Astrit Lulushi
Mjegulla ngadalë varet nga faqja i kodrës, duke fshehur rrjedhën e rruzullit të errët; Sa të zbehta janë skenat, kaq të ndezura më vonë. Ndërsa vjeshta në dimër jep dorëheqjen, viti zbehet; pyje pa gjethe, livadhe të murrme, dhe gjithë gëzimi i verës fluturon.
Sa e shpejt koha, sa i mprehtë ndjek Fati! Sa pak nga hapësira e jetës mbetet. Çfarë aspektesh ka veshur koha e vjetër? Çfarë lidhjesh fati mizor, ka këputur? Sa marrëzi, ose më keq, derisa maja të arrihet. Dhe poshtë, sa i dobësuar, sa i errësuar, sa dhimbje!
Jetën nuk ia vlen ta kesh me gjithçka që mund të japë – sepse diçka përtej saj njeriu i varfër duhet të jetojë.
תגובות