Robert Martio: “Në mëngjesin e lagësht” -Nga poetesha Diamanta Zalta

Prof Dr Fatmir Terziu
Jun 13
2 min read

NJË POEZI PËR PRANIMIN DHE PËR QETËSINË BRENDSHME

“Në mëngjesin e lagësht” -Nga poetesha Diamanta Zalta

Poezia “Në një mëngjes të lagësht si ky” është një meditim i heshtur mbi dëshirën për ndryshim, kufijtë e vetëdijes njerëzore dhe aftësinë për të gjetur qetësi në një botë të ndërlikuar. Ajo nuk kërkon zgjidhje të mëdha, por ofron një përjetim të brendshëm, një ndalesë intime në një mëngjes të ngadaltë, ku mendimi zë vendin e lëvizjes.

Qysh në vargjet e para, ndjehet një tension i brendshëm: dëshira për të kapërcyer kufijtë e jetës së zakonshme është e pranishme, por ajo tashmë “prehet”. Është e pezulluar, një energji e humbur midis “viseve të ngrëna të lirisë”, një imazh i fuqishëm që sugjeron se liria është konsumuar nga përvoja, zhgënjimi, apo thjesht nga kalimi i kohës.

Në këtë atmosferë, fjala bëhet qendra e reflektimit. Ajo nuk shfrytëzohet si armë për ndryshim, por fiton në mënyrë të qetë, përmes pranimit. Nuk është thjesht mjet për të shprehur, por formë më e thellë e vetëdijes, që na ushqen me kuptim edhe kur veprimi mungon. Kjo të kujton filozofinë stoike, ku paqja e brendshme rrjedh nga pranimi i asaj që nuk mund të ndryshojmë.

Pikërisht pranë një simboli të përditshmërisë, një kupë kafeje, lind qetësia, “kotja” që shfaqet e butë dhe e ëmbël. Kjo nuk është dorëzim, por një gjendje e re e qenies. Përqafimi i qetësisë, i ngjashëm me përvojat mistike, sugjeron se brenda njeriut ekziston një hapësirë e fshehtë ku e vërteta zbulohet jo me zhurmë, por me heshtjen e mendimit.

Në mbyllje, poezia na përball me kujtime, zëra, fytyra dhe gabime, tani pjesë e një “iluzioni të sfilitur, por të afërt dhe naiv”. Këtu gjendet një pohim i butë, por i thellë: kujtesa, ashtu si vetëdija, ndërtohet mbi fragmente jo gjithmonë të qëndrueshme, por të dashura dhe të prekshme, sepse përbëjnë përjetimin tonë njerëzor.

Poezia nuk ofron përgjigje, por fton në një udhëtim të heshtur. Është një ndalesë meditative midis një mëngjesi të lagësht dhe një bote të brendshme që pulson në qetësi. Një kujtesë poetike se, ndonjëherë, edhe në pamundësi, ekziston një liri e veçantë: ajo e pranimit, e reflektimit dhe e shndërrimit të çdo iluzioni në poezi.

NE NJE MENGJES TE LAGESHT SI KY

Tani ,

dëshira ime e madhe për ndryshim ,

prehet viseve të ngrëna të lirisë ,

në një cep të botës ,

që s´mundem ta di .

Betejën, e ka fituar prej kohësh ,

Fjala, që tani më mëkon,

një pranim të ri .

Pranë një kupe të ngrohtë kafeje ,

gjej kotjen ,

që shfaqet e butë dhe e ëmbël,