnë dhe shqyejnë njëri-tjetrin vetëm me të parë ..., duke u vetëmbytur me litarë.

Kështu ndodh dhe në kafenenë ku rrugës për në zyrë, ndaloj, pushoj një moment dhe porosis një kafe.

„Ma bëj nga të vendit mua.“ – them.

Vajza më buzëqesh dhe zinxhiri me të cilin është lidhur qafa e saj vringëllin dhe lëshohet gati deri në dysheme. Më duket se tingëllon paksa. Ai më duket i lezetshëm.

„O zemër, do të ta lidhja ndryshe, por jam vonuar për në punë.“ – i flet dikush nga pas meje. „Më jep fundja një kafe normale.“ – them nën zë.

Ia bëj me sy, ajo është e lezetshme.

Dhe ashtu pas kafesë ndoqa udhën e përhershme. Hyra në zyrë dhe pashë shefin tim duke fluturuar në mes të dhomës, duke u rrethrotulluar dhe i lidhur në një unazë floriri në dysheme.

„Edhe ti shef...?! A, a je mirë, shef...“ - i them i zhgënjyer, por i buzëqesh.

„Epo, prandaj më pëlqen. Ju jeni i zgjuar. Ju keni të drejtë. Unë sapo e piva atë … atë pra, formulën e shtetit kundër gravitetit.“

„Po ti?!“ – vjen një zë nga padukja.

Ti… Ti, duhet të ikësh…, nuk i sheh, sot edhe retë bëjnë harakiri, madje edhe me shtetin…, duket sikur kanë privatizuar edhe gravitetin…

Fshij sytë dhe …asgjë.

„Përtej syve vetëm retë kanë fatin të shkojnë më tuje.“ – më thotë mendja.