Kokrriza e rërës, gjatë mijëvjeçarëve të parë,
ishte mal i thepisur, me shpate shkëmbore.
Në brigjet e tij, zgjohej mbrëmjeve Ylli Polar,
gurgullonin përrenjtë, nëpër shtretër dëbore.
Në kokrrizën e rërës, lulëzonin pranverat çdo vit,
bletët e lashta, mbushnin guvat me nektar,
njerëzit e egër lëpinin, mjaltin parahistorik
dhe shalonin dinozaurët, mbi shpinat pa samar.
Mbi kokrrizën e rërës, luanët, tigrat këmbëshpejtë,
ndiqnin antilopat e drerët, me brirë të degëzuar.
mishngrënësit shpellarë , gjuanin derra me shigjetë,
derisa i ngrinë akullnajat dhe vullkanet i fosilizuan.
Malin e gërryen erozionet, tërmetet nëpër kohëra,
rrokullisën shkëmbinjtë tatëpjetave, pak nga pak,
derisa e shkërmoqën, në thërrime rëre të vogla,
që i shkelën me këmbë, miliona njerëz më pas.
Kësisoj dhe njeriu në fillesë, mund jetë energjik,
në pamjen fizike, të ketë hijen e malit në këmbë,
por kur mbetet pa veprimtari shoqërore, parazit,
shpërfillet në opinion e i zbehet, pamja hijerëndë;
Me kalimin e kohës, bëhet kokrrizë harrese e rërës,
duke u rrokullisur, nëpër greminat e fjalëve të kota...
Ndryshe ndodh, kur kokrriza e vezores, së nënës,
bëhet mal madhështor, në kujtesën që ruan bota...