Timo Mërkuri : Krijuesit delvinjotë, dritë arti në Antologji.

Nga Timo  Mërkuri

Qyteti i Delvinës — i vogël sa një gur diamanti në një unazë të hershme fejese  rri mes kodrave të buta si një kujtim i lashtë që flet me zë të qetë për rrënjët e kulturës, për njerëzit e fjalës dhe të shpirtit. Brenda këtij qyteti të mbështjellë me frymën e historisë, në dhjetorin e vitit 2022, mori jetë Shoqata e Krijuesve “Let–Art” Delvinë, një vatër ku arti, letërsia, muzika dhe piktura gërshetohen si fijet e një pëlhure të ndritshme shpirtërore. Në përbërjen e saj janë 18 anëtarë; poetë, prozatorë, muzikantë, piktorë e dashamirës të artit  të cilët sjellin me pasion zërin e tyre në mozaikun e krijimtarisë së qytetit. Kryetar i shoqatës është zgjedhur Panajot Zoto, nënkryetare Natasha Xhelili, dhe sekretare Aida Duka, tri figura që e kanë udhëhequr me përkushtim këtë organizëm krijues, duke e kthyer në një qendër frymëzimi për gjithë ata që e ndiejnë artin si mënyrë jetese.

Që nga krijimi, “Let–Art” Delvinë ka zhvilluar një veprimtari të gjerë për promovimin e krijimtarisë letrare e artistike. Një nga angazhimet më të ndjeshme të saj është botimi përvitshëm i Antologjisë, një traditë që përmbledh frymën e bashkësisë dhe dëshmon për lëvizjen kulturore që merr jetë në qytetin e vogël, por me shpirt të madh. Në këto faqe bashkohen poezi e prozë, pikturë, reportazhe, dëshmi historike e elementë të etnokulturës, duke krijuar një tablo të gjallë të artit bashkëkohor delvinjot.

Pas Antologjisë së parë të “Takimit të Krijuesve Let–Art” Delvinë, botuar në verën e vitit 2024, ky vit shënon Antologjinë e dytë, e cila mbart në vetvete jo vetëm vazhdimësinë e një tradite, por edhe thellimin e saj. Krijuesit e këtij grupi ecin përpara me dëshirën për të zgjeruar temat, për të ndriçuar më shumë shpirtin njerëzor në të gjitha ngjyrat e tij, për të ruajtur kujtesën dhe për ta lidhur artin me jetën e përditshme të njeriut. Zërat e tyre bashkohen në këtë Antologji ngjajnë shumë me  zërat e këngëtarëve në një këngë isopolifonike, që aq shumë dhe fine e ka tradita delvinjote, ku çdo zë ruan individual-litetin e vet, por kur bashkohen, krijojnë një harmoni të magjishme si këngë e shpirtit.

Kjo Antologji e vitit 2025 është një ftesë për ta dëgjuar zërin e qytetit që flet me shumë gojë, përmes vargjeve, tregimeve e penelatave; është një dëshmi se arti jeton në çdo zemër që di të ndjejë. Në to gjen frymën e bashkësisë, nxehtësinë e shpirtit krijues dhe dritën e përbashkët të njerëzve që e duan jetën përmes artit. Në Delvinë, fjala nuk shuhet, ajo ringjallet çdo vit në këtë takim të bukur që mban emrin “Let–Art”.

I- Delvina është më shumë se një qytet; ajo është kujtesë, dritë dhe melodi. Ajo ka ditur të rrisë njerëz që fjala e tyre merr ngjyrat e kodrave, aromën e ullinjve dhe mallin e gurëve të lashtë. Në këtë antologji, krijuesit delvinjotë vijnë si dëshmi e gjallë e shpirtit të qytetit të tyre: të ndjeshëm, të përkushtuar, të pasur me kujtime e dashuri për jetën.

Në tregimet e brishta dhe kujtimet që ndizen si yje, ndien frymën e një bote që nuk shuhet. Ata nuk shkruajnë për të harruar, por për të kujtuar; nuk rrëfejnë për t’u dukur, por për të ndriçuar. Fjala e tyre është urë midis së shkuarës dhe së tashmes, midis mallit dhe shpresës. Kjo pjesëmarrje në “Little Art” është një ftesë për të dëgjuar zërin e Delvinës që nuk hesht kurrë, zërin e njerëzve të saj që dinë të ndjejnë thellë, të kujtojnë bukur dhe të krijojnë me shpirt.

1. Në tregimin “Në tren”, Iliaz Bobaj shndërron një udhëtim të zakonshëm në një përplasje të thellë shpirtërore mes brezash. Në kabinën e vogël të trenit takohen dy botë: gruaja e moshuar që mban gjallë kujtimin e dashurisë e respektit të dikurshëm, dhe vajza moderne që mat gjithçka me interes e pragmatizëm. Përmes një dialogu të qetë, autori shpalos kontrastin midis ndjenjës dhe ftohtësisë së kohës së re, midis shpirtit të vjetër njerëzor dhe ritmit të përshpejtuar të modernitetit. Thjeshtësia e rrëfimit përmban një tronditje të thellë morale: udhëtimi në tren bëhet metaforë e largimit nga vetvetja. Kthimi i gruas në fund është kthimi drejt ndjenjës, ndaj kujtesës që ende di të dojë. Në këtë kthesë delikate, Bobaj dëshmon forcën e rrëfimit të tij,një prozë e qetë, e ngrohtë, që ruan aromën e traditës, por reflekton ankthin e kohës moderne.

2. Panajot Boli në tregimin “Haraç i hidhur” e kthen historinë në kujtesë të gjallë. Përmes figurës së Pashait dhe qëndresës së Bacë Arifit e Lahutarit, ai shpalos përplasjen e përjetshme midis pushtuesit dhe dinjitetit njerëzor. Boli nuk e sheh heroin si legjendë të ngrirë, por si njeri që e mban lirinë në shpirt edhe përballë dhunës. Ai ndërthur heroiken me poetiken, dhimbjen me krenarinë, duke i dhënë rrëfimit frymë epike e ndjenjë njerëzore.

“Haraç i hidhur” mbart hidhërim dhe dritë njëherësh: kënga përballë kamxhikut, gjaku mbi lahutë, historia që s’është e shkuar, por vetë zëri i shpirtit shqiptar. Me gjuhë të pasur e ritëm të dendur, Boli arrin të ringjallë kujtesën si akt qëndrese dhe krenarie morale.

3. Thoma Steriopullo – shkrimtari i kujtesës dhe i dhimbjes së ëmbël.Në tregimin “Në kërkim të një makine shkrimi”, Steriopullo rikthen me një ton të qetë e plot ndjesi një copëz jete të së shkuarës: ëndrrën e një shkrimtari për të pasur një makinë shkrimi, një objekt që në dukje është i zakonshëm, por që për rrëfimtarin bëhet simbol i lirisë, i krijimit, i dinjitetit njerëzor.

Makina e shkrimit nuk është thjesht mjet pune – është vegla e shpirtit, dëshira për të folur e për t’u dëgjuar në një kohë kur zëri i lirë ishte i ndaluar. Në çdo rresht ndjehet fryma e viteve të gurta, ku arti dhe fjala duhej të kalonin përmes filtrave ideologjikë, dhe ëndrra për një makinë shkrimi me shkronja greqisht merr përmasat e një udhëtimi të brendshëm, të dhimbshëm e fisnik.

Stili i Steriopullos është melankolik, i butë dhe poetik. Ai shkruan me frymën e një njeriu që ka jetuar shumë, por që di të ruajë dritën në kujtesë.Ai e ngre jetën e zakonshme në art përmes detajeve – zhurma e tastierës që bëhet muzikë, aroma e verës e gështenjave që ngjizen me kujtimet, tingujt e makinës që rikthejnë rininë.Në këtë tregim, kujtesa nuk është vetëm rikthim pas, por një mënyrë për të rifituar kuptimin e ekzistencës.Kështu, rrëfimtari nuk kërkon vetëm një objekt, por kërkon vetveten, kohën kur ëndrrat ishin të pastra, të paarritshme, por të vërteta. Në thelb,Thoma Steriopullo është një shkrimtar i dritës së zbehur, ku gjuha është rrëfim i thjeshtë, por i mbushur me poetikë; një kujtesë që nuk ankohet, por mallëngjen. Ai e bën lexuesin të dëgjojë zërin e brendshëm të një kohe të heshtur dhe ta ndjejë si tingull jete.

4.Xhevdet Ahmeti – shkrimtari i njeriut dhe i ankthit të përditshëm. Në fragmentin e romanit “Ankthi i një gruaje”, Xhevdet Ahmeti na fut në një realitet tjetër – më urban, më i gjallë, më i ngarkuar me tensione njerëzore.Këtu nuk ka më mall të shkuarës, por drama të vogla të përditshmërisë, marrëdhënie të ndërlikuara, shikime që flasin më shumë se fjalët, emocione që luhaten midis detyrës dhe ndjenjës. Ahmeti shkruan me realizëm të përmbajtur, por me një ndjeshmëri që shpesh merr tone poetike.Armondi dhe Miranda nuk janë thjesht personazhe të një historie dashurie — janë figura të një kohe që përpiqet të ruajë dinjitetin dhe ndjenjën në një shoqëri të ftohtë, teknike, ku puna, përgjegjësia, dhe morali ndeshen me dëshirat e ndaluara.Në çdo dialog, në çdo shikim, ka një tension të padukshëm — midis asaj që duhet të ndodhë dhe asaj që njeriu dëshiron të ndodhë.Në stilin e Ahmetit ndjehet realiteti emocional i tranzicionit: puna në fabrika, raportet mes burrave dhe grave, përzierja e ftohtësisë mekanike me ngrohtësinë njerëzore. Por ai nuk e zhyt lexuesin në errësirë; ai i jep jetës një frymë të butë, një poetikë të realitetit, ku edhe ankthi bëhet shenjë e humanizmit. Në qendër të botës së tij është njeriu — me të gjitha dyshimet, pasionet, dobësitë e tij.

5. Natasha Xhelili  ose Zëri që zgjon ëndrrën në realitet. Në prozën e saj jeton një frymë që lëviz midis reales dhe metafizikes, një përsiatje njerëzore që kërkon të zbulojë ndjenjën pas çdo imazhi, dhimbjen pas çdo heshtjeje, dritën pas çdo ëndrre të errët. Ajo është nga ata rrëfimtarë që e shikon botën si një teatër të brendshëm të shpirtit, ku realiteti dhe fantazia ndërthuren në një skenë të vetme, me dritat e zbehta të ndërgjegjes dhe me hije të lehta misteri. Në tregimin “Në autobus”, Xhelili e kthen hapësirën e mbyllur të udhëtimit në një metaforë të udhëtimit shpirtëror të njeriut. Autobusi bëhet një mikrokozmos ku pasagjerët flenë, por ëndrrat e tyre flasin, përshkruajnë mallin, mëkatin, brengën dhe shpresën. Krijesat si “Fytyrëplaku”, “Fytyrëfëmija” dhe “Fytyrënjerka” nuk janë thjesht figura fantastike — ato janë shprehje të ndërgjegjes, të kujtesës, të ndëshkimit dhe faljes. Çdo personazh që “lidhej me tela” për të parë ëndrrën e vet, në fakt lidhte shpirtin me plagën e tij më të thellë.

Proza e saj bart një tonalitet poetik, ku gjuha është e butë dhe e dendur njëkohësisht, e mbështjellë me një tis melankolie që s’e le lexuesin të qëndrojë indiferent. Ajo e trajton njeriun me ndjeshmëri, pa moralizim, por me një dashuri të fshehtë për të papërsosurit, për ata që kanë humbur rrugën dhe kërkojnë një shenjë drite për t’u kthyer. Në botën e Natasha Xhelilit, edhe gjumi i detyruar është një mënyrë për t’u zgjuar ndryshe — për të parë me sy të rinj atë që më parë nuk shihej dot. Në rrëfimet e saj përzihet psikologjia me filozofinë, intuita me realitetin social, pa humbur asnjëherë ndjenjën e humanizmit. Ajo di të prekë plagët me butësi, të flasë për fajin pa gjykim dhe për dhimbjen pa britmë. E gjitha kjo e bën Natasha Xhelilin një zë të veçantë në prozën bashkëkohore shqiptare, një zë që flet me heshtje, por tingëllon fort në ndërgjegje.

6.Panajot Zoto  ose zëri  rrëfimtar i kujtesës dhe mitit shqiptar. Nëse Xhelili endet në territoret e ëndrrës dhe psikikës, Panajot Zoto rrënjoset në tokën e kujtesës dhe mitit, duke i dhënë formë poetike historisë dhe gojëdhënës. Ai është një tregimtar me përvojë që di të dëgjojë zërin e lashtësisë dhe ta përkthejë në një gjuhë të ngrohtë njerëzore, ku legjenda merr frymë me ritmin e jetës. Tregimi “Shkëmbi i Bedos” është një dëshmi e këtij rrëfimtari që ecën në kufirin midis historisë dhe besimit, midis faktit dhe misterit. Ai rikrijon atmosferën e një kohe të largët, ku besimi, dashuria dhe fati ishin njësh me tokën dhe gurin, me legjendën dhe mallkimin. Në qendër të tregimit qëndron Bedua, një figurë që përshkon rrugën nga paganizmi drejt besimit të krishterë, nga dija e trashëguar te përvoja shpirtërore, duke mishëruar në vetvete fatin e njeriut shqiptar që gjithmonë ka lëkundur midis mitit dhe realitetit.

Gjuha e Panajot Zotos është e pasur, e ngrohtë, e ndërtuar mbi një rrjedhë natyrore që ngjan me rrëfimin e pleqve nën hijen e një rrapi, ku çdo fjali ka një aromë toke, një ngjyrim kohe. Ai di të ndërtojë atmosferë dhe t’i japë frymë peizazhit, siç di të ringjallë figurat e së kaluarës me një ndjeshmëri që kapërcen kufijtë e thjeshtë të tregimit historik. Brenda rrëfimit të tij fshihet gjithmonë një meditim për njeriun, për besimin, për mënyrën se si mitet nuk vdesin, por transformohen në vetëdijen tonë.

Në “Shkëmbi i Bedos”, shkëmbi bëhet simbol i përjetësisë, i dhimbjes dhe i shpresës që nuk shuhet. Ai është një shenjë që lidh brezat, një kujtesë që nuk gërryhet nga koha. Zoto i jep legjendës një shpirt njerëzor, e zbret atë nga piedestali i së shenjtës për ta kthyer në pjesë të jetës sonë të përditshme. Panajot Zoto është rrëfimtar i rrënjëve, i kujtesës së gjallë që nuk shkruhet vetëm me fakte, por me ndjesi, me besim, me mall. Ai është zëri i një bote që ka ditur të mbijetojë falë fjalës dhe rrëfimit — një krijues që ndërton urë midis të shkuarës dhe të tashmes, midis legjendës dhe shpirtit njerëzor.

7. Gjergji Muço te “Kafeneja e Delvinës” shfaq nostalgjinë si kujtesë shpirtërore, duke ndërtuar një rrëfim  të ndjerë mbi mërgimin dhe mallin për vendlindjen, që shndërrohet në meditim për identitetin dhe rrënjët. Delvina nuk është më thjesht një qytet, por një simbol i shpirtit të humbur, i kujtesës që nuk shuhet. Autori e sheh largësinë si një dënim të butë, ku malli bëhet mënyrë jetese, dhe fotografia e qytetit ndriçon netët e huaja si një qiri që nuk fiket. Kur rrëfimtari kthehet pas shumë vitesh, përballet me boshësinë e vendit që dikur gumëzhinte nga jeta. Kafeneja, dikur e mbushur me zëra, është tani e heshtur, dhe mungesa e plakut Hysen shenjon humbjen e brezit të kujtimeve. Kjo përballje mes asaj që ishte dhe asaj që ka mbetur e bën kthimin e tij një akt meditativ: “Delvina nuk është ajo që ishte, por kujtimet mbeten të gjalla.”

Në pjesën e fundit, Muço i flet qytetit si një njeriu të dashur — me ton elegjiak, por edhe shpresëdhënës. Ai e sheh Delvinën si një trup të plagosur që mund të ringjallet nga kujtesa dhe dashuria e bijve të saj. Stili i tij poetik dhe i përshkruar me metafora e kthen esenë në një himn për qytetin, për shpirtin që nuk dorëzohet. Delvina e Muços nuk është vetëm vendi i fëmijërisë, por edhe një hapësirë e shenjtë ku njeriu gjen kuptimin e vet nëpërmjet mallit.

8.Lefter Shomo – “Kujtime melodioze” ose  Muzika e ndjenjës njerëzore ku Shomo ndërthur mjeshtërisht realitetin e përditshëm me ndjeshmërinë artistike, duke ndërtuar një rrëfim të butë e reflektues mbi lidhjen midis punës, dashurisë dhe artit. Rrëfimtari, një agronom që punon me përkushtim në kopshtet e një familjeje greke, gjen frymëzim dhe qetësi në muzikën e Annës – vajzës së shtëpisë, pianistes që i jep formë ndjenjës përmes tingujve. Anna është figura qendrore – një simbol i shpirtit të bukur, të pastër, që shndërron përditshmërinë në poezi. Muzika e saj bëhet urë midis dy botëve: tokës së punës dhe qiellit të frymëzimit. Përmes përshkrimeve delikate të lëvizjeve të saj, Shomo arrin të shpalosë estetikën e një dashurie të heshtur, të fshehtë, ku çdo tingull i pianos përfaqëson një emocion të pathënë.

Dialogët e tyre mbi artin, përsosmërinë dhe ankthin krijues shpalosin filozofinë e tregimit: se jeta, si muzika, përbëhet jo vetëm nga nota të sakta, por edhe nga pasioni, gabimet, dhe ndjenjat që e bëjnë të gjallë. Koncerti final i Annës është kulmi i tregimit, ku artistja triumfon, ndërsa rrëfimtari mbetet me kujtimin e një melodie që nuk shuhet kurrë.

Shomo shkruan me një gjuhë të pastër, të ndjeshme dhe plot butësi, duke e kthyer tregimin në një elegji për bukurinë e shpirtit njerëzor. “Kujtime melodioze” është një rrëfim për dashurinë që nuk kërkon zotërim, por mbetet si tingull i përjetshëm në kujtesë.

9. Delvina në “Rrëfime të Arbrit  ose Shënime historike nga Vladimir Qilimi ku Delvina udhëton nëpër histori dhe letërsi, e përmendur me ndritje të veçantë në veprën “Rrëfime të Arbrit” të arbëreshit të madh Jeronim De Rada. Thënia “Të mëdhenjtë nuk harrohen, por zbulohen!” më shtyu të zbuloja këtë libër, ku gjeta të derdhur në vargje historinë e qytetit tim të dashur. Nuk jam historian apo letrar, por një lexues që kërkon gjurmët e Delvinës në shekuj, dhe këtu i gjeta të skalitura me dashuri e madhështi.

Mësuesi Ideal Serjani, në shkrimin e tij për Sazet e Delvinës, përmendte vargjet e De Radës:“Delvina u zgjua në çdo rrugicë me gërneta e bibizane...”, duke e quajtur formacionin më autentik e më kompakt të gjithë Epirit. Dhe me të vërtetë, Delvina ruan mrekullitë e saj në kujtesën e historisë, ashtu siç dëshmohet në këto “rrëfime” të derdhura në art poetik.

Në “Këngën e parë”, De Rada sjell prijësin Vlladan Zënebisha, udhëheqës i Delvinës, që lufton përkrah Bozdar Shtresit në ndihmë të Kotorrit arbëror. Në këto vargje ndjejmë frymën e qëndresës arbërore: Delvina me lisat, gjakun, nderin dhe plagët e saj.Në “Këngën e dytë”, del figura fisnike e Dilinës, bijë e Arianitëve dhe bashkëshorte e Vlladanit, e cila e ngre Delvinën në simbol të qëndresës. Edhe “nën zgjedhë, kjo s’përkulet e pret”, thotë poeti, duke sjellë frymën e qytetit që u përball me pushtimet, por ruajti shpirtin krenar.Dilinës i bashkohet vajza e saj, Dina, që dëgjon gërnetat e natës së Kërshëndellave si frymë e trimërisë së të atit. Në dialogun mes nënës dhe bijës, Delvina merr përmasën e një atdheu të pavdekshëm — që nuk shitet për ar e lavde “ndër të huaj.” Në “Këngën e tretë”, portreti i Dinës Zënebisha (Adinës) mbyll ciklin delvinjot me një ndriçim tragjik e heroik. E mbetur jetime, e rritur në hijen e lavdisë dhe dhimbjes, ajo refuzon të bëhet nuse e pushtuesit, duke ruajtur nderin e familjes dhe të qytetit. Pesha e historisë delvinjote rrëfehet nëpër vargje, si amanet i brezave që “nuk përkulen, por presin.” Në këto tri këngë, De Rada ka gdhendur një Delvinë heroike e krenare, që jeton nëpër figura poetike si Vlladani, Dilina e Dina. Është një qytet që nuk përmendet vetëm në histori, por ringjallet në çdo varg, në çdo frymë, në çdo tingull të gërnetës që zgjon kujtesën e Arbrit dhe që aq të gjallë na e sjell në kujtesë autori.

10. Fjorentina Tamo ose Zëri i mallit dhe i shpirtit që s’harrohet pse në çdo fjali të Fjorentina Tamos ndien frymën e njeriut që jeton larg, por nuk largohet kurrë. Ajo e di se mërgimi nuk është vetëm udhëtim, por një gjendje që të rrit në heshtje. Në esenë “Ethet e mërgimit”, ajo nuk flet për valixhe e kufij, por për shpirtin që ndahet më dysh – një gjysmë që mbetet pas, e tjetra që niset për të ndërtuar një botë të re.

Fjorentina e sjell mërgimin si pasqyrë të njeriut modern – të ndarë, por të gjallë, të lodhur, por me një dashuri që s’shuhet. Fjalët e saj nuk janë fjalë të thjeshta, janë frymëmarrje, janë mall që ka marrë formë gjuhe. Ajo shkruan si nënë, si bijë, si bijë e vendit që nuk harrohet. Në prozën e saj rrjedh ndjeshmëria e përvojës: malli që digjet, faji që rri i heshtur në brendësi, kujtimet që shndërrohen në dritë. “Mërgimi s’të merr për të të zhdukur, por për të të bërë urë,” – shkruan ajo, dhe në këtë fjali duket sikur e gdhend një filozofi të re të ekzistencës: njeriu si lidhje, si kujtesë, si rrënjë që jeton edhe në tokë të huaj.

Në çdo rresht ka një prekje shpirti, një përulësi e thellë para atdheut, një dëshirë për t’u kthyer, qoftë edhe vetëm me fjalë. Fjorentina Tamo është nga ato zëra që e mbajnë gjallë identitetin nëpërmes fjalës, duke e kthyer mërgimin në poezi dhe mallin në dritë.

11.Neriman Zejnati është  kujtesa që këndon në krahun tjetër, një zë i qetë, por i qëndrueshëm, që ruan historinë përmes njerëzve që nuk duhet të harrohen. Në shkrimin e saj “Një jetë me këngë”, ajo e ringjall Myrteza Lekën – jo thjesht si muzikant, por si njeri që jetoi për tingullin, për qytetin, për Delvinën.

Neriman Zejnati shkruan me dashuri dhe respekt, duke e bërë kujtimin akt dashurie. Fjalët e saj janë si nota që ndërtojnë një këngë të butë për një jetë që s’u harxhua kot. Ajo e sheh Myrtezain si njeri që “i dha muzikës shpirtin e vet” dhe që e ktheu dhimbjen, vetminë, jetimërinë në melodi. Kështu, përmes kujtesës së saj, një jetë e thjeshtë bëhet përjetësi, një artist bëhet histori qyteti.Zejnati nuk shkruan për të dokumentuar, por për të ndjerë. Teksti i saj është i ngrohtë, njerëzor, i mbushur me frymë respekti për punën, për përkushtimin, për dashurinë që mbetet edhe pas vdekjes.Nëpër vargjet e fundit të shkrimit, ku tingujt e këngës shoqërojnë kujtimin e artistit, ajo na kujton se koha mund të largojë njerëzit, por jo shpirtin e tyre. Dhe kështu, përmes penës së saj, kujtesa bëhet gjallëri, e kaluara bëhet këngë, e Delvina – një vatër që s’pushon së kënduari.

Këtu ndoshta duhet të shtoj se Fjorentina Tamo, me fjalën që djeg si mall, dhe Neriman Zejnati, me kujtimin që ndriçon si dritë, janë dy rrëfime të së njëjtës dashuri, dashurisë për vendin, për njeriun, për atë që nuk harrohet.

12. Sigurisht që në këtë shkrim nuk m und të rimë pa përmendur piktorët  Robert Izeti dhe Jorgo Papa, pse atë që të tjerët e thonë me fjalë , ata e shprehin me ngjyra. Unë nuk jam specialist picture dhe nuk mund të shprehem për këta të dy, por mund të them se si unë janë të shumtë ata që nuk largohen indiferentë nga vepra e tyre. Kjho do të thotë se ata “shkruajnë” bukur në fushën e tyre.

II- Kur mblidhen kaq shumë zëra të bukur në një vend, lind diçka më e madhe se vetë fjala ,  lind një frymë. Kjo është fryma e “Little Art”: një bashkim zemrash që besojnë se arti është rruga më e bukur për të arritur tek njëri-tjetri. Në këtë antologji, çdo autor ka sjellë një copëz drite, një tingull, një kujtim, një ndjenjë të pastër që e bën këtë përmble-dhje të ngjajë me një mozaik të ngrohtë njerëzor. Poezia, proza, kujtesa historike e njerëzore, të gjitha takohen këtu, në një hapësirë ku fjala ka shpirt dhe shpirti gjen strehë.

“Little Art” dëshmon se arti është gjallëri, bashkim dhe shpresë. Ai lidh brezat, ngroh zemrat dhe e bën komunitetin tonë më të bukur, më të pasur shpirtërisht. Ky është triumfi i fjalës së ndershme, i punës me dashuri dhe i krijuesve që nuk ndalen kurrë së besuari në forcën e artit. Le të jetë edhe  kjo antologji fillimi i një rruge të gjatë dhe të ndritshme, ku çdo vit fjala të bëhet më e bukur, muzika më e thellë, kujtesa më e gjallë.

Urime të gjitha krijueseve dhe krijuesve të “Little Art” për dritën që sollët, për pasionin që dhatë dhe për gjurmën që latë në kujtesën tonë të përbashkët!

Suksese në çdo hap të ardhshëm  dhe qofshi gjithmonë zëra që ndriçojnë shpirtin e kohës me artin tuaj!

Sarandë, tetor 2025