Pse ma bëre shpirtin kaq rrëmujë
Dhe nga vetja ime
Jashtë më flake
Dridhem , përpëlitem, qesh e vuaj
Mes dy “varresh”
Bëhem shkrumb mes flakëve.
Le të digjem, të bëhem hi fare,
E vetmja vdekje
Ku shkoj duke qeshur.
Zor të gjenden në botë varre
Si dy gjinjtë e tu
Gonxhe paçelur.
Poezi me një gjetje origjinale dhe fortë të goditur. E pranon kjo temë të bëjmë dhe pakëz humor: Cili i dashuruar nuk u bë trim të vdiste atje?! Si ia ka bërë i shkreti Sulltan që ka patur një hektarë me të atillë varre?! Kushedi sa herë do ketë vdekur!
Urime dhe përqafime me mall! Kozmai.