Zgrip
Nga Fatmir Terziu
Në ëndrrat e mia ti je një vend i veçantë,
i lashtë, i magjishëm, i dashur, i zjarrtë,
dhe vetëm magjia e diellit kur perëndon
mbi trupin tënd më dëshmon flakët.
Njerëzit e mi. Të tutë banorë
të gjithë fëmijët janë në prush
bërtasin, ikin, zhurmojnë,
askush nuk i dëgjon, askush.
Natën ndodh sikur jam një Sodom
duke u djegur vetvetiu nga gjykimi,
engjëjt janë vizitorë, që vijnë dhe shkojnë
më ushqejnë zjarrin si shenjë mallkimi.
Të gjitha gratë e e këtij vendi bërtasin,
shemben gjokse nënash të thinjura përditë
vajzat me ëndrra të këqija vikasin,
edhe ëndrrat kanë mbetur në zgrip.
Të gjithë burrat e këtij vendi qeshin,
në mbeturina kërcet dominoja e vogël,
halleve nuk duan t'ua vënë veshin
dëfrehen si ushtarë në lojën lodër.
Natën zogjtë e e këtij vendi çirren,
ndaj njerëzit mbajnë qirinj të ndezur
mes zjarreve në sy lutjet thirren
të shpëtojnë këtë vend të vdekur.
Ata luten për kokën, për satanain, të vdekurin,
lutje për shenjtorët që u pushtuan zyrat,
e brejnë me dhëmbë edhe hekurin,
por e verdha ua ka mbuluar fytyrat.
Ai tashmë është një vend i brishtë,
vuajtjet kanë mbetur të shkruara në letër
në mëshirë të këtij fati të trishtë
boja e shenjtorëve vetëm ndërron emër.
Ndaj pritet të vijë bariu i premtuar nga lart,
në këtë vend ku është përmbysur tryeza,
se këta shenjtorë duan ta fshijnë në hartë
duke i përzënë banorët si të ishin delet e zeza.
Opmerkingen