Nga Fatmir Terziu
Përreth meje, unë shoh hije të pafund.
Hije që bie nga lartësitë, kolovitet e sigurt,
hije nga prishja e balancave në shkurt
hije nga errësira, hije nga trukimet
hije nga shkëlqimi në atë majë, hije nga fjalimet.
Kjo është hija që mund t’a shohim më të plotë
sepse është lak, e dhelpërt, e pakuptueshme edhe sot.
Është hija nga ku prodhojmë më shumë hijeshinë
kur të gjithë i lëmë të na konsumojnë si një lot,
është më e thellë,
e errët,
e ftohtë.
Është hija e (ar)miqësisë,
hija që lind nga dashuria për pushtet,
hija nga gjendjet përpara nesh
por edhe më shumë nga ato që janë bërë përshesh
hija që s’na lë të shohim se çfarë është vërtet më larg
fytyrat ku të gjithë ne i gënjejmë
me hijen që na mbeti në prag.
Hija nga e panjohura
hija nga ajo që dimë
hija nga fjala dhe gjuha me kockë
hija konform për diçka më shumë
hija që krijon kufijtë në kokë,
hija që turbullon dete e lumë,
hija e pakëndshme e shtëpisë
hija nga mashtrimi i rehatisë.
Hija nga çfarë syri fsheh
hija nga përpjekja për përsosmëri
kur përsosmëria është kaq e paarritshme.
Hija nga i njohuri, nga e shkuara
hija nga një e zhbërë
hija nga trillimet e kaluara,
hija e reflektuar mbi një jetë të tërë.
Po flas nga hija e emocionit
nga hija që shfaqet e s’zhduket
hija nga heshtja, por edhe rrota e tranzicionit,
hija që nga vetja s’na shkulet.
Unë i shoh këto hije dhe çuditem
pse nuk mund t’i ndryshojmë?
Pse nuk mundet që këto hije të frikësohen të fshihen
nga gjendja e njeriut të lirë?
Dhe e kuptoj pse ndodh, sepse të gjithë
mbi hije kemi mbirë.
Dhe mbjellim shumë hije gjithashtu.
