Anjeza Musollari: Të jesh prind: arti i vështirë i fjalës “jo”

Të jesh prind: arti i vështirë i fjalës “jo” 

Të jesh prind është një ndër përvojat më të thella dhe më sfiduese të jetës njerëzore. Nuk ka manual të përsosur për edukimin e një fëmije, por ka parime, përvoja dhe reflektime që ndihmojnë prindërit të lundrojnë në këtë det të ndërlikuar. Sot, më shumë se kurrë, prindërit gjenden të përballur me një mori këshillash e metodash që qarkullojnë në rrjetet sociale nga qasjet tradicionale e deri te ato “të ëmblat” e prindërimit modern. Në këtë kaos idesh, shumë prej tyre kërkojnë një pikë referimi të sigurt.

Rregullat pa përjashtime

Nëse një rregull ka përjashtime, ai humbet fuqinë e vet. Fëmijët kanë nevojë për qëndrueshmëri për të ndërtuar besim. Një hapësirë pa kufij është çorientuese, sidomos në moshat e hershme kur fëmijët po mësojnë të kuptojnë botën.Rregullat duhet të jenë të qarta dhe të ndara bashkërisht në familje. Kur fëmija e kupton se pas çdo rregulli qëndron një arsye, jo një urdhër, ai mëson të respektojë autoritetin dhe jo ti frikësohet atij.

Prindi si figurë qendrore

Prindërimi kërkon vetëdije, përkushtim dhe një nivel të lartë përgatitjeje emocionale. Një prind që njeh veten, emocionet e veta dhe di t’i menaxhojë ato, është më i aftë të ndihmojë edhe fëmijën të rritet i ekuilibruar.Në këtë kuptim, roli i prindit është themelor jo vetëm për familjen, por për shoqërinë në tërësi. Një fëmijë i rritur me dashuri, por edhe me rregulla të shëndetshme, bëhet një qytetar i përgjegjshëm, i aftë të kontribuojë në komunitet.

Gabimet më të zakonshme

Shumë prindër e nisin këtë udhëtim të papërgatitur. Disa nënvlerësojnë ndikimin e veprimeve të vogla në përditshmëri. Për shembull, t’i japësh një fëmije të vogël një smartphone gjatë ngrënies për ta qetësuar mund të duket si zgjidhje e thjeshtë, por në fakt mund të krijojë varësi dhe ta largojë nga përqendrimi e përvoja e vërtetë e të ngrënit bashkë me familjen.Një tjetër gabim i shpeshtë është mbështetja e tepruar te informacionet që qarkullojnë në internet pa filtrin e mendimit kritik.

Jo çdo këshillë që lexohet është e përshtatshme për çdo familje. Po aq e rëndësishme është edhe të mos mbetesh vetëm, të kërkosh ndihmë nga profesionistë nuk është shenjë dobësie, por e pjekurisë dhe përgjegjësisë.

Jo “recetë” realitet

Prindërimi nuk është një shkencë ekzakte, por një art që mësohet çdo ditë  me dashuri, durim dhe reflektim. Fjalët “po” e “jo” janë dy instrumente të së njëjtës simfoni: ajo e rritjes së fëmijës në harmoni me veten dhe me botën.

Mes “po”-së dhe “jo”-së – simfonia e rritjes

Në jetën e një prindi, fjalët “po” dhe “jo” janë si dy instrumente të së njëjtës simfoni: ajo e rritjes së fëmijës në harmoni me veten dhe me botën.

 “Po”-ja përfaqëson dritën, besimin dhe hapësirën për eksplorim. Është mesazhi që i thotë fëmijës: ti mundesh, provo, zbulo, rritu. Ndërsa “jo”-ja është kufiri, mbrojtja dhe mësimi për përballimin e realitetit. Ajo i mëson fëmijës se liria nuk është pa kufij, dhe se respekti për të tjerët është po aq i rëndësishëm sa shprehja e vetes.

Të dyja këto fjalë, kur përdoren me dashuri dhe urtësi, krijojnë ekuilibrin e nevojshëm që ndihmon fëmijën të ndërtojë vetëbesim, empati dhe përgjegjësi. Një “po” e tepruar mund të çojë në llastim, një “jo” e tepruar në frikë. Por bashkë, në masën e duhur, ato ndërtojnë themelet e karakterit dhe të pjekurisë emocionale.

Prindërimi më shumë se rritje, është bashkërritje

Shpesh harrojmë se prindërimi nuk është vetëm proces i rritjes së fëmijës, por edhe i rritjes së prindit vetë. Çdo ditë, çdo situatë, çdo konflikt apo përqafim bëhet mësim i ri për durimin, komunikimin dhe dashurinë pa kushte. Prindi nuk është mësues i pagabueshëm, por nxënës i përhershëm në shkollën e jetës familjare.

Në këtë udhëtim, gabimet nuk janë dështime, por mundësi për të kuptuar më mirë si të jesh pranë, si të dëgjosh, si të reagosh pa lënduar. Sepse fëmijët nuk rriten vetëm nga fjalët që u themi, por edhe nga mënyra si jetojmë dhe si përballemi me jetën përpara tyre.

Realiteti pa manual

Nuk ka udhëzues të përsosur për të qenë prind, as formula të garantuara për “fëmijë idealë”. Çdo familje është një botë më vete, dhe çdo fëmijë është një univers që kërkon të njihet me kujdes e dashuri. Ajo që mbetet e përbashkët për të gjithë është përkushtimi i përditshëm dëshira për të bërë më të mirën, edhe kur nuk është e lehtë, dhe aftësia për të kërkuar falje kur gabon.

Në fund, prindërimi është realiteti më i vërtetë dhe më i bukur i jetës njerëzore. Nuk është garë, as detyrë e mbaruar kurrë; është udhëtim që të formon përherë. E vërteta është se fëmijët nuk kanë nevojë për prindër perfekt, por për prindër që duan me gjithë zemër, dëgjojnë me vëmendje dhe mësojnë pa pushim.