Grua Fatmir Terziu
Dhe Ti…vjen në kuvertë lundron si e panjohur me frymën, me grimcën më të ndjeshme të oksigjenit udhëton me Fjalën, të parën nyje të genit, pasagjer i ftohtë i moshës së prushtë, bashkëudhëse në trokitjet e zemrës, ndërsa rrethon gishtin me bekimin e artë në ritmin e butë, loton në kristale diamanti hyn në armatën e madhe të njerëzve të dashuruar, dhe Ti, je bukë, je kripë, je jetë, s'je më pasagjer i huaj për mua, dhe Ti, je Grua! Je Grua, e njëjta me udhën që bëri nëna ime, dhe rruga e gjatë me katragjyshe, je Grua, një shenjtore e përjetshme e virgjër, në zemrën time troket diçka më ndryshe, je Grua, je dashuria që shkruaj, kurrë s'mund të mbarohet për Ty një libër, a ke qenë ndonjëherë e huaj?! Dhe Ti… Je vetë dialekti i gjuhës së gjuhëve, lundron në ujësinë e madhe të dhimbjes me biletën e brumit të bluar prej mushtit të drurëve, me qumështin e jetës që vjen prej lindjes, në buzët e njoma të fëmijëve… …dhe Ti… e thek rininë në bulëzat e gotës sime të dehur ka mjaft fjalë brenda një gradacioni të tillë, e di që je zemëruar, por ke heshtur, dhe Ti… e ke zgjuar natën deri në të gdhirë, nuk ka ndonjë grindje që s'ka vdekur, dhe Ti … e ke bërë për të mirë, dashurinë për të mos e tretur. Dhe Ti, … ke harruar se ke ndonjë hall, si një Perëndeshë e ëmbël ke buzëqeshur, ka mjaft prej arsyeve për të gjithë, përveç durimit të madh, dhe Ti, … si një bukuroshe e përfjetur, e ke gëlltitur dashurisht çdo fjalë, s'ka Fjalë që toka s'e ka tretur kur dashuria lundron në rrugët e saj. Dhe Ti, njësohesh në cipalin e ëndrrave me mua, dhe Ti, je Grua! Më thuaj pastaj që të mos të dua.
