Vullnet Mato
PËRBINDËSHI GRI
(Duket nga Dajti, mbi Tiranë)
Ai del vrullshëm nga tollovia e makinave,
nga luksi i veturave, me ngjyra ylberore,
me kthetrat e tymta ngjitet kaltërsive,
pluskon duke formuar kënetën qiellore.
Me grahmën e zymtë mbështjell qytetin,
me rrezatimin e errët, qiellit i zë frymën,
me perandorinë e pamatshme, sa deti
vesh edhe diellin, me qefinin e imët.
Pastaj i kthyer në blozë, përbindëshi vigan,
përqark trupit më endet e më vishet tinëz,
më ndot veshjen, qelb djersën me katran
dhe s'ka ç'i bën, as i gjithë uji i Bovillës.
Ndjej tek e kapërdij e më djeg në mushkëri,
më pushton frymën e lodhur prej mundimit.
Përbindëshi gri, hyn brenda damarëve të mi
dhe sytë m'i zbeh me avujt e turbullimit.
Nga kockat e mia, thith palcën, pak nga pak,
përzihet me gjakun, ku transformohet lënda,
më copëton mushkëritë, veshkat dhe përqark,
zbraz helmin kanceroz e më kalb përbrenda;
Ditët m’i shkurton, duke më tretur trupin, derisa të më shndërrojë në kufomë të blozës. Së fundi, buzët e arkivolit të më puthin, dhe të përcillem me funeralin e nëntokës…
Të shpëtoj nga përbindëshi, nuk del garant,
as vetë bashkia, që e lejon të bëhet gjigant...
