Anjeza Musollari: Udhëtimi drejt vetvetes...

Udhëtimi drejt vetvetes. Analizë mbi çelësin e lumturisë përmes pranimit personal

Nga Anjeza Musollari

Njerëzit ikin, ikin…!

Ikja është instinkt. Ikim nga përgjegjësitë, nga dhimbja, nga kujtimet. Ikim nga ajo që nuk duam të përballemi. Por a mund të ikim vërtet nga vetja? Kjo është pyetja që më ndjek si hija ime në çdo hap që bëj, në çdo vend ku shkoj.

Si shumica prej nesh, kam kaluar jetën duke ndërtuar një version të vetes që të tjerët do ta pranonin. Kam qenë bija e prindërve të përkushtuar, nxënësja e përkushtuar, mikja besnike, nëna me kohë të plotë. Por, në të gjithë këtë rrugëtim të mbyllur me etiketa, kisha harruar një pjesë thelbësore: kush isha në të vërtetë.

Në moshën tridhjetë vjeçare, më zuri një boshllëk i thellë. I kisha arritur disa prej qëllimeve që mendoja se do të më sillnin lumturi. Kisha punën, shtëpinë, madje edhe admirimin e të tjerëve. Por çdo mëngjes zgjohesha me ndjenjën se diçka mungonte. Dhe ajo që mungonte nuk ishte diçka jashtë meje. Ishte diçka brenda.

Identiteti dhe Pranimi

Njeriu në thelb është një qenie që kërkon të ikë, nga dhimbja, nga kujtimet, nga e kaluara, nga përgjegjësitë. Por ajo që njeriu nuk arrin dot ta shmangë është vetja e tij. Vetja është gjithnjë aty, në mendime, në ndjenja, në kujtime, në ndërdije.

Është ajo “pasqyrë e brendshme” që nuk thyhet as kur largohemi fizikisht apo emocionalisht.

Ikja si mekanizëm mbrojtës

Ikja, si një akt i zakonshëm njerëzor, një mënyrë për të shmangur vuajtjen ose përballjen me të vërteta të pakëndshme. Kjo mund të ndodhë përmes mohimit, vetë-mashtrimit, apo ndërtimit të një imazhi fals për veten.

Vetja si destinacion, jo si arratisje

Vetja nuk është një armik për t’u shmangur, por një realitet për t’u pranuar. Njeriu është shpesh në konflikt me veten sepse nuk përputhet me idealet që i ka imponuar shoqëria, familja, apo ai vetë. Kjo krijon një ndarje të brendshme që sjell vuajtje.

Çelësi i lumturisë: pranimi dhe kuptimi

Lumturia nuk gjendet jashtë vetes, në pasuri, sukses apo status, por në pranimin e vetes. Kjo do të thotë të pranosh të mirat dhe të këqijat, dritën dhe hijet që na përbëjnë. Nuk është e lehtë, por është thelbësore për qetësinë shpirtërore.

Në botën moderne, shumë njerëz janë në ndjekje të një imazhi ideal për veten, duke mos u ndalur asnjëherë të pyesin nëse ai imazh është i vërteti.

Kush jemi ne pa rolet tona? Pa maskat sociale? Dhe a kemi guximin ta përqafojmë atë që gjejmë?

Ikja është një nga mënyrat më të zakonshme të reagimit njerëzor përballë dhimbjes apo ndjenjës së zbrazëtisë.

Njerëzit shpesh ikin nga e kaluara, nga dështimet, madje edhe nga suksesi kur ai nuk lidhet me vlerat e tyre të vërteta. Por, ikja nuk është zgjidhje, pasi vetja nuk është një realitet i jashtëm që mund të shmanget, është qenia jonë e brendshme, prezente në çdo mendim, ndjesi apo vendim që marrim.

Të kuptosh dhe pranosh veten nuk do të thotë të jesh pasiv përballë dobësive apo gabimeve, por të zhvillosh një marrëdhënie të ndershme dhe të dashur me atë që je, me dritën dhe hijen që bashkëjetojnë brenda secilit prej nesh.

E vërteta e thjeshtë por shpesh e harruar është se, njeriu nuk mund të gjejë qetësi pa ndërtuar më parë paqe me vetveten. Në kohën kur ritmi i jetës na shtyn të fokusohemi tek e jashtmja, sipërfaqësorja, është thelbësore të ndalemi dhe të kthehemi brenda vetes, jo për të gjetur përsosmërinë, por për të përqafuar të vërtetën tonë njerëzore.

Të pranosh vetveten: luks i rrallë në kohë krizash të brendshme

Në një botë që mat vlerën e individit me pasqyrime të përzgjedhura në Instagram, me arritje të matshme dhe miratime të jashtme, të pranosh vetveten është bërë një luks. Madje, një luks që pak kanë mundësinë, apo guximin ta përjetojnë. Në thelb, vetëpranimi është një akt rebelimi, kundër pritshmërive të të tjerëve, kundër trysnisë së normave, madje edhe kundër vetë iluzioneve tona.

Është e lehtë të shkruash fjalë si “duaje veten” apo “pranoje kush je”. Por çfarë ndodh kur ajo që je nuk përputhet me atë që të është thënë se duhet të jesh? Çfarë ndodh kur realiteti yt është i mbushur me gabime, me pengje, me mosrealizime? Pikërisht këtu fillon ajo që pak njerëz e quajnë art, por që është një nga format më të vërteta të tij: të pranosh vetveten përballë realitetit pa filtra, pa justifikime. Arti i vetëpranimit nuk ka të bëjë me vetëkënaqësinë. Nuk ka të bëjë me dorëheqjen nga përmirësimi. Përkundrazi, është fillimi i çdo ndryshimi të qëndrueshëm. Askush nuk mund të ndryshojë vërtet, pa e njohur dhe pranuar më parë atë që është. Sepse nëse i shmangemi të vërtetës së brendshme, çdo përpjekje për përmirësim do të jetë thjesht kamuflim.

Është forcë të thuash: “Po, unë kam dështuar. Po, unë kam dobësitë e mia. Por unë nuk jam më pak njeri për shkak të tyre.” Dhe ky qëndrim nuk i bën njerëzit të pamotivuar, përkundrazi, i çliron. Shoqëria shqiptare, me gjithë ndryshimet që ka përjetuar, ende vuan nga sindroma e "si dukem në sytë e të tjerëve". Kjo shpesh shndërrohet në shtypje të individit, në vetëmohim dhe, në raste të rënda, në vetëurrejtje. Është koha të ndryshojmë narrativën. Është koha të kuptojmë se vetëpranimi nuk është dobësi, por themeli i mirëqenies së brendshme dhe shëndetit mendor.

Të pranosh vetveten në një realitet të ngarkuar me presion dhe paragjykim është një akt emancipues. Është një vendim që i jep njeriut fuqinë për të jetuar me autenticitet. Dhe në kohë si këto, autenticiteti është më i rrallë se kurrë – por edhe më i nevojshëm se kurrë.

Të pranosh vetveten : një e vërtetë që ndihmon për të qëndruar në llogore me sinqeritet

Në një shoqëri ku shpesh na mësojnë të qëndrojmë në “rresht” të sillen si pjesë e grupit, të shohim me kujdes perceptimin e të tjerëve të pranosh vetveten del të jetë një mision më strategjik se sa duket në fillim.

Në përvoja ushtarake, shpesh mësohet se kur ke besim tek vetja  edhe me energji të mjegullt dhe forcë të kufizuar  merr vendime që ndryshojnë fatin. Ndaj dhe në përditshmëri, kur je në paqe me brendësinë tënde dhe nuk fsheh plagët, ke një armë të vërtetë: autenticitetin.

Ai të sjell paqen, të lidh me komunitetin në mënyrë të sinqertë dhe ajo është baza që mbledh forcën për betejat e mëdha të jetës.

Të kuptosh dhe të pranosh se kush është jo vetëm një akt guximi, por edhe themeli mbi të cilin ndërtohet një jetë e lumtur dhe e plotë.

Ndaj mos harro: Ti nuk je as suksesi yt, as dështimet e tua. Ti je më shumë se çdo emër apo rol. Je njeri  dhe kjo mjafton që të jesh i denjë për dashuri, për falje, për paqe. Mos ik më nga vetja. Kthehu në shtëpi, në veten tënde”.