Nga Luan Çipi
Tani, që krejt u ngujuam
Me frikë nga koronavirusi,
Rreth kompjuterit u bashkuam:
Punë shkrimtari, rol mësuesi.
Po ta shpreh Ty, se të dua,
Jemi miq me besa-besë,
Tetëdhjetepesë vite, shkuan,
Në shekull, po marrim pjesë.
Desha t’i drejtohem së pari,
Shokut tim të preferuar,
Për vëllamin, Niko Gjyzari,
Dy, tri fjalë kam rreshtuar:
Fillo shkruaj historinë,
Nga ke ardhur-ku po shkon,
Se të rinjtë që venë e vijnë,
Për çka shkoi, s’u bëhet vonë;
Disa burra moshatarë,
Rrojnë me një tjetër mendim,
E shtyjnë kohën duke sharë,
Nuk gjejnë çast për meditim;
Ca nga shokët, kanë mërguar,
Dhe shijojnë botën e madhe;
Të tjerë, me baltë mbuluar,
S’u dëgjohet fryma fare.
Asnjë ditë mos rijmë pa shkruar,
Kohën kot, s’ka pse ta grisim,
Përjetojmë vitet e shkuar,
Faktet, ngjarjet i rendisim!
Të shkruajmë për katragjyshin,
Gjyshin, prindërit që nuk rrojnë,
Për gabimet që na prishin,
Për mirësitë, që na nderojnë!
Për gratë e burrat shqiptarë,
Që për vendin rranë theror,
Luftëtarë e dijetarë,
Për heronj e për dëshmorë!
Për shokë, miq e farefis,
Për djem e vajza nga Vlora,
Për xhinden, që u bë mis,
Për trimat, që ja bënë fora.
Kovidi nëntëmbëdhjetë,
Veç na nxit, kur na ngujon,
Do shkruajmë sa të kemi jetë,
S’ka virus që na ndalon!
Tiranë, më 1 Prill 2020
