MENOPAUZË
Menopauzë
Zerohet dita
Nën klithmat dëshpēruese
Të filizava që nuk janë më
Shtigjeve ku pyjet
Buzëqeshnin
Menopauzë
Derdhet shpirti vargjeve
Meduzë
Shtangen barqet
Nuk po ka pranverë
Të blertë më
Dheu s’po plehërohet më
Filizat zunë rrënjë
Gjetkë
Kurorë e luleve
Po bjen nē vjeshtë
T’pērhershme
Tokës sime
Që mbet djerrë
N’menopauzë
Të ngrohtë
Po pres dhembjen
Shtatit
Mbulojë
Për një strehë
MENOPAUZË
Diagramë në rënie vijë pikë
Pip pip pip…….
Udhët e mia
Nuk po kanë më zë
Po pres të shndris
Në ripērtërime të tjera
Konvencionesh
Der në infinit
Monopauza
Diagramē vijë drejtë
Pip pip pip….
N’kētë vjeshtē gjethe e rēnë
Tokēs sime
Humus…
KU JE ?
Ku je?
Në cilën britmë
Të pabërtitun
Të frymēs së mekur
Po merr e jep
Me veten
Ku e ke cakun?
Ofshan në shkretëtirë
Të zemrës së djegur
Prush në mangall
Të shpirtit po fikesh
Nuk di për mu a t’mbet
Ndonjë shenjë
Me ta lëmu plagën
Ku je?
S’ta pashë dehjen
E tërbume të dashnisë
Kur po vjen në thellinë
Të synit ?
Du me të dasht
Tu t’pa
OSHËTIMË
Të vi pranë
Bregut të zemrës
Çdo natë
I flas qiellit tënd
Me të mijat re
Të thërras
Oshëtimë
Shkreptimë
Më jep pak diell
T’mos shkrep rrufe
Ti shpirt nën qiej
Rebelon
Timin shpirt
NUK MUNDEM PA TY
Mblidhi ashklat e inatit
Mos më ther me sy
Shpirti më mbeti në lak
T’trishtimit
Nuk mundem dot pa ty
Mos më ndryj
Në grykë të idhnimit
Kur rebele jam
Ashtu di me të dashte
Pak e nga pak
Mos më ler
Në gur t’harresës
Udhës larg e larg
Unë të shoh në bisht të syrit
Edhe kur s’të kam pranë
Fati po bën rreng
Bashkë me ne të dy
Zemrën ta lashë peng
Nuk mundem dot pa ty…
N’TRAZIME PA VLERË
Sukuj mendimesh
Ma rrokullisën ditën
Të mbahet
Në paterica huqesh
T’më rrëzojnë hera herës
Në dyshekë dyshimesh
Të vetes
Me pyetjen
Si mund tē lartësoj shpirtin
Në trazime pa vlerë
Shkurt
Në zbërthime pozitive
Kompleksesh negative
DIEJ
Në thesin e lutjeve
E shtrydha shpirtin
Si shegë
Të kuqe flakë
E kisha pritjen
Me duar shtrënguar
Rreth vetes
Qafuar zemrës
Shenjtorë
Lëmuar hollë
Në ditēt e zgripeve
Vetja tretej
Në shërbesat
E vakteve pa zotër
Ku shpirti
S’konvertohej
Me asgjë tjeteër
Veçse me diej
MAJË GISHTASH
Në refleksione sysh
Pasqyrojmë projeksione
Të ndryshme nga vetet
Mpakem tek luajmë
Në shfletime të shpejta
Shpirtrash
Qē bien ngadalë
Pingul të na therin
Zemrat
Po skuqen udhët e mallit
U harruam pa dashtë
Horizontesh
Lidhur majë gishtash
CINGRIMË
Cingërimat e kohës
Mi cingërisën eshtrat
Në shtretër netësh të ftohta
Pa mbulojë zemre
E në cingrime të marra
Mi grisën mendimet
I zhbënë në
Letra pa vulë
E libërlidhje
Ku vijēzimet
E holla paralele
Të së nesërmes
U prenë hera herës
Në degëzime udhëkryqesh
Ku demonët
Hodhën valle me dreqër
E shpirtin ma degdisën
Në male idhnimi
Pa emër
Ku ngjitjet e shpirtit
Ishin në lodhje pa lot
Se dihatjet ishin kyçur
Në kështjella guri, vetmie
Por se heshtjet më kënduan
Këngën,puth qiej
Fal veten e të tjerë
Paqtohu me veten
E rilind sërish me diell..
MË THUAJ
Në zbërthime të gjata
S’të kuptova
Në cilën vlerë vjen
Më thuaj
Nëse në shëndërrime të reja
Më ke gjetur
Thjeshtuar
Më është shpirti
Zëvëndësimesh
Të pavlera fjalësh
Kohë pa kohë
Ku e tëra
Mu thërmua
Pjesë pjesë
E dritës për tek unë
I ndërron kah
Si një vektor
Çorientuar dashurisë
Më thuaj
Se në cilat prerje
A bashkime
Jemi unë dhe ti
Të lutem
Më thuaj..
TETORI I VRUGËT
I DATËS 8
Të gjitha zjarret
I dogja
Me të kuq I lyeva
Qiejt e shpirtit flakë
Tetorit të vrugēt
Datës 8 nē kalendar
Që lagte muret e zemrës
Me piklima dashurie
Të ngjizura
Me heshtjen e syve
Që rrotullonin epshe
Mbarë e mbrapshtë
Në shikime rrufeshë
Që shkreptinin gacë
E thërmoheshin ngadalē
Viteve
Ku hiri I mbetur me kujtime
Të kthehet në bumerang
Me shaminë e lotēve
Hedhur lumit
Këmbyer nusesh
Fatesh të vulosura
Qiejsh
Që nuk flenë
Aspak
BASTARDËT
Pezmatime gjuhēsh
Rënkojnë mendimesh
Ç’të flasin
Kur s’dëgjohen
Nxijnë vetullat e kohës
Ditë që s’mendojnë
Për mirë
E përflasin të tashmet
Se të djeshmet I shkelën
Me gjurmë
Që s’kanë shenjë
Ti nxijnë
Pa mëshirë
Se s’kanë çtē kujtojnë
Drutharët
Të tëra I dogjën
Se nga hiçet erdhën
E u lartësuan maleve
Tek hiqen si heronjtë e heshtur
Vitesh
Pa bëma
Bastardët
ORËT E MIJA
Orët e mija
Rrotullohen herë majtas
Herë djathtas
Në rrotullime që këndet
I kanē tē harbume
Ndalesat
Marrin frymë thellē
Nē të disatat e sekondave
Kur venat e zemrës
Më dëgjojnë
Pēr një shtrirje
180 gradë
Të shtriqem
Në mund të ëndërroj
Sadopak
Vetet në rrotullime
Të panjohura
FLOKËT
I kreha flokët e kohës
Ngadalë
Të mos më dhembin
Ngatërruar fijesh
Ditë e vite
Më trazuan ca
U desh kohë e gjatë
Ti shtrija
Mbi supet e halleve
Më lodhi mundi
Tek mbaja kokën lart
Ti tërhiqja drejt vetes
Me krenarinë
E të pathyeshmes
Por sqe e thënë
Se shumë mu këputën
Rrokopujë ngatërruar
Fateve
Disa më rrëshqitën
Krëhërit të dhembjes
Si mbajta dot
Më rënduan sa malet
Mbi shpatullat
E vetme
Ato që mbetën
Pa rënë
Butësisht
Ia fala lutjeve
Se ia këndova këngën
Qiejve
E t’mi ruante
Nga plakja
Të bukur
SA KISHA DASHT
N’perëndime të largëta
T’mendova
Dhe aty shpirtin
E treta
Me rrezet e fundit
Të diellit
Të grimcume
Bri natës së lume
Me dritat
Buzë liqenit të fjetun
Me shpirt në rrjedhë
Të Bunēs
Frymoj në fllad të erës
E vij ngadalë tek ti
Me andrrën
E shplodh zemrën
E ngushun
Në malle të cungume
Ditësh rebele
Ah dashnia ime
Sa kisha dasht
Me ken me ty
HARBIM VJESHTE
Vjeshta po harbohet
N’fluturime gjethesh
Shpirtrash
Që regëtijnë hapsirave
Tē molepsen reve
Erë e fortë mendimesh
Po marrin turr të përplasen
Për sdi se ku
Ndoshta për tek ti
Kujtim I largët
Ndoshta kuturu
Ku pasqyrimi im
Do fle gjatë
Dimrit të acartë
E pret tē shkrijē
Në pranverë
Me vesën e parē
KËNDOJ
Nata këndon në heshtje
Këngën e yjeve tē vetmuar
Këmbanat këndojnë
Jehonën e zotave
Drejt qiellit
Tu kthehet paqtim
Mureve të qytetit
Unë I kēndoj vetmisë
Vetmuar në vete
Më duaj fort vetja ime
Kam shumë nevojë për ty
TË PATHËNAT
Tehu I natës ishte I mprehtë
Thikë që ndau kufijtē
E shtratit të zemrës
Që furfulisej me veten
E rrotullohej në anën tjetër
Ndërkohë që numëron
Ditët e vitet e lëna peng
Në sitën e hënës
E rēnkonte të pathënat
Gjumi po pikturon veten
Nëpër hije muresh të vjetra
Mendimesh
Zallamahi kohësh
Të kapura fort në shpirt
E po presin të zhgrryhen çarçafësh
Si tē përdala
Ku askush si sheh
Për ti gjykuar
Der të lodhen e të flenë
Gjithë dertet
Ndërkohē unë një kufomë
Që sapo ka dhēnë shpirt
E po pret ti hap sytē
Në agun e një dite plot dritë
Në një kohë tjetër
Ku sytë takojnë veç diellin
VJESHTË PA TY
Po vjen dhe kjo vjeshtë
Pa ty
Si vjen udhëtari
Shtegut të largët
Udhët do të mbushen
Plot me gjethe kujtimesh
Zverdhur nga malli I zbrazët
Po vjen kjo vjeshtë pa ty
Po vjen
Kurse unë
Do të pres e përcjell
Mes pengjesh
Të mos përmbyset
Diga e zemrës
Nga shirat e lotëve
Të mungesës
GJYMTYRËT E MENDJES
Pasditja po mbahet mbi paterica
I theu minutat dhe orët
Me heshtjet memece
Tē mbrapshtat po marrin
Tatëpjetën
E mbrēmjes së përgjumur
Jam me sy picërrues
Kah dritës
Memorizimi I vetes
Ështē stampuar në mur
Si një mumje
Ku lēmshet e angështisë
Presin të rrokullisen
Në lotë krokodili
Që po pret
Të hajë babëzisht veten
Të njejtat
Kanë filluar të grinden
Në boshet e shpirtit
E t’më mërzisin
Do tu vë vizën e ndryshores
Që tē ndryshmet
T’më gjallërojnë
Gjymtyrët e mëndjes
TË PATHËNAT
Tehu I natës ishte I mprehtë
Thikë që ndau kufijtē
E shtratit të zemrës
Që furfulisej me veten
E rrotullohej në anën tjetër
Ndërkohë që numëron
Ditët e vitet e lëna peng
Në sitën e hënës
E rēnkonte të pathënat
Gjumi po pikturon veten
Nëpër hije muresh të vjetra
Mendimesh
Zallamahi kohësh
Të kapura fort në shpirt
E po presin të zhgrryhen çarçafësh
Si tē përdala
Ku askush si sheh
Për ti gjykuar
Der të lodhen e të flenë
Gjithë dertet
Ndërkohē unë si një kufomë
Që sapo ka dhēnë shpirt
E po pret ti hap sytē
Në agun e një dite plot dritë
Në një kohë tjetër
Ku sytë takojnë veç diellin
ASNJËHERË
Çdo ditē marr me mend
Një gjysēm udhë
Nën dhēmbë
Me njē gjysëm zë
Tē flas
E plotē jam
Por
Copash
Malluar cungimesh
Nē shpirt
Tē vështroj së largu
Dyfish
Tek ty
Kurrē s’mujta me I mbrrit
Ofshamat
Ndër buzē të kafshume
Ku askush mos tē ma njihte hallin
Me ti diftu gjymtimet e mija
Se dimensionet po luajnë
Largesat nuk maten
Me gjysma udhësh
As fjalësh
A sysh që tresin larg
Të kapērdijnē dyfish hapsira
Zemrës s’ka metër
Që ia mat mungesën
Shtrëngesat e barkut
I pērpijnë largesat
Me dihatje që tē mpakin
Me dēnesa frymēsh
E përlotjesh
Ku tē mos shohē askush
Asnjeherë…
Të çmendur
Isha dy hapa larg
Tē çmëndem
E su çmënda
Janë dy hapa larg
Të më çmëndin
Të çmëndurit
E nuk më çmëndin
Se çmëndjet
Kanë filluar tē çmënden
Me mua
Të çmëndur
Flijeni mëndjen
Nē çmëndurinë tuaj
Tē marrē
Se çmëndjet e mija fatlume
Janë moskokēçarjet
Hijeve të tyre
Si të çmëndur
Ju do iu viheni pas
E këndojuni gjer nē vdekje
Pangopësisē maniake
Të vetvetes
Atje
Në zullumin e çmëndjes
Sē çmëndurisë suaj
Të çmendur..
Trajtë
Ndihem si një varg
kërmill i mbështillem vetes
e paplotë
Trajtë e thyer
me emërues
Dashurinë
Që çdo dite
në lekurë
i pres nje kufizë të re
Të shndrisë
vetëm
Lutje
Të thirra s’di sa herë Zot
Pandeha të më dëgjoje
Ish një mal I madh ndërmjet
Të thirra Zot
Sot si asnjë ditë tjetër
Në më pyet si jam
Kur ndër lutje sërish rrëfehem
Nëse malin ma shtyn
Të të ndiej
E sigurt do të ndihem më mirë
TESHAT E SHPIRTIT
Më mungojnë
Hera herës kapsat
Për të nderë në telat e jetës
Teshat e shpirtit
Disa në bririn e kujtesës
Janë tharë
Nga era e fortë e kohës
I heq me ngadalë
T’I stivoj në rafte
Pa kapakë zemre
Vazhdoj e ndej ato të lagurat qull
Nga shirat e netëve
Nën vaj
Ku kolla e thatë e burrit
M’I tremb nga pakë dhe lotët
I pres që të thahen
Nën një ditë me diell eshkë vere
Ku gjinkallat bërtasin fort
VAlbona Kolaveri
Comments