Anjeza Musollari: Prova e pjekurisë si komb

Respekti ndaj simboleve kombëtare: prova e pjekurisë si komb

Ruajtja e qetësisë dhe nderimit gjatë ceremonive apo ndeshjeve sportive nuk është thjesht një rregull protokollar. Është pasqyrë e edukatës, e vetëdijes kombëtare dhe e vlerave që na bashkojnë si shoqëri. Një popull që respekton flamurin dhe himnin e tjetrit, e bën këtë sepse ka mësuar të respektojë flamurin dhe himnin e vet.

Kohët e fundit, disa skena të turpshme në stadiume, sidomos gjatë ndeshjeve ndërkombëtare, treguan se në hapësirën tonë rajonale mungon ende kultura e respektit ndaj tjetrit. Fishkëllimat dhe fyerjet gjatë himnit të një kombi tjetër – siç u pa në rastet e fundit nga tifozëria serbe – nuk janë vetëm shfaqje mungese qytetarie, por edhe tregues i thellë i një mentaliteti të mbetur peng në të kaluarën.

Flamuri dhe himni, përtej protokollit

Flamuri dhe himni nuk janë thjesht simbole shtetërore. Ato janë përfaqësuese të shpirtit të një kombi, të gjakut dhe sakrificës së brezave që luftuan për liri.T’i respektosh nuk do të thotë t’i adhurosh me verbëri, por të kuptosh peshën që mbartin.Kur ngrihet flamuri në një stadium ndërkombëtar, nuk është moment për fishkëllima, por për heshtje. Jo për përçmim, por për nderim. Sepse ai moment përfaqëson barazinë midis kombeve dhe dinjitetin e secilit popull që është pjesë e botës së qytetëruar.

Kur sporti keqpërdoret

Sporti është arena ku duhet të fitojë forca, talenti dhe respekti. Por kur ai kthehet në mjet për shfryrje urrejtjeje, atëherë humbet qëllimin e tij fisnik.Reagimet e tifozërisë serbe ndaj himnit të kundërshtarit nuk e dëmtojnë aspak atë kundërshtar dëmtojnë imazhin e vetë shtetit që pret ndeshjen, dëmtojnë vetë sportin, dhe më e rëndësishmja: dëmtojnë qytetarinë.Në sytë e botës, çdo fishkëllimë ndaj himnit të huaj është një shuplakë për vlerat që një vend pretendon të përfaqësojë. Dhe aty ku mungon respekti për tjetrit, s’mund të ketë as dinjitet për vetveten.

Respekti si forcë, jo si dobësi

Disa e shohin respektin për simbolet e të tjerëve si shenjë nënshtrimi. Por në të vërtetë, është e kundërta: respekti është shenjë force morale dhe pjekurie kombëtare.Një popull që di të nderojë edhe kundërshtarin, tregon se ka mësuar të ruajë dinjitetin e vet. Ai nuk e sheh nderimin si dobësi, por si pjesë të karakterit kombëtar.Popujt që respektojnë, edhe kur janë të provokuar ndërtojnë paqe e stabilitet. Ata që nuk dinë ta bëjnë këtë, mbeten peng të së kaluarës dhe të armiqësive të kota.

Edukimi si themel

Asgjë nga kjo nuk mund të arrihet pa edukim. Respekti për flamurin, himnin dhe simbolet kombëtare nuk lind vetvetiu – ai mësohet. Duhet të mësohet në shkollë, në familje, në media dhe në çdo hapësirë publike.Kur një shoqëri mëson t’i japë vlerë momenteve solemne, ajo rritet në dinjitet. Dhe kur e humb këtë aftësi, bie në banalitetin e turmës që fishkëllen.

Një thirrje për vetëdije

Është koha që institucionet, federatat sportive dhe vetë qytetarët të reagojnë me seriozitet ndaj çdo akti që përbën fyerje ndaj simboleve shtetërore, qoftë të huaja apo vendase.Të tregosh respekt në momente të tilla nuk është detyrim, por nder. Sepse respekti për simbolet, për flamurin dhe himnin, për tonin dhe për të tjerët – është në thelb respekt për vetveten.Dhe aty ku ruhet nderi, ekziston gjithmonë shpresa për një shoqëri më të drejtë, më të pjekur dhe më njerëzore.