top of page

"Robi"


Dritë Ruhani

Respekti

Ditët kalonin. Moti me shi e erë të tërbuar kishte vërshuar tokën. Njeri nuk lëvizte nëpër rrugë. Burrëziu me familje, të pafuqi e të bërë dyfish, në bodrumin e fabrikës së braktisur, frymonin ditët më të errëta. Përveç stuhisë që përplasej mbi ta, përballeshin edhe me urinë dhe tërmetin e madh të quajtur “Qen” para të cilit me “respekt” ishin përkulur. Respektin, si nderim për të tjerët, qoftë për merita, moshë apo vepra me vlerë ata nuk e njihnin. S’e njihnin as respektin e dashurinë mes tyre. Nuk dëgjonin, flitnin a gëzonin me njëri-tjetrin. E si të pritej nga ta të respektonin të drejta, ligje apo ndjenjat e të tjerëve. Të tillët nuk janë as të nderuar nga të tjerët. Por tani përballë qenve, respekti prapë triumfonte. Frika i kishte bërë të ulin kokën. I kishte bërë pambuk. Në sytë e tyre kishte respekt të dhunshëm, sidomos në sytë e gruas dhe djaloshit, por jo edhe të Burrëziut kokëfortë. Shpresëhumbur, me muskuj të tretur, i zbehur e mbështetur për muri, s’ndalej së shpërndari errësirë. Një kokë gjarpri që s’donte t’i pranonte të këqijat e bëra. Një dëm për familje dhe shembull i keq për rini, mendoi Bosi, mbreti i qenve të pastrehë gjersa bënte roje, mbi një dërrasë të vendosur në një pemë. I shikonte, nga jashtë, plot pezëm dhe vetëm sa nuk ia plaste vajit, sa njerëz të ligë kishte përballë, kur pa burrecin të shtrinte dorën ta merrte një kore buke të mykur, si lëmoshë përposh këmbëve. Buzëqeshi. Ndërkohë arritën edhe qentë e tjerë. Ndezën zjarr dhe poqën mish. Hëngrën copa të mëdha mishi. Keqanët i shikuan me lakmi, u lëpinë. Qentë, të mëshirshëm, ua hodhën ca copa. Gruan e shpoi ky gjest. Prapë rrëmbyeshëm para syve i doli Robi i uritur, kockë e lëkurë, dhe sytë e tij që derdhnin aq shumë dhimbje e lutje. Biri i saj ia kishte hedhur një asht pa mish larg ku ai nuk e arrinte. Në vend të mëshirës ajo kishte qeshur. E turpëruar uli kokën. - Si u bëra kaq e verbër?! Nuk isha e tillë!... Nëse dalim nga këtu, mos e paça kokën nëse tërë jetën nuk do të përkujdesem për qentë! – u betua e penduar. - S’dalim të gjallë, - belbëzoi burreci gjersa në mur, me një guralec, shënonte ditën e re. - Edhe Robi, kështu si ti, çdo ditë bënte gërvishtje në dërrasat e kolibes. Të gjitha po na kthehen.

Foto: Merita Fehmiu

- Unë, ia kam thyer edhe kurrizin... – belbëzoi burreci. - Unë i kam hedhur këlyshët nga ura, i kam rrahur... – qau vogëlushi. - ...asnjëri nuk jemi dënuar! – ua bëri gruaja. Nga prushi Dioni largoi mënjanë mashën. Të birit të keqanëve iu kujtua se si me të, i ati e kishte djegur Robin, kur ai i uritur kishte lakmuar në mishin që po piqte në skarë. I ushtuan veshët nga britma e Robit, që nuk e kishte harruar. - E ke djegur me mashë të zjarrtë, babi! – i tha atij, i bërë gacë në fytyrë. - Mbylle! – i tha dhe sakaq ia mëshoi të birit një grusht mbi gishtërinj. - Mjaft më me dhunë! – i bërtiti e shoqja tërë nerva. U ngrit në këmbë dhe filloi ta godasë të shoqin. Qentë të habitur i shikonin nga lart. Djaloshi lëshonte një vaj si kakarisje. I ati ia kishte thyer gishtërinjtë. Burrëziu, e përplasi për muri gruan e tij. Ajo plot mllef e shtyu atë nga vetja. Ai rrëshqiti dhe ra me kurriz në beton. Mbeti i palëvizshëm me sy në tavan. Kishte thyer kurrizin. E ndjeu se s’do të mund të çohej në këmbë kurrë më. Nuk bëri zë. - Drejtësisë s’mund t’i ikën askush! Ne e dënuam veten, – i tha e shoqja ende e mbushur mllef. - E kemi merituar edhe të na hedhin të gjallë në mbeturina, apo nënë? Burrëziut për herë të parë i rrodhi një lot. - Bir, shikoji qentë! Janë më të mirë se ne. Na sollën ushqim dhe libra të edukohemi - ia bëri e ëma. – Këta mundën edhe të na mbysin, të na hakmerren. Nuk e bënë. Qentë e dëgjuan dhe në heshtje dolën nga bodrumi. - Shokë, gjyqi ynë këtu përfundoi, – iu tha Koko. - Këta nuk do ta lëndojnë më asnjë qen! – tha Bosi. - Më qan zemra që po i lirojmë, - u ankua një e pastrehë! - Edhe mua më vjen inat që po i lirojmë. S’bëmë gjë. Rrahëm ujë në havan, – shtoi një tjetër qen rruge. - Mos u brengosni! Këtë burg këta do ta kujtojnë tërë jetën. Nuk do të ngrehin dorë më! – iu tha Bosi. - S’kanë se si! I thyen eshtrat mes veti, - ia ktheu Goldi. - Në shkollën tonë edukuam edhe njerëz. Është hera e parë në historinë tonë të qenve që ndëshkuam njerëz pa edhe më të voglin kafshim. Familja keqane do të shërbejnë si mësim vigan për të tjerët. Sukses për ne! - foli Agena. - Iu ndihmuam vetëm ta përmirësojnë notën e sjelljes. E kishin vërtet shumë të ulët, - buzëqeshi Koko. - Gruaja, në gjumë, tregoi që ky mistrec me shokë, ma ka marr familjen. Është dashur ta copëtojmë! Jetë për jetë! - Dion, jo! Këta ishin të shëmtuar në shpirt, - i foli Koko butë. - Nëse e copëtojmë një fëmijë do të na bren ndërgjegjja që kemi vepruar si ata. Si plehra të pavlerë, nga këtu do të dalin plot kundërmim, me dhimbje fizike e shpirtërore, me kokë e trup të përkulur. - Këta për mizorinë e bërë e dënuan njëri-tjetrin, - shtoi Agena me lot në sy. Në fytyrën e qenve shihje suksesin. Trupi gjykues, në mënyrë të qytetëruar, me aktgjykim të prerë për sjelljen e tyre të shthurur, pa të drejtë ankese, bënë një familje të pendohen. Ky ishte qëllimi i tyre. Kur dolën jashtë, qëndruan një copë herë pa folur para fabrikës së braktisur. Stuhia kishte hedhur në erë shumëçka. Së bashku me qentë engjëj, tani po largohej duke lënë gjurmë të thella në familjen keqane. Në kokat e tyre kishin shuar zjarrin e urrejtjes, me verbëri e shurdhëri, dhe kishin mbjellë respektin e të drejtave të çdo krijese. - Shokë, shkojmë te Snupi! – thirri Koko. - Shkojmë! – brohoritën qentë.

32 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page