Skënder Milaqi: Rrëfimi i një jetimi

Rrëfimi i një jetimi

 Nga Skënder Milaqi

U Linda nën një qiell të errët,

Pa krahët e nënës,

Pa këngën e djepit,

Era më rriti nën fërgëllimin e dimrit,

Ylli më ushqeu me dritë,

Buzëqeshja nuk më zuri pritë.

Në sytë e mi u pasqyruan re të zbrazëta,

Në shpirt më trokiti heshtja e gurit,

Por zemra,

Ajo zemra e brishtë e gjethit,

Na mëson se njeriu,

S'rritet nga dhimbja, por nga guximi që oshëtiu.

Fusha më bëhej shtrat,

Mali më bëhej babë,

Ujëvarat më flisnin për durim,

Ç'do agim më gëzonte me një fjalë të re,

"Jetimi s'është i vetëm, është biri i dritës"

Me duar të lodhura,ndërtova ëndrrat,

Nga gurët e jetës ngrita kështjella të shpirtit,

Nga loti mbolla buzëqeshjen,

Nga mungesa gjeta dashurinë.

Në rrugët ku më harruan,lashë gjurmë,

Në heshtjet që s'më dëgjuan,lashë këngë,

Dhe kur jeta mu duk e pamëshirshme si stuhia,

E putha fortunën,

Aty fshihej forca ime,

Nuk ishte më vetmia.

Tani shoh ,por një fëmijë në mjegull,

Që ecë me dritën në dorë,

Nga udha ime po lind përsëri,

Jo si viktimë,

Por fitimtar i botës së re me dashuri.

Jetimi nuk është pa fat,

Është fara që mbin dhe në shkretëtirë,

Ai që nisi të bëhet dritë,

S'do fiket më,si një  qiri.

Rilindje pas një humbje

u shua një dritë,

Por nga hiri i saj u ndez një tjetër,

Më i butë,

Më i thellë,

Më i plotë,

Si zë i heshtur,që vjen nga brenda,

Oshëtimë fort.

Humbja më rroku si deti në shkëmb,

Më gërryente ngadalë,

Derisa kuptova se ajo që mbeti,

Ishte forma e re e shpirtit tim.

Nën gjurmën e dhimbjes,

Rritej një farë drite,

E ujita me lot,

Se kuptova shijen e tij,

Nga ajo çeli një syth,

Në kopshtin e errësirës ndofta mbeti,

Dhe eci zbathur,

I mbuluar nga kujtimet.

Në çdo plagë është një petal që hapet,

Më s'kam frikë nga rrëzimi,

Se qielli hapet,më pret krahëhapur,

Në shpirt kam një ndjenjë besimi.

Rilindja nuk vjen vetiu,

Por nga fryma e parë pas heshtjes,

Është fryma e jetës,

E vazhdimësisë,

E dritës së lindur si një ylber brenda meje.

Dua të lë gjurmë

S'dua të jem si ai shkrimi në rërë,

Që dhe një dallgë e lehtë e prishi pa dashje,

Apo si një pikë ujë në një vesë mëngjesi ,

E tharë nga një rreze e pafajshme,

S'dua të jem një zë i humbur në kor, megjithëse ka cilësi,

Apo si monedhë e përdorur keq nga njerëz të pavlerë.

Jo s'ndodh dhe s'duhet të ndodhë, për arësyen e thjeshtë të të qenit njeri.

Dua të jem dritë në syrin e një fëmije, kur sheh botën për herë të parë,

Të jem rrënjë në dheun e dashur dhe gur i kohës që se di lavdinë ,por duron hapat e përjetësisë.

Të jem shkëndijë në zemrën e natës që yjet të marrin për shenjë dhe tingulli që mbetet kur muzika hesht.

Dua të lë gjurmë jo mbi rërë,

Por në frymën e kohës,

Në qelizat e kujtesës njerëzore,

Ku fjalët shndërrohen në dritë.

Dhe nëse një ditë hëna më harron,

Dhe dielli s'do më njohë më në dritë,

Le të mbetet një erë që përshpërit,

"Dikur këtu kaloi një shpirt që deshi të lej gjurmë përjetësisht".

Libri, fryma që mbetet.

Libri s'është letër,as bojë e ftohtë në faqe,

Është fryma e shpirtit që kërkon të mbetet,

Një dritë që ska nevojë për diell,

Fjala në të, është vlerë.

Është paqe.

Në duart e familjes është urë kujtese,

Bashkon brezat si rrënjët në një trung shekullor,

Në zërin e një nëne që lexon,kumbon jehona e jetës,

Dhe rindez dritën për shumë dashuri e mall.

Në shoqëri libri ecën si një shenjtor i qetë,

Ndahet në çdo mendje që s'ka gjumë,

Ngelet, reflekton dhe një lot të tretet,

Sa bukur është, diçka në të mbetet.

Çdo faqe është një fletë gjethesh që nuk vyshket,

Çdo rresht një urë midis të shkuarës dhe së ardhmes,

Ku fjalët janë zogjtë që rikthehen,

Në folenë e kujtesës njerëzore.

Libri i botuar është zëri që s'harrohet,

Është zemra e një autori që rreh në heshtje,

Është dëshmi që njeriu s'ka jetuar kot,

Ka lënë pas një dritë,

Mes dhimbjesh ndjenjash dhe lot.

Në çdo raft ku ndodhet, ai s'plaket,

Nuk është relikë, diçka e kaluar,

Është fryma që s'ka kosto,

Shok i urtë, udhëheqës i heshtur,

I vështirë për tu gjetur në çdo derë.

Kur një ditë, fjala ime s'do dëgjohet më,

Dhe dora s'do të jetë për të shkruar,

Do flasë libri,si një dritë që nuk shuhet,

Shenjtëria e tij, s'duhet harruar.