Anjeza Musollari: Kurrë mos ia jep hua çadrën dikujt që të kujton vetëm kur bie shi

Çastet nga jeta na bëjnë të reflektojmë mbi atë sjell e ardhmja dhe mbi transformimin e perceptimit të gjithkujt. Kjo ndikon dhe tek qasja jonë ndaj atyre që ‘investojnë’ tek ne për të ndryshuar.

‘Kur isha fëmijë, më thanë: "Kurrë mos ia jep hua çadrën dikujt që të kujton vetëm kur bie shi." Nuk e kuptoja në atë kohë. Thjesht mendova se ishte një fjali e bukur, asgjë tjetër. Por unë u rrita dhe jeta më mësoi kuptimin e saj.

Mësova se ka njerëz që shfaqen vetëm kur u duhet diçka, që të kërkojnë kur bota e tyre shembet, por kur dielli shkëlqen, as emrin tënd nuk e mbajnë mend. Tani kur dikush afrohet nën stuhi, pyes veten nëse nesër, kur të dalë dielli, a do të vazhdoj të ekzistoj për të?! Kurrë mos ia jep hua çadrën dikujt që të kujton vetëm kur bie shi”

Në jetën tonë të përditshme, shpesh përballemi me njerëz që vijnë e shkojnë, ashtu si stinët. Disa qëndrojnë edhe kur dielli shkëlqen lart në qiell, të tjerë shfaqen papritur, si retë e zeza që sjellin shiun.

Vlera jonë nuk duhet të matet nga sa shumë japim, por nga kujt ia japim. Është e lehtë të jesh "mik i shiut" – të kujtohesh për dikë vetëm kur ke nevojë për të, vetëm kur ke humbur rrugën, kur të mungon ngrohtësia që dikur e refuzove. Por miqësitë e vërteta, lidhjet e thella shpirtërore, provohen në diell dhe në shi njësoj.

Nuk duhen kërkuar kur të mungojnë mundësitë, por duhet të ushqehen vazhdimisht, me përkujdesje dhe ndjeshmëri.

Të mos ia japësh hua çadrën dikujt që të kujton vetëm kur bie shi, nuk është akt egoizmi, por vetëmbrojtje. Është një mënyrë për të vendosur kufij të shëndetshëm në jetën tënde, për të mbrojtur energjinë tënde nga ata që nuk dinë ta vlerësojnë.Kjo është rritje e vetëdijes, për ata që kemi rreth nesh – për ata që janë aty edhe kur nuk kanë asgjë për të kërkuar, për ata që nuk harrojnë të të thonë “si je” edhe kur gjithçka shkon mirë. Jeta është e shkurtër për t’u shpenzuar në marrëdhënie që nuk kanë thellësi.Mos i jep gjithmonë çadrën atij që të kujton vetëm kur bie shi. Sepse ndoshta kur të vijë shiu yt, ai nuk do të jetë askund. Zgjidh t’i japësh çadrën tënde dikujt që do të rrijë pranë edhe pa pasur nevojë për të, dikujt që të sjell diell në ditët më gri, dikujt që të kujton edhe kur qielli është i kthjellët.

Në fund të fundit, ndihmo, ofro, jep nga vetja – por kurrë mos lejo që të të përdorin. Sepse dashuria dhe mirësia e sinqertë nuk janë hua, janë dhurata që duhet të japin e marrin me zemër.

Çadra ime nuk është më hua.

Në një ditë me shi, kur qielli kishte harruar se si dukej ngjyra blu dhe era përplaste gjethet në trotuar, si të donte të fshinte kujtimet që koha kishte lënë pas.Në dorë mbaja çadrën time të vjetër, atë që më kishte mbrojtur në qindra stuhi, u ndala te stacioni, dhe ashtu si gjithmonë, shikimi më ndaloi tek ajo figurë e njohur – ajo që më kujtohej vetëm kur binte shi. Erdhi me të njëjtin buzëqeshje që e kam parë dhjetëra herë, të ngjashme me një përqafim që nuk ngroh, por thjesht fsheh boshllëkun. “E ke një çadër të lirë?” – më pyeti, si gjithmonë. Dhe unë, me atë zemër që gjithmonë pëlqente të ishte strehë për të tjerët, ia dhashë. Edhe këtë herë. Si çdo herë. Ajo iku. As nuk ktheu kokën.

Qëndrova vetëm, nën shi, pa strehë. Jo vetëm fizikisht, por edhe shpirtërisht. Sepse kuptova diçka që më kishte ikur për vite të tëra: disa njerëz të kujtohen vetëm kur janë të lagur, kur kanë ftohtë, kur rruga u duket e gjatë. Pastaj, kur ngrohen, të harrojnë. Të lënë aty ku të gjetën – nën reshjet që vetëm ti i ndjen deri në palcë.

Ajo çadër s’më është kthyer më, ashtu si ‘copëzat’ e mija pa i marrë kurrë mbrapsht. Ashtu si të gjitha ditët kur dikush u strehua në mirësinë time, dhe më la zbuluar përballë motit të keq.

Që atë ditë, vendosa: çadra ime nuk është më hua. Nuk është më për ata që më kërkojnë vetëm kur bien shirat. Ajo është për ata që qëndrojnë me mua edhe kur nuk kanë nevojë për strehë, për ata që nuk largohen sapo dielli të dalë përsëri. Nuk ka kuptim të jesh strehë për dikë që s’të njeh, veç kur rruga e tij përmbytet. Dhe çadrat? Ato nuk janë vetëm për shiun. Janë për kujtimet. Për të gjithë ata që kanë dhënë shumë, dhe kanë mbetur pa çadër

Ka njerëz që janë si shtëpi të hapura, dera e tyre nuk ka çelës, zemra e tyre nuk njeh prag. Janë ata që japin gjithçka pa llogari: kohë, fjalë të mira, ngrohtësi, përqafime, përkrahje. Japin veten, copa nga shpirti i tyre, herë pas here edhe kur askush nuk ua kërkon. E bëjnë, sepse ashtu janë ndërtuar, prej dhembshurie, jo prej dyshimi. Prej dritës, jo prej hijeve. Këta njerëz janë çadrat e botës.Janë strehët në ditët me stuhi, janë zëri që të thotë “jam këtu” kur gjithçka tjetër hesht. Ata nuk pyesin pse bie shi, thjesht e hapin çadrën e tyre dhe të futin brenda. Të mbrojnë. Të ngrohin. Të japin gjithçka, edhe kur vetë janë të lagur deri në palcë. Bota nuk është gjithmonë e drejtë me ta.

Në një botë ku gjithçka matet me interes, ndjeshmëria është një akt rebelimi.

Të japësh pa kërkuar është një formë dashurie që pak e njohin dhe më pak e vlerësojnë. Në realitetin e sotëm, ku marrëdhëniet shpesh ndërtohen mbi përfitimin dhe çdo veprim shihet përmes një filtri interesash personale, ndjeshmëria duket si një anomali.

Jetojmë në një kohë kur empatia, dhembshuria apo mirësia pa interes, shpesh keqkuptohen si dobësi.

Por pikërisht në këtë kontekst të ftohtë dhe racional, ndjeshmëria bëhet një akt rebelimi, një formë rezistence ndaj një bote që ngurtësohet çdo ditë më shumë.

Ndjeshmëria nuk është vetëm aftësia për të ndjerë dhimbjen apo gëzimin e tjetrit, por është zgjedhja për t’u ndalur, për të dëgjuar, për të qenë i pranishëm emocionalisht në një botë që nxit indiferencën.

Është kundërkulturë në një shoqëri që vlerëson garën para solidaritetit, përfitimin para ndihmës, dhe imazhin para autenticitetit.

Në një realitet ku gjithçka ka një çmim, të tregosh ndjeshmëri pa pritur asgjë në kthim është të sfidosh normat. Është të tregosh se njeriu nuk është vetëm një hallkë në një mekanizëm ekonomik, por një qenie me zemër, emocione dhe lidhje të thella shpirtërore.

Ndjeshmëria është rebelim sepse ajo kërkon guxim – guxim për të mos u mbyllur ndaj dhimbjes së tjetrit, për të pranuar brishtësinë si vlerë dhe jo si turp.Është akti i të jetuarit ndryshe, në një mënyrë më humane, më të ndjeshme, më të ndritshme. Dhe në këtë mënyrë, ndjeshmëria bëhet formë qëndrese, një protestë e heshtur ndaj ftohtësisë së një bote që ka harruar të ndjejë.

Ndjeshmëria nuk është vetëm një virtyt moral, është një akt që ndryshon botën në mënyrën më të thellë dhe më të qëndrueshme, përmes zemrës.

Në një epokë ku gjithçka vlerësohet përmes leverdisë, të jesh i ndjeshëm është të kujtosh njerëzimit se ka ende vlera që nuk maten me interes, dhe kjo është revolucioni më i bukur, ku inteligjenca A1ka dështuar plotësisht.