Në një rrugë të gjatë e kapitëse njeriu e llogarit fuqinë sa të arrijë te qyteti, fshati, shtëpia ose caku më i afërt dhe, sa arrin atje, këputet e bie e s’bën dot më asnjë hap. Kështu më ndodhi edhe mua një herë motit, kur isha ende i mbushur me dëshira e ambicie, pak para se të braktisja botën e vetme, atë të të gjallëve. Po udhëtoja i vetëm, më këmbë, në shkretëtirë. Kur arrita tek oazi, rashë përmbys mbi pellgun e ujit... Kur u përmenda, ndoshta nga freskia që më jepte një degë palme, më zunë sytë dy burra të ulur përballë njëri-tjetrit. Mësimi, që më kishin dhënë prindërit që të vogël dhe ma kishin përforcuar mësuesit në shkollë: “Ndihmoje tjetrin në të keqe”, mesa dukej, as që njihej nga këta dy zotërinj ose robër të shkretëtirës, se as që kthyen kryet të shikonin një njeri që po vuante, njësoj sikur në oaz të ishte afruar një hardhucë për të pirë ujë. Po unë jam nga ata që i marr njerëzit ashtu siç janë, pastaj nevoja për shoqëri në mes të shkretëtirës është më e fortë se krenaria e natyrshme. I përshëndeta. Ata seç mërmëritën ca fjalë nëpër dhëmbë dhe nuk begenisën të më hedhin as sytë. E gëlltita edhe këtë shuplakë shpërfilljeje si shenjë miqësie. Se, fundja, edhe mund të mos më lejonin të pija ujë ose të më vrisnin. Se, fundja, në shkretëtirë ishim. Njëri nga burrat ishte si prej avulli, por nuk u habita, se mirazhet janë diçka e rëndomtë në këto hapësira, kurse tjetri ishte një njeri disi i veçantë: me çallmë e fytyrë të bardhë si një i ditur, po dhe me thika e shpata në brez. U afrova. Mbi një lëkurçe ata po luanin një lojë që nuk po merrja vesh ç’ishte. As shah, as damë a yç, as... Më tepër më dukej si një lojë me shkronja e fjalë, të cilat ia hidhnin si shkopinj njëri-tjetrit. Po erdhi një çast i papritur, kur zjarri i bisedës mori flakë dhe ata u mbërthyen fytas. Ç’të bëja? Të largohesha dhe ata po të donin le të haheshin si çakejtë e shkretëtirës apo të futesha mes tyre e t’i ndaja, edhe pse mund të haja ndonjë thikë brinjë më brinjë? Qëndrova pa lëvizur. Dueli u zgjat e u zgjat deri në muzg. Ata u therën me shpata e thika derisa pikën e fundit të gjakut ua thithi rëra e pangopur, verdhoshe. Nuk e pata të vështirë të hapja dy gropa për t’i varrosur dy luftëtarët misteriozë. Unë mbeta mbreti i shkretëtirës së... vetes. Duke mos ditur ç’të bëja, i hodha sytë brenda qenies sime. Nuk po ndieja asgjë. As krenari, as kënaqësi, as vetmi. Po, tashmë, isha i lirë. I lirë. Po nga kush? Yjet nga sipër nisën të më shponin si mijëra gjilpëra. -O Afërditë e pëlleshme, e bekuar! – iu drejtova yllit të madh e të bukur. – Më nxirr një brinjë të tepërt e krijo prej saj Evën time! O Afërditë... Prita e prita, po, mesa duket, perëndesha nuk po i dëgjonte lutjet e mia, se ndoshta ato çaste ishte duke bërë dashuri me Hefestin e saj. U ktheva nga Marsi i shndritshëm e iu luta më gjunjë: -Më ndihmo, o trim, të dal nga vetmia ime mbretërore! Dhe hyu Mars, që rri syçelë ditë e natë, më dëgjoi. Para meje u shfaq një burrë si prej avulli. Ishte vetja ime e dytë. Pas lojës nisëm duelin... Çdo skenë përsëriste skena të mëparshme në pafundësi. Ndërsa ne po ndesheshim si dy dema të harbuar, po me mend në kokë, pranë nesh frenoi një veturë e bardhë shkretëtire, që shkëlqente e tëra e t’i merrte sytë. Udhëtari i ri as që luajti nga makina për të ndërhyrë e për ta shuar sherrin tonë (domethënë timin e të vetes sime), po vetëm nënqeshte me një ironi e qesëndi therëse e përçmuese. Me siguri, atij as që i shkonte ndërmend se, shpejt a vonë, edhe ai do ta ndiente veten të burgosur e të vetmuar brenda asaj makine moderne të thurur me hekur e plastikë, edhe ai do të bëhej një luftëtar vetëvrasës. Kur të nesërmen dielli shkrepi në horizont, unë kisha mbetur një pikë gjaku, e cila lëshoi vezullimet e fundit dhe u avullua.
Comments