Anjeza Musollari: Një grua, një botë: Shenjtërimi i Nënë Terezës

Të jesh grua si Nënë Tereza nuk është thjesht një fat i shkruar në qiell, por një mision i lindur prej zemrës dhe i vulosur nga vepra. Më 4 shtator 2016, kur kambanat e Shën Pjetrit kumbuan për shenjtërimin e saj, bota u ndal për një çast dhe pa tek një grua e vogël nga Shkupi një dritë që e kishte ndriçuar njerëzimin për dekada me radhë. Ishte dita kur një jetë e përulur, e përkushtuar dhe e konsumuar për të varfrit, u njoh zyrtarisht si shenjtëri. Por për miliona njerëz, ajo kishte qenë shenjtore shumë përpara kësaj dite.

     Shumëkush e përshkruan atë si “nënë të të varfërve”, por në të vërtetë ajo ishte një nënë universale. Një grua që shihte fëmijën e saj tek çdo jetim, tek çdo i sëmurë, tek çdo trup i braktisur në rrugët e Kalkutës. Ajo nuk e njihte dallimin mes racës, fesë apo kombësisë sepse për të, njeriu ishte gjithmonë pasqyrë e Zotit.

Në atë ditë të shenjtërimit, sheshi i Shën Pjetrit ishte mbushur me fytyra të pafundme. Dikush nga Filipinet mbante një lule në dorë, dikush nga Italia një fotografi të vjetër të saj, një shqiptare e moshuar nga Kosova lotonte në heshtje, ndërsa një vajzë e vogël indiane mbante në duar një qese me oriz, simbol i thjeshtësisë së saj. Ky mozaik njerëzish ishte dëshmia më e gjallë se vepra e Nënë Terezës kishte kaluar kufijtë dhe kishte mbërritur në çdo zemër.

     Por ajo ditë ishte edhe një pasqyrë për ne shqiptarët. Në një botë ku shpesh mburremi me figura politike e historike, ishte një grua e thjeshtë, e përulur dhe pa pushtet tokësor, ajo që na dha emrin më të madh në hartën e njerëzimit. Në atë moment, shqiptarët nuk ishin thjesht një komb i vogël ballkanik ishin kombi i një shenjtoreje. Nënë Tereza u bë një nga urat ndërlidhëse të njohjes së shqiptarëve në botë. Ish-presidenti amerikan Bill Clinton është shprehur në qershor 2002: “Nënë Tereza, ishte e para Ajo qe më bëri ta dua kombin shqiptar. Dhe tani ndihem shumë krenare që plotësova një detyrë morale ndaj saj dhe ndaj vlerave të lirisë”.

Të jesh grua si Nënë Tereza është të kesh kurajën të zgjedhësh rrugën më të vështirë, atë të dashurisë pa kushte. Në një kohë kur bota e mat vlerën e njeriut me pasuri, pushtet dhe famë, ajo dëshmoi të kundërtën, vlera e njeriut matet me aftësinë për të dashur tjetrin. Ajo nuk kishte asgjë materiale për të ofruar,por kishte gjithçka që bota kishte më shumë nevojë, një zemër që dinte të ndante dhembshuri.

Kur një gazetar i huaj e pyeti dikur: “Çfarë mund të bëjmë për të ndryshuar botën?”, ajo u përgjigj thjesht: “Shkoni në shtëpi dhe dashuroni familjen tuaj.” Në këtë përgjigje të shkurtër fshihej filozofia e saj jetësore, ndryshimi i madh fillon me gjestin e vogël, me dashurinë e përditshme, me kujdesin ndaj atyre që kemi pranë.

Në këtë ditë të shenjtërimit, shumë njerëz panë në figurën e saj jo vetëm një murgeshë, por një udhërrëfyese. Për gratë e reja, ajo është një shembull se feminiteti nuk është i kufizuar në bukurinë apo suksesin social, por në aftësinë për të transformuar realitetin përmes dashurisë. Për burrat, ajo është dëshmi se forca e vërtetë nuk qëndron në dominim, por në shërbim. Për popujt, ajo është mesazh se paqja nuk arrihet me marrëveshje politike, por me zemra që e pranojnë tjetrin.

Nënë Tereza nuk ishte e pasur me tituj e as me pronë. Ajo ishte e pasur me kohë, kohën që ia dha njeriut. Ishte e pasur me sy që shihnin dinjitet aty ku të tjerët shihnin turp. Ishte e pasur me duar që preknin pa frikë plagët, me buzëqeshje që i falte edhe atyre që nuk i jepnin asgjë mbrapsht.

Çdo përvjetor i asaj dite të shenjtërimit është një kujtesë dhe një sfidë. Kujtesë për të mos harruar se edhe në kohët më të errëta, një njeri i vetëm mund të ndezë dritën për miliona të tjerë. Sfida, sepse është detyrë e secilit prej nesh që ta vazhdojë misionin e saj, në mënyrën tonë të vogël, të vizitojmë një të moshuar të vetmuar, të ndihmojmë një fëmijë në nevojë, të japim një buzëqeshje aty ku ka vetëm heshtje.

       Të jesh grua si Nënë Tereza do të thotë të mos lodhesh kurrë së dashuruari, do të thotë të mos kesh frikë nga varfëria e jashtme, sepse e di se pasuria e brendshme është e pashtershme, do të thotë të kesh guximin të jesh e vogël në një botë që vlerëson vetëm madhështinë.

Shenjtërimi i saj ishte një kurorëzim. Por më shumë se aq, ishte një mesazh i përjetshëm se dashuria e sinqertë nuk vdes kurrë.

       Ajo grua e vogël, me trup të brishtë dhe shikim të lodhur, na mësoi se madhështia nuk matet me lartësinë e katedraleve, por me gjunjët që përkulen përpara një të varfëri.

           Nënë Tereza nuk na la trashëgimi një pasuri materiale, por një trashëgimi shpirtërore që është më e vyer se çdo ar. Dhe në çdo 5 shtator, ajo trashëgimi ringjallet si një ftesë për të zgjedhur edhe ne rrugën e dashurisë.