Violeta SEKOVSKA është bibliotekiste e diplomuar dhe përfaqësuese e poezisë bashkëkohore maqedonase. Ajo ka shkruar poezi që në moshë të re, por poezinë e saj filloi ta prezantojë në vitin 2011 me përmbledhjen e parë me poezi "Maqedonia", pastaj botoi përmbledhjet me poezi: "Drenusha dhe dreri", "Unë ekzistoj" dhe "Damarët". Përmbledhja "Elementi i pestë" dhe përmbledhja e fundit "Soditje" u mbështetën nga Ministria e Kulturës e Republikës së Maqedonisë.
Më pas boton përmbledhjen "Perla" dhe përmbledhjen me poezi për fëmijë "Bota e Jakobit". Sekovska është krijuese dhe krijuese ideore e shfaqjes poetiko-muzikore "Me dashuri për Maqedoninë" me të cilën ajo është shfaqur në të gjithë Maqedoninë, në Republikën e Shqipërisë, Mbretërinë e Danimarkës, Republikën e Kroacisë, Republikën e Serbisë dhe Republikën të Malit të Zi. Poezia e Violeta Sekovska është vlerësuar shumë herë dhe vargjet e saj zbukurojnë shumë përmbledhje poetike dhe antologji në botë. Poezia e saj është konceptuar në mënyrë harmonike, e llogaritur metrikisht sikurse krijimtaria mjeshtrinjve të vjetër të humanizmit dhe rilindjes. Motivet e saj janë motive atdhetare, shpirtërore - fetare dhe dashurore.Poezia e Violeta Sekovskës nuk e lë indiferent lexuesin, adhuruesin e vërtetë të fjalës së shkruar, sepse lexohet lehtë dhe është tërheqëse - e kuptueshme.Violeta SEKOVSKA
Poezi
PERLA
Dashuria heshti,
perla u shqye,
gruaja,
dritë në natë.
Çmenduri e amshueshme,
nata, hëna, gruaja,
bardhësia e lëkurës së saj.
gjithçka është e zjarrtë,
nuk ka zjarr,
gjithçka është dashurore,
nuk ka dashuri.
Natë e ngrirë.
Shpresë e ngrirë.
Zemër e ngrirë.
Po iki!
Do ta kërkoj dashurinë tënde
nëpër dimra të huaj.
MJEGULLA E FJALËVE
Sytë e tij shikojnë zjarrin,
shkretëtira e dashurisë së tyre,
e gozhduar në mall,
e lodhur nga gënjeshtrat,
fitore e heshtjes,
zemra sytë ia mbyll,
nuk kupton sa dhimbje
ka dashuria...
Ferra në shtrat,
lotët në këngë,
libri i dashnorëve
shkruan faqen e fundit.
Mjegulla e fjalëve,
ngulfat zemrën,
ngadalëson rrahjet,
i dëshiron lumturi dhimbjes...
Ndjen!
Përqafim të zbrazur.
Puthje pa shije.
Shuhen zjarret.
Shteren burimet.
Errësira mbisundon.
Ndoshta një ditë...
AQ
Unë jam e dashuruar
dhe e padashuruar aq sa ti.
Mendove, më shumë?
Jo, njëjtë!
Zgjuar e prek
tehun e fundit.
Shihemi ballë për ballë
me errësirën,
terr, përherë të fundit,
të prek butësisht,
malli në heshtjen tënde,
thirrje e ashpër e zbrazëtirës,
e humbur nga humbësi.
SHQETËSIM
A ka pasuri
që mund të blejë
shikimin e të dashuruart?
Butësitë, prekjet,
nga fillimi deri në fund
të bashkimit.
Real – joreal
të përqafuar jo të përqafuar,
afër njëri- tjetrit.
Si drenushë
ndjenë shqetësim në shpirt,
frikë nga largimi,
frikë nga vetmia,
frikë nga MOSDASHURIA.
Ta përzgjedhë dhembjen,
me lot
rrugën t’ia lajë
sepse është një pikë
në tërësi.
Gjithçka është këtu
edhe psherëtima dhe ofkëllima,
kurse ne nuk jemi.
Ku rrinë mendimet e fshehura?
Vallë ne kemi mundësi që të zgjedhim?
Zgjedh zemra gjatë lindjes dhe vdekjes,
për mua, për ty, për ne.
TË PANJOHUR
Hapëroi në kopshtin tim të fjalëve,
krijoi çerdhe në tufën time
të dhimbjes së dashurisë.
I hudha të gjitha metaforat nga kënga ime.
E zhvesha.
Zbrazëtira u shkri në këngë.
Kaloi afër meje i heshtur,
vetmuar, por unë me atë heshtje,
zemrën do ta mbush.
Shekujt kalojnë, i njëjti qiell,
enë toke e prej saj thithin dashuri,
dy shpirtra të panjohur.
SHTRËNGO DHËMBËT
Merr frymë.
Mos u mundo
t’i numrosh kujtimet,
dhemb.
Mos i hap plagët,
mos i zgjo prekjet
e fshehura në shtrat.
Vetëm, merr frymë!
Nxehtësia do të t’i kaplojë
shpatullat,
do të ta kaplojë trupin lakuriq,
do të të shtrydhë, do të grabisë.
Dashuria është më e vjetër se sëmundja,
apo sëmundja e dashurisë.
Një fytyrë kanë!
Lulebar shërues për sëmundje – dashurie.
Rrjedhin në kohë, të shtangin,
rrjedhin jashtë kohës, të tejkalojnë...
Shtrëngo dhëmbët, MERR FRYMË!!
Përkthim nga origjinali:
Adem Abdullahu
