Vullnet Mato: TINGUJ FIZARMONIKE NË PYLL

TINGUJ FIZARMONIKE NË PYLL

Pasi zgjodhën një vend të sheshtë, gratë shtruan batanijet. Fletët e thata, të rëna vit pas viti, kishin krijuar një dyshek të trashë e të butë. Rreth e rrotull ngriheshin drurët e gjatë, që dukeshin sikur përzienin kurorat me retë e qiellit. Ndihej këndshëm shushurima madhështore e gjetheve të ahut në formë zemre. Freskia që mbretëronte gjithandej në brendësi të ahishtës, shushuritja ëndërrndjellëse dhe kënga e bilbilit, shkriheshin aq ëmbël me njëra-tjetrën, sa të kënaqej shpirti. Në atë mjedis endërrimtar fillova t’i bie fizarmonikës. Nën hijen e thellë të mespyllit, sytë dhe dhëmbët e Kleas ndrisnin me një vezullim ngacmues. I nxitur nga rrezatimi trazimtar i pamjes së saj, i dehur nga meloditë e zogjve dhe nga ledhatimet e blerimit të harlisur, m’u krijua një ndjesi intime mjaft e ngrohtë. Ndjeva një dëshirë të papërmbajtur për të folur me të dhe mezi prisja një rast të volitshëm për t’ia hapur zemrën plotësisht. Por vura re, se në atë mjedis me gra, ajo mundohej t’i shmangej vështrimit tim. Aty mes trungjeve të trashë, nën gjethnajën e dendur të pemëve, ku sitej drita e diellit, tingujt e fizarmonikës, të përzier me oratorinë e zogjve pendëkaltër, krijuan një rezonancë shumë të ëmbël. Nga kjo përzierje e fuqishme, dukej sikur një koncert orkestral jehonte deri në pafundësi të pyllit. Klea ndjente kënaqësi të veçantë nga muzika. Dhe shpesh i shoqëronte këngët me lëvizjen e lehtë të buzëve të trëndafilta. Sido që të shumtën e kohës i mbante sytë të fshehur nën qerpikët e gjatë, ajo interesohej për mua. Këtë e vija re, kur rast pas rasti kthente veshët e vegjël, duke i zbuluar nga flokët e dendur ngjyrë mjalti dhe si të spërkatur me pluhur yjesh. Me qëndrimin e saj tepër të kujdesshëm, me vështrimin e pjerrët e të paqëndrueshëm dhe me lëvizjet e shpeshta të krahëve mbi bar, ajo dukej si një shpend i madh, i çuditshëm. Të cilin muzika e kishte ndalur nga fluturimi papritmas. Më bëhej sikur me të ndërprerë melodinë, do të dëgjoja në çast fërfëllimën e flatrave të saj për diku larg. Ndaj i bija fizarmonikës pa u ndalur dhe ktheja kokën shpesh. Për t’u siguruar nëse ishte aty, apo kishte fluturuar... Sikur zoti të ma kishte lexuar dëshirën, pas pak erdhi rojtari i pyllit me çantë meshini në sup. Ai i tha se skela e tretë matanë Kodrës së Ahut ishte shembur nga pesha dhe barra e madhe kishte bllokuar xhadenë dhe rrezikohej kthimi... Burrat brofën në këmbë. Unë po bëhesha gati. Por Kasemi më ndali: -Duhet të qëndrojë një burrë këtu, s’mund t’i lëmë gratë vetëm. Rri ti, Veno, hallaviti me muzikë, të mos mërziten!... Një herë urdhri i tij, dy herë dëshira ime. Ata kishin pak që kishin ikur. Gratë filluan nga kuvendimet, unë u ngrita...-Po shkoj këtu lart, të shoh ku ka rënë skela me trupa ! - u thashë duke shënuar me gisht kodërzën aty pranë. - Do vij dhe unë ! – vendosi në çast Klea kureshtare... Zemra ime gufoi nga dëshira e saj e beftë. Duke ecur përkrahë njëri-tjetrit, në atë intimitet shëtitës të shkurtër, nuk më lanë emocionet e fuqishme për të bërë lojën e rrethanave me ndonjë fjalë të çastit. Më dukej sikur fluturoja bashkë me të në atë furtunë ndjenjash të zhurmshme dhe mbeta gojëkyçur. Më kishte stopuar në vend druajtja ime e adoleshencës. – Dil përpara, ti je gjenerali, unë jam ushtari yt… - i thashë. Klea më hodhi drejt në sy një shikim flegmatik dhe e befasuar nga epiteti i papritur u detyrua të qeshë padashur. Atë çast arritëm mbi kodrën me drurë të rrallë. Që aty dukej mirë pllaja e pjerrët përpara dhe gratë që kishim lënë pas. Pylli zbriste tatëpjetë shpatit, në një largësi të hareshme. Diku larg dëgjohej buçitja e motosharrës, sokëllimat e sëpatave dhe drurët që rrëzoheshin me rrapëllimë... Klea mbështeti dorën te një trung dhe i humbi sytë e kaltër poshtë luginës së pyllëzuar. Për të shquar diku të atin dhe skelën e rrëzuar. Në anën tjetër të trungut bëra dhe unë siç kishte bërë ajo dhe e mbështeta dorën time mbi të sajën. Atë çast m’u duk sikur kisha zënë një flutur dhe dora më dridhej mos e shtypja. Kur ndjeva, se për pak sekonda ajo nuk e lëvizi dorën e kapur peng, ndjeva njëherësh edhe flladin e gëzimit të më frynte me forcë në të gjithë gjatësinë e trupit. Por pas pak, Klea e tërhoqi dorën rrëshqanthi. Dhe, me një purpurim të lehtë më shigjetoi drejt në sy. -Ore, ç’bën kështu ti? – mërmëriti me ton qortues të dridhshëm.-S’besoj se bëra ndonjë gjë kushedi çfarë... -Kështu bën me të gjitha femrat?... -Jo. Vetëm me ty, se je vajzë e mrekullueshme... - Mesa duket i njeh mirë vajzat ti... -Nuk është vështirë të njihen të mirat. Po megjithatë, ti je e para dhe e fundit për mua... Klea nuk foli. Aty përqark binte erë lule blete. Ajo u përkul këputi një degë, duke mos më kundruar prapë në sy. -Eja të kthehemi! - tha ajo rreptë. - Kaq shpejt ? - nxitova të them i penduar që shkaktova ndërprerjen e bisedës para kohe... -Bile u vonova shumë, kështu si po sillesh ti!... -Të lutem shumë, rri edhe pak!...-Do kisha ikur, po nuk bën të kthehem vetëm, kupton?...- Të kuptoj, njësoj sikur ti të jesh zemra që më rreh në gjoks... - Mjaft tani! - ma preu me zë paksa të zbutur. Pastaj ngriti sytë dhe pa me atë shikimin e saj prej zogu majat e drurëve të lartë që përfundonin në qiell. Nuk e zgjata. Kishte komandën absolute. Por mes hapësirës së vetmuar të nëndegëve të ahishtës, s’di se si më shkoi mendja. Se pa dëgjuar prapë zërin e saj në këtë pyll, edhe cicërimat e zogjve do të më ngjanin si angullima ujqërish. U kthyem. Ajo përpara, unë pas si ogiç. Nën këmbë ndihej zhapëllima e gjetheve të thata... E shoqëruar nga vështrimi i kujdesshëm i grave, Klea u ul pranë tyre dhe mbështolli gjunjët me duar. Ato shkëmbyen vështrime me njëra-tjetrën...- Ç’patë? -pyeti njëra nga gratë me dyshim...- Asgjë. Pyll, – u gjegj Klea pa e kthyer kokën. Pastaj shkundi pas supeve flokët e gjatë, sikur s’e kishte mendjen aty. Gratë e mëkuara me thashetheme, u ngopën më në fund me fjalë e të qeshura. Ato mbuluan këmbët me triko dhe njëra pas tjetrës ia morën me gjumin e ndjellë nga vera e kuqe. Teksa unë po digjesha i tëri përbrenda, Klea numëronte fijet e barit në heshtje. Mbi faqet e saj lodronin ca rreze vëngëroshe që binin nga lart. Mbi lule shkonin e vinin bletët me zukamat e tyre gjumëndjellëse. Dhe nëpër trungje nxitonin legjionet pa fund të milingonave të drurit, të organizuara në shtetin e tyre. Pas pak, nga ahu aty pranë, ku midis gjetheve dukeshin dy çerdhe zogjsh familjarë, ra një zog sqepverdhë me krahët gjysmëlakuriq. Ai cicërinte vajtueshëm dhe unë shkova e mora në dorë... Klea kureshtare erdhi në çast dhe u ul përballë meje, me gjunjët bashkuar fort pas njëri-tjetrit. U përkul mbi zogun aq pranë, sa ndjeva frymëmarrjen e saj të vakët. Dhe të bashkuar në keqardhjen e përbashkët u ndeshëm në mënyrë të pavetëdijshme sy më sy. -Çudi, babai yt nuk i ka sytë në ngjyrë kaq të bukur ! -mora zemër nga afrimi i saj... -Pse, për këtë je bërë merak ti ? -tha duke u tërhequr pak më prapa, pa iu larguar vështrimit tim. -E kam vrarë mendjen shpesh, se më kujton detin... -I ka mamaja. - tha ajo dhe rregulloi fustanin te gjunjët. -Asaj nuk ia kam vënë re. - Si ka mundësi, ti vë re çdo njeri... - Vë re atë që më pëlqen shumë... -Kuptohesh nga sytë edhe pa folur... -Ah, sa do doja që në këtë botë të më kuptoje vetëm ti!... Ajo shtrëngoi buzët me trazim të dukshëm. -Edhe sikur të ishte një tjetër, këto fjalë do thoshe ti… -Nuk ia kam thënë asnjërës deri tani dhe nuk kam për t’ia thënë sa të jem gjallë… -Mirë, mirë. Mjaft tani ! - tha për të ndërprerë trashjen e bisedës, duke e shoqëruar edhe me një lëvizje koke, që nuk kuptohej ishte pohim a mohim...-Mjaft është për ty, se për mua ka mbetur mangët e tëra… – i thashë zëulur teksa kërkoja me ngulm një pohim të qartë. Pas pak zbatha këpucët. Mora zogun e vura në xhepin e këmishës dhe u ngjita në pemë. Pasi e vendosa në fole, më shkrepi të bëj një lojë majmunësh. Lëshova duart nga dega ku isha varur dhe u hodha një degë më poshtë, duke shkaktuar në pemë një lëkundje të fortë. Ajo ngriti sytë e tromaksur. -Mami, moj ! -klithi padashur dhe kafshoi dorën...Po kur më pa që qesha, i erdhi turp për atë dhembshuri që tregoi padashur. Unë zbrita shpejt. U zgjata më pranë saj dhe i thashë gati duke mërmëritur: -Kaq desha të di, që ty të vjen gjynah për mua. -Gjynah më vjen edhe për atë zogun që vure atje lart, - tha ultas. - Unë jam më keq se ai. Pa fole!... –i pëshpërita sërish. Klea më hodhi një shikim disi hetues dhe pata përshtypjen s’ikur m’i lexoi mendimet pasardhëse. Por ajo nënqeshi butë dhe shkoi u ul pranë grave. U ula edhe unë pak më lart. Në atë pozicion dhe duke dëgjuar kuvendin e zogjve na gjetën ata të katër kur u kthyen.