Ylli Pollogati: HABIJA

Më habiste shiu atë ditë.

Zëmërimi, shtratin e zërit kapte,

thyente e merrte çfarë gjente përpara mbi tokën betonuar.

Atij ajri të qelbur, një lule kishte çelur e rrënjët shkundte,

miss bukurija ëndërronte..

Për dreq,

asgjë nuk më gëzonte,

veç më trëmbte.

Krimba në menyn e ditës servirnin.

Dritaret e shtëpive si me diell më gënjenin.

Habija s'më linte të qetë.

Virus e quajta në vetvete,

sa më larg doja ti rrija,

po nuk mundja.

Nuk doja të isha i njëjtë me gjethen që akullit rronte.

Në ecje, shiun me forcën e këmbës shkelja, kështu më ndodhte dhe në fëmini.

Cërkat, erëmimet e dashurive më sillnin për ngacmim.

Resë shkisnin prej epshit nën hënë.

Ëndrrat në rënkim i gjeta

dhe i lash,

kohës gjunjëzuar.