Grim
(Pjesa e II)
Nga Fatmir Terziu
Gjoni u zvarrit ngadalë drejt majës së çatisë. Përtej tij, poshtë asaj godine të braktisur, vazhdonte një histori e ndyrë. Ishte dritarja e shtëpisë së Berit, që e sillte në sytë e tij si një film në ekran. Duart e tij po dridheshin.
“Ti je thjesht i ftohtë” mendoi me vete, “nuk është asgjë më shumë”.
Gjoni e hapi me kujdes çantën dhe nxori pushkën. Pasi u sigurua që arma e tij ishte e mbushur, e drejtoi përsëri dorën e djathtë në çantën e tij për të nxjerrë skemën, dhe e nxori jashtë.
“Një lente kamerash? Pse duhet të ishte një lente kamerash në çantën time”- u habit. “Ah, sa budalla që jam. Kam marë çantën e atij…, mutit Lefterit. Ai është një fotograf. Dhe ai … nuk e di qëllimin tim.” – vazhdoi Gjoni me veten.
Zhurmëra të lehta. Lutani sapo ishte rikthyer në dhomën ku ndodhej Edra.
“Unë nuk mund të besoj se kjo …, kjo po ndodh. Por, kjo gjë po ndodh. Ja që po ndodh.” U përgjigj ai vetë. “Po ndodh…ky grim. Po ndodh. Sot e të gjitha ditëve ... po ndodh.”
***
Retë në fillim u bënë palë me pluhurin që ngrihej mbi Treport, Zvërnec, Marmiro dhe Tragjas. Pastaj si një tështimë e gjatë e tymta u qafos mbi një hiram të hollë, që gjarpëronte kokëngritur përgjatë Rrugës së Karvanëve me një zgjatimë bishti nga Vlora në drejtim të “Gjemisë së Selishtës”. Shpata e Lumën Balës në fillim u duk sikur i ra tërthor Kalasë së Xhyherinës dhe më pas me një kordhimë të thepshme sakatoi ngrehinën e pëlhurtë të ngritur enkas në këmbët e Qytezës së Armenit.
“Qenka ëndërr e keqe” – tha me vete dhe pasi fshiu mirë e mirë sytë, as vetë nuk u besonte atyre që kishte parë gjatë asaj dremitjeje mbi atë shkëmb në majë të malit. U duk sikur u nda më dysh. Nga njëra anë guna e tij, e cila i ishte bërë mal mbi kurrizin e tij, pos atyre shirrave që nuk pushuan gjithë natës dhe nga ana tjetër sorda që i dukej se kafshonte me dhëmbë të egërsuara çfarë i zinte syri. Nexhip Gostivishti kishte ditë që hakërrehej me veten. Jo vetëm kaq. Edhe ëndërrat i suleshin sikur të ishin motake me ulërrimat e atyre që kishin përfunduar poshtë tehut të shpatës së tij. Por, ja që duhej të ishte aty. Duhej. Thirrja kishte javë që i kishte mbërritur, por udha e kishte lënduar, jo pak fjalëdhënien. Duhej të ishte me kohë në Vlorë… Duhej…
Duhej të ishte sikurse u ndodh të ishte atje, kur bashkë me Shaqir Grishën i dhanë hakun zullumqarit të atyre anëve. E kënga kishte mbërritur aty nga barrinjtë e maleve qark, më herët se sa ai të hapte sytë atë ditë:
“Mblidh xhenazet, hiqmu shpejt,
merr taborret e hajde opet,
ta dhashë besën çetu po t’pres”.
E kjo ishte fjalëdhënie me tjetër kuptim. Ishte besa që i jepej hasmit në kthimin e tij për zullum. E aty dihej si fshikëllonte sorda. Tashmë, kjo kishte tjetër arsye. Shemë Gjirokastriti dhe Kajo Babjeni kishin kohë që kishin filluar punërat e tyre. E punërat ishin shtuar, jo vetëm për shpatat e tyre që prisnin ata që guxonin t’i hynin në hak popullit, por edhe…
…Atë natë nga çadra e të dërguarit special, i fundit që doli ishte Kajmekani i Krahinës. Kostumi i zëvendës qeveritarit të Krahinës dukej gati ujë. Kur doli në dritë të hënës u pa më mirë. Atë e kishin mbytur djersët. E ndërsa ecte vazhdonte të mërmëriste me veten.
“Vajzën e tregëtarit. Vajzën e tij e dua për tre ditë në çadrën time. Përndryshe…” Dhe ende pa mbaruar fjalinë e fundit, Lumën Bala i doli përpara sa një mal në këmbë dhe gati e shastisi fare.
“Mos bëj gabim!” – i foli prerë Lumëni.
“Nuk …, nuk e kuptova…” – u mërmërit me gjysëm goje Kajmekani.
“Kaq të thashë. Të tjerat …nuk fliten me fjalë.” – ia ktheu po aq prerë Lumëni.
“Po, unë çfarë faji kam? Ku të …” – ishte fjala e Kajmekanit.
“Sebepçiu i vetvetes?! Kjo është puna jote, por hazërxhevap i tjetrit mos u bëj …, mos e bëj dhe mos e prano vetvetiu këtë…, si hak.” – foli dhe ia rrotulloi afër syve shpatën e tij, që në dritë të hënës u duk se bëri një rikoshetë me tërë pamjen ballore të kodrinës, që mbulonte vendndodhjen e atyre çadrave si kupa të përmbysura.
“Po, unë si të veproj?”
“Kjo nuk është puna ime. E imja është të të them kaq, mos e bëj…”
“Po koka ime?”
“Koka jote? Ajo s’ka për të merituar atë trup të bërë mut në djersë. Dhe sikurse e sheh dhe vetë edhe tani nuk e meriton një trup që vjen erë qelb. Turp për një zotëri si ty. Turp! Shkon dhe i heq shallvaret një zullumqari, një … pushti që do edhe bythë edhe …”
“Jo. Nuk është ashtu. Kanë folur keq për mua. Jo…”
“Si jo? Si? Edhe më flet akoma? M’u zhduk dhe po të pashë dhe njëherë do të ta varr bythën në derë. Ah, s’e harrova, nëse guxon dhe e dërgon vajzën e tregëtarit atje… Jo. Mos guxo!”
Kajmekani ikte dhe nuk goxonte të kthente kokën pas. Pas disa orësh nga shtëpia e tij u dëgjuan kuja. “Kajme…eeeekani! Uh, bre, kajmeeeeekani! Ka varrur veten!”
“Shpëtove nga një hale moj krenaria ime” – i foli shpatës së tij Lumën Bala, ndërsa dëgjonte tellallin që oshëtinte nga maja e asaj ngrehine të vjetër. “I dërguari special e kërkon kokën e Lumën Balës. Jepen dhjetë qese me florrinj për kokën e tij.”
Lumën Bala pa rrreth e qark dhe pasi fshiu mirë e mirë shpatën e tij u hodhi një sy pjerrtazi trimave të tij. Por, e mundonte gjendja e tyre. Flama që kishte rënë i kishte lodhur më shumë se përplasjet me armiqtë. Ishin të dërmuar. Nuk dinte ç’të bënte. E dinte se Shemë Gjirokastriti dhe Kajo Babjeni nuk do të kishin mundësi. Sakaq u mendua pak dhe thirri më të riun.
“Më duhet Nexhip Gostivishti. Ai më duhet…”
***
Sapo kishte shkundur veten. Gjoni nuk e kishte besuar, se si të përfundonte në një kllapi të tillë, për aq kohë të gjatë. Sidoqoftë, kur pa se ende pasqyroheshin trupat në xhamat e shtëpisë së Berit, u ndje më i lehtësuar.
Gjoni i vuri me kujdes thjerrëzat e kamerës në çantën e tij. Ai nuk mund të harxhonte më shumë kohë.
“Unë mendoj, se do të duhet të përdor atë metodën e vjetër.”
I trazuar, arriti të fusë dorën e djathtë në xhepin e përparmë të çantës dhe nxori një vegël të vogël, të gërvishtur. Një thep arme! Megjithëse, sikurse e dinte ishte thjesht një model mjaft i vjetër.
“Është një gjë e mirë që e mbajta me vete një të tillë të vjetër, si rezervë. Kush nuk e do një rast të mirë të hakmerret në një rast të tillë?”
Një tështimë. Nuk ishte e Gjonit. U sigurua kur pa më tej skenën në dritaret e Berit.
Duke mos qenë në dijeni të asaj çfarë po ndodhte jashtë dritares së tij, Lutani më në fund përfundoi telefonatën e tij dhe u ul në një kolltuk aty pranë. Sapo u ul, qafa e tij u shfaq lehtë mbi majën e karriges. Duke psherëtirë, Lutani lëshoi lehtazi një dorë nëpër flokët e tij dhe u përkul mbrapa.
Gjoni me shpejtësi zuri pozicionin e tij. Ndërsa ishte gati të shkrepte dhe tyta të dërgonte forcën e plumbit, një flutur u qas drejt tij dhe u ul në majë të këmbëzës. Krahët e saj miniaturë ishin të ngjyrosura me të kuqe të gjallë, të verdhë të ndezur dhe portokalli me shenjëza të karamelta anës flatrave. Ishte koha e duhur. Gjoni e tërhoqi këmbëzën dhe … tymi dhe flaka u ndanë më dysh në të dy anët ku qasej ajo zhdërvjelltësi e lodhur.
Gjoni u zgjua i tromaksur. Pastaj i mbylli sytë. Pse po hezitonte? Kjo nuk ishte detyra e tij e parë. Megjithëse, ishte hera e parë që i ngarkohej një detyrë e tillë nga jashtë vendit. Ai nuk dinte asgjë për Lutanin. Në dallim nga viktimat e tij të së kaluarës, Gjoni nuk kishte asnjë mënyrë të vlerësonte, se burri që duhej qëlluar e meritonte armën e tij. Duke qëndruar i vetëm në majën e asaj depoje të braktisur, Gjoni dëshironte që arma e tij të mos bënte ndonjë gabim.
Papritur, imazhi i babait të tij, ashtu i shtrirë në një minder, u ndez nën qepallat e tij të mbyllura dhe rrëfenjat për Lumën Balën i shkëlqyen në sy, po aq sa ajo skenë kur... Veshët e tij ende bënin rikoshetë me tingujt e plumbit që gërryente poret nëpër lëkurën e babait të tij. Duart e tij mbanin ende peshën e trupit të tij, që po jepte frymën e fundit. Rrjedha e gjakut të tij që ngjyrosi majën e gishtave iu bë një katranosje kuqërrimash në sy.
“Ju nuk do të jeni në gjendje të më ktheni në jetë,” i pëshpëriti babai i tij, ndërsa ai ishte vetëm një çamarrok, një fëmijë.
“Ai kishte të drejtë. Nuk u kthye në jetë…Dhe pse ndodhi e gjitha ajo, e gjithë ajo mesele që më la jetim?! – ofshau dhe foli gjithë mërzi me veten.
Papritur, një zë tjetër, i zgjatur dhe i qëndrueshëm, bëri jehonë në kokën e tij.
“Mos gabo!”
Gjoni hapi sytë dhe një qetësi e njohur në tipin e tij, e kapërceu atë moment. Ai shtypi këmbëzën.
Jo aq shpejt sa duhej në fakt, por Lutani u duk qartë, që u rrëzua nga karrigja e tij.
“Nuk më mungon tashmë, … kurrë më tashmë ….”- foli me vete, ndërsa nga telefoni mesazhi i parë ishte ai i Edrës…
