Tregim nga Fatmir Terziu: SERTI

SERTI

(Nëse nuk ju ka ndodhur, mos e besoni, por më besoni se kjo është një ngjarje e ndodhur)

Tregim nga Fatmir Terziu

Në javën e tretë të shkollës, ne duhej të uleshim në palestër. Ishin rregulluar tavolinat dhe stolat, por do të uleshim dy e nga dy. Shkolla ishte mjaft e shqetësuar për numrin e madh të nxënësve në vit të parë. Organet lokale dhe edukimi ishin një gjë e vetme e kësaj zgjidhjeje të përkohshme, përpos urdhërit për të mbajtur thuajse dyzetë e pesë nxënës më shumë, sesa numri i vitit të kaluar. Ishte kohë disipline ndryshe, ishte kohë planifikimesh me laps. Dhe ja dita erdhi. Shtatori ishte ende gri-hi dhe rëra e sheshit sportiv ngjitej pas këpucëve tona, që kërcisnin në tapetin e palestrës dhe linin pas grimëza rëre dhe pluhur. Kur hodha sytë përqark pashë se dyshemeja ishte bërë një përzierje gjurmësh të ndryshme, dhe në mend më sillte gjithë atë rend të ri që po nisja në jetën time. Dritat e neonit në tavan nuk ishin ndezur mirë dhe shikimi ishte jo krejtësisht i qartë, dritëhijet shfaqeshin në atë hapësirë të veçantë ku dallonin në një cep shiltet e kaluçit, e në mure kolovarëset me dërrasa e koshat e basketbollit, saqë kur Serti u duk tek porta e pasme e shkollës, që hapej vetëm për zyrtarë të lartë, e kisha të vështirë të dalloja se çfarë ishte ajo makinë që lëvizi dhe rënkoi në pjesën e pasme të oborrit. Më duhej të ngrihesha pak më shumë nga tavolina e të shikoja nga dritarja e madhe një burrë të bëshëm e mjaft zyrtar, që pasi e përqafoi Sertin hyri sërrish në makinën me targa zyrtare të Institutit të Lartë të Edukimit në Kryeqytet. Me të fundit që u përshëndet në dalje të portës së pasme të shkollës burri zyrtar, ishte Drejtori i Shkollës. Madje ai erdhi dhe u përkujdes që të ulej mirë e qetë Serti.

Unë ia ktheva sytë shokut të përbashkët, që në atë rast kishte fatin të ulej me mua në një tavolinë. Ai më shikoi mua. Unë e shikova atë. U pamë si të hutuar, ndërsa kishim harruar se ishim aty për provimin e parë të shkollës, që do të na ndante më pas sipas rezultateve në klasat paralele përkatëse. Të dy e pamë përkujdesjen ndaj Sertit, me një hutim të heshtur. Serti ishte i veshur ndryshe nga ne. Kishte një shkujdesje në sytë e tij. Duart i vuri në tavolinë dhe vetëm kaq. Ne ishim bërë misteriozë, e pamë atë aq gjatë dhe aq shumë, sa mësuesi i matematikës na kujtoi minutat dhe ne më pas shumë shpejt e mposhtëm habinë duke iu përqëndruar provimit. Provimi ishte shumë i lehtë për ne të dy. Ne mbaruam shpejt, por nuk na linin të linim palestrën, pa mbarruar të gjithë. Kështu kishim kohë të mënjanonim kurreshtjen për atë përkujdesje ndaj Sertit dhe në mënyrë mjaft të zakonshme arritëm të bënim paqe me një buzëqeshje të lehtë. E megjithatë, pas provimit kurreshtja u shua menjëherë kur Serti, na tha se sot ishte me fat që erdhi me një figurë të lartë të shtetit, që ishte Gjyshi i tij, por që edhe e kishte shumë frikë prezencën e tij. Ne ngritëm supet dhe me habi e pyetëm gati njëzëri: „Pse?!“ Se i kam premtuar që nuk do ta pi duhanin, por ja që …, po nejse tani ju kam juve. Ne sërrish njëzëri: „Neve?“ Serti u fut në mes dhe na mori me vete duke na treguar gjerë e gjatë rrugës …

***

Serti lindi si një fëmijë që e gëzoi familjen. Ishte i shumëprituri. Por më shumë ai në rritje e sipër u bë gëzimi i Gjyshit. Gjyshi e mbante gjithnjë me vete. Ndërsa hidhte shtat Serti filloi të imitonte Gjyshin. Gjyshi pinte kafenë, dhe Serti e rrëkëllente dy a tri herë. Gjyshi e dridhte cigaren dhe Serti e tymoste. Gjyshit askush nuk ia kthente fjalën …

Kur erdhi në shkollë të mesme, Serti dukej se e kishte bërë ves. Që në moshë të re, e them të re, që në klasën e pestë e kishte mbajtur atë dhuratë nga gjyshi i tij. Dhe kështu ne na duhej gjithnjë ta mbulonim kur ai vonohej të thithte cigaren në banjot e shkollës. E u bëmë shokë për kokë. Ia mbanim të strukur vesin e tij. Në fakt ne ishim dy shokë nga shumë të tjerë, që e ndihmonin atëherë atë.

Një ditë takova shokun tjetër, që nuk arriti të shkonte në shkollë të lartë, por që punonte në ndërtim në emigrim. Ai, pasi u çmallëm, më tha se do të më fliste për një rast…Dhe unë vendosa ta dëgjoja. Ai ia nisi…

***

Pas shumë kohësh, pasi ai mbaroi shkollën e lartë, u takova sërrish me Sertin, ndërsa unë isha kthyer aty për të rregulluar dhëmbët e mia. Mosha bënte të vetën dhe dhëmbët vërtetë më bezdisnin se edhe goja më vinte erë. Serti kishte zënë një punë të mirë dhe dhëmbët i kishte prej porcelani. Punonte në një institucion edukimi, e që thua ti rroga rrogë, e diçka me ato zarfat shtonte pak më shumë në kuletën e tij. Por, aty kishte shkuar më tej se imitimi i Gjyshit të tij. Bëhej tapë.

Në një klub pijanecësh atë ditë, të pranishmit, bënin qereles me të. Ai i kishte lagur pantallonat dhe vinte era kërmë. U afrova. Nuk doja ta besoja. E mora për dore. E vura në karrige. E kështu i injorova britmat e atij klubi, talljet maramendëse, shakatë dhe talljet për të. E dërgova në një hotel me makinën time dhe pagova për një dhomë. U thashë që ta lanin, ta pastronin dhe t'i lanin rrobat. Ta ushqenin dhe ta dërgonin me taksi në shtëpinë e tij. U thashë dhe këtë, ju lutem mos i tregoni se kush ta bëri këtë nder. E bëra këtë që të mos ndjehej ngushtë. Ata morën pagesën dhe bënë sikurse duhej. Kështu Serti u bë esëll, ashtu i paqtë shkoi në shtëpi.

***

Por zakoni ishte zakon. Ditës tjetër përsëri u gjend tek klubi i pijanecëve. Kësaj radhe dikush iu afrua dhe i foli në vesh. Ai tundi kokën dhe doli nga aty.

Më kishte kërkuar gjithandej dhe më gjeti. Më falenderoi dhe më ftoi në një restorant. Pas kësaj e ftova dhe unë.  Dhe ai pranoi. Erdhi.

Në drekim, ndërsa ishim ulur për të ngrënë dhe bisedonim, Serti tha:

- Eh, more shoku im! Më ndihmove, të falenderoj nga zemra, dhe më duket se gjithçka është në rregull me ju, përveç se fryma juaj ka erë shumë të keqe. Ju vjen erë nga goja!

Zemra ime u fundos. Ktheva kokën anash dhe pashë hapësirën drejt derës. Atje ishte varrur dhe një shkop.

„Merre atë shkop, shoku im, dhe më godit fort!“

- Çfarë po flet? – gulçoi Serti. - Unë jam shoku juaj! Unë nuk mund të të godas.

„Më godit kur të them!“ – këmbëngula unë.

Serti nuk pranoi, por unë këmbëngula aq shumë sa u detyrova ta gënjej, se nëse nuk më godiste do ti mbetesha aty në tryezë peng, pasi kur haja shumë ushqimi nuk më zbriste në bark dhe doktorët kishin rekomanduar shkopin. Më në fund ra dakord. Ai ngriti shkopin dhe më goditi në kurriz. Unë ulërrita dhe ashtu me lotë e xixa në sy gjeta derën.

***

Kaloi vera, pastaj erdhi vjeshta, dimri. Kaluan disa kohë të mira dhe unë sërrish erdha për mbesën time që kishte provime në atë institucion, por për një kohë të gjatë nuk e takova Sertin. Një ditë, Serti u shfaq nga skaji tjetër i Klubit të Pijanecëve. Edhe pse larg ne u njohëm me njëri-tjetrin dhe ishim të lumtur që u takuam.

“Uroj të jeni mirë Serti”, përshëndeta unë.

- A do të jemi sërish miq, si më parë?

- Nga ju varet - u përgjigja unë.

Serti u mbajt në këmbë. Më shtrëngoi dorën fort dhe u interesua për ardhjen time. I tregova dhe ai më dëgjoi me kujdes. Ai u bë i gatshëm që të më ndihmonte. Unë buzëqesha dhe e kapa për shpatullash. Heshta një copë herë dhe më pas i tregova shenjat e shkopit në kurrizin tim, ama duke qeshur e bërë shaka, dhe i thashë që tashti mjekët më kishin ndaluar goditjen me shkop, se ushqimi zbriste mirë në bark dhe dhëmbët i kisha vendosur të reja. Kështu që nuk më vinte më erë goja. Serti qëndroi pa lëvizur duke parë thellë në dysheme.

- Epo, miku im, as që e mbaj mend se ka pasur një goditje me shkop nga duart e tu! – i thashë.

- Po gjithë ajo goditje, dhe ti ngule këmbë?

- Eh, eh… kush mund ta kuptojë.

***

Ndërsa më tregonte shoku im, heshti një copë herë, mori frymë thellë dhe e nxorri frymën qelibar. Eh, pëshpëriti ai dhe vazhdoi.

Goditja me shkop u shërua dhe e harrova, por fjalën e keqe që më tha nuk mund ta harroj ende.

Unë nuk e di nëse e kisha dëgjuar mirë rrëfimin e shokut tim, por mbaj mend se kërkova që të ma përsëriste dhe një herë. Ai vazhdoi ta rrëfente më me qetësi, por sytë, sytë e tij nuk e linin të qetë, dukej sikur ishte në prerjen e qepëve. Unë vazhdoja ta dëgjoja, derisa nuk e kisha më të mundur ta shihja ashtu të pikëlluar, sepse atëherë loti i tij nuk ishte më një bezdi në historinë e rrëfyer, por një pikë imagjinare në hapësirën e atij institucioni të së ardhmes.

E atëherë mbajta disa shënime. Mbaj mend që i kam thënë kështu, se ajo nuk ishte thjesht fjala e Sertit, apo tersit që ai e kishte marrë me vete, por jo as vetëm fjala e keqe, por tymi,… tymi i së shkuarës miku im.