Prof. Dr. Fejzulla Berisha: Kur qeveria hesht, shteti humbet dinjitetin

Kur qeveria hesht, shteti humbet dinjitetin

Autor: Prof. Dr. Fejzulla Berisha

Ka periudha në jetën politike dhe historike të një kombi kur heshtja nuk është më një shenjë urtësie, por një akt i rëndë i shmangies nga përgjegjësia dhe një formë pasive e braktisjes së interesit kombëtar. Në një situatë të tillë ndodhet sot Republika e Kosovës. Në vend të qëndrimeve të qarta dhe të vendosura në mbrojtje të vlerave që sollën shtetin, ajo është kapluar nga një heshtje e zymtë institucionale, që rëndon si plumb mbi ndërgjegjen kombëtare.

Luftëtarët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ata që sakrifikuan gjithçka për lirinë dhe për shtetin, sot janë të ulur në bankën e të akuzuarve në Hagë. Por padrejtësia e vërtetë nuk qëndron vetëm në sallën e gjyqit – ajo thellohet dhe bëhet edhe më e rëndë përmes heshtjes së institucioneve të shtetit që këta luftëtarë ndihmuan ta themelojnë.

Heshtja si braktisje shtetërore

Në një moment kur kërkohet përpjekje e përbashkët institucionale, juridike dhe diplomatike për të mbrojtur vlerat e luftës çlirimtare, qeveria e Kosovës jo vetëm që nuk po vepron, por as nuk po flet. Ajo nuk ka ngritur asnjë strukturë të përhershme mbrojtëse për të akuzuarit, nuk ka krijuar një qendër profesionale për monitorimin e proceseve në Hagë, nuk ka angazhuar diplomacinë për të ndërtuar aleanca ndërkombëtare që do të mbështesnin legjitimitetin e UÇK-së si forcë çlirimtare.

Qeveria nuk ka guximin të dalë hapur në mbrojtje të të vërtetës historike, as për të afirmuar se lufta e UÇK-së ishte një luftë e drejtë, mbështetur në të drejtën ndërkombëtare për vetëvendosje dhe për rezistencë kundër gjenocidit. Në vend të kësaj, ajo e vazhdon një heshtje të ftohtë, që i shërben vetëm narrativave që përpiqen të barazojnë viktimën me agresorin dhe çlirimtarin me kriminelin.

Hagë: nga drejtësia në padrejtësi

Gjykata Speciale në Hagë, e themeluar si pjesë e një kompromisi të dhimbshëm politik dhe nën trysni të jashtme, ka prodhuar një realitet të njëanshëm dhe me karakter thellësisht monoetnik. Ajo vepron vetëm ndaj njëanshmërisë së supozuar të UÇK-së, ndërsa injoron tërësisht krimet e dokumentuara të forcave serbe në Kosovë. Ky është një sistem i drejtësisë selektive që godet vetëm njërën palë – atë që u përpoq të çlirohej nga robëria.

Për më tepër, ky institucion nuk vepron në emër të ndonjë gjykate ndërkombëtare universale, por është një gjykatë me juridiksion të kufizuar dhe me karakter të deleguar, që i referohet vetëm një segmenti specifik të historisë së Kosovës – luftës çlirimtare. Një padrejtësi e tillë kërkon përgjigje të fuqishme institucionale, jo heshtje.

Heshtja e qeverisë, cenim i rendit kushtetues

Kushtetuta e Kosovës, ligjet ndërkombëtare për të drejtat e njeriut dhe parimet e Kartës së OKB-së njohin qartë të drejtën e një populli për vetëvendosje dhe për rezistencë ndaj shtypjes. UÇK-ja ka vepruar pikërisht mbi këtë bazë. Shteti i Kosovës është produkt i kësaj lufte dhe i këtij vizioni. Prandaj, mungesa e reagimit nga ana e institucioneve shtetërore përbën një akt të rëndë të mohim të vetvetes, një dështim për të mbrojtur themelin mbi të cilin është ndërtuar Republika.

Nëse udhëheqësit e sotëm politikë nuk kanë kurajon ta thonë këtë të vërtetë me zë të lartë, atëherë ata nuk e meritojnë të jenë përfaqësues të këtij populli. Nuk mund të kesh mandat për të udhëhequr një shtet që nuk ke guximin ta mbrosh.

Koha për veprim dhe përgjegjësi

Ky është momenti për të ngritur një zë të fuqishëm, për të ndërmarrë hapa të qarta – ligjorë, diplomatikë, komunikues – në mbrojtje të luftës së drejtë dhe të çlirimtarëve. Heshtja, në këtë kontekst, është tradhti ndaj gjakut të derdhur për liri, ndaj amanetit të dëshmorëve, dhe ndaj vetë të ardhmes së shtetit të Kosovës.

Sepse një shtet që hesht përballë padrejtësisë së madhe, nuk është më shtet me dinjitet. Një qeveri që nuk mbron themelin mbi të cilin është ngritur, nuk është më përfaqësuese e popullit, por vetëm një strukturë e zbrazët që shërben interesave të frikës dhe servilizmit.

Dinjiteti shtetëror matet jo me fjalët që thuhen në ditë feste, por me qëndrimet që mbahen në ditë të vështira. Kosova është sot në një nga ato ditë. Dhe sot kërkohet që zëri i shtetit të dëgjohet – me vendosmëri, me dinjitet dhe me përkushtim ndaj së vërtetës.

When the Government Remains Silent, the State Loses Its Dignity

By Prof. Dr. Fejzulla Berisha

For the newspaper “Fjala e Lirë”

There are moments in the political and historical life of a nation when silence is no longer a sign of wisdom, but an act of serious neglect of responsibility—a passive betrayal of national interest. The Republic of Kosovo finds itself in such a moment today. Instead of taking a clear and determined stance in defense of the values that founded the state, its institutions are enveloped in a dark silence, heavy as lead upon the national conscience.

The fighters of the Kosovo Liberation Army (KLA)—those who sacrificed everything for freedom and statehood—are now seated in the dock at The Hague. But the gravest injustice does not lie only in the courtroom. It is deepened and worsened by the silence of the very institutions these fighters helped to build.

Silence as State Abandonment

At a time when a unified institutional, legal, and diplomatic effort is urgently needed to defend the values of the liberation war, the government of Kosovo is not only inactive—it is mute. It has failed to establish any permanent legal defense structure for the accused, no expert body to monitor the Hague proceedings, nor any active diplomatic strategy to affirm that the KLA’s war was just, rooted in the international right to self-determination and resistance against genocide.

The government lacks the courage to openly defend the historical truth—that the KLA led a legitimate struggle against a genocidal regime. Instead, it continues a cold silence that only serves narratives aiming to equate the victim with the aggressor and the liberator with the criminal.

The Hague: From Justice to Injustice

The Specialist Chambers in The Hague, established as part of a painful political compromise under external pressure, has produced a one-sided reality, deeply ethnic in character. It operates only against the alleged actions of the KLA, while entirely ignoring the documented crimes committed by Serbian forces in Kosovo. This is a system of selective justice—one that targets only one side, the side that sought liberation.

Moreover, this court does not act under the authority of a universal international tribunal. It is a court with delegated jurisdiction, focused solely on a specific segment of Kosovo’s history—the liberation war. Such injustice requires a strong institutional response—not silence.

Silence as a Constitutional Failure

Kosovo’s Constitution, international human rights law, and the UN Charter all affirm a people’s right to self-determination and resistance against oppression. The KLA acted precisely within these legal foundations. The state of Kosovo is the product of that struggle. Therefore, institutional silence today is a grave act of self-denial—a failure to defend the very foundation upon which the Republic was built.

If today’s political leaders lack the courage to speak this truth aloud, then they do not deserve to lead this people. One cannot hold office in a state one is afraid to defend.

Time for Action and Accountability

This is a moment to raise a strong voice, to take concrete steps—legal, diplomatic, and communicative—in defense of the just war and its liberators. Silence, in this context, is a betrayal of the blood shed for freedom, of the legacy of the fallen, and of Kosovo’s future.

A state that remains silent in the face of such deep injustice is no longer a dignified state. A government that does not defend the foundation upon which it was built is no longer a representative of its people, but an empty shell serving fear and submissiveness.

State dignity is not measured by words spoken on days of celebration, but by the stands taken in difficult days. Kosovo finds itself in one of those days now. And today, what is needed is the voice of the state—firm, dignified, and devoted to the truth.