New York!
Ja, tek mbërrita
dhe po të shoh madhështinë që nga lart.
Në çdo çati e rrugë dukesh i pa përgjumur,
dukesh sikur ti, nuk fle këtë natë
që erdha unë.
Por ti, di të zgjohesh më fuqishëm,
mëngjeseve kur zgjohen urat,
autostradat, njerëzit,
kur zgjohesh i tëri New York.
Lartësohesh aty ku krenohesh,
I bukur, i mençur, i lirë.
Dhe unë vizitorja e Evropës,
të përshëndes sot ty.
Të përshëndes nga korrespondenca ime e largët,
nga ëndrra e madhe për ty,
që na ndoqi kudo,
E kurdoherë.
Nga ëndrrat,
nga një shpresë e lindjes së një njeriu të ri,
Nga një vuajtje e gjatë,
nga dashuria për lirinë,
Të përshëndes New York!
Nga valët e një jete të turbullt të përshëndes,
Unë, banorja e Evropës së Madhe,
e Evropës lindore,
qe po të vizitoj tani.
Dhe pse një pikë loti më duket,
Është solide.
Më zbret si një mesazhier i lirisë,
se me dhemb liria e humbur.
Vite- vite nëpër kampet e përqendrimit,
Nëpër ato skëterra të ngritura për të pafajshmit,
Të ëndërrova ty, New York!
Tani, Dëgjoje pra!
Zërin e një vizitoreje
që të çmoi
që në rritjen e saj.
Që u dënua se të deshi ty,
që u diskriminua se të deshi ty,
që humbi lirinë se të deshi ty.
Oh,
Ëndërr e parealizuar ishe,
Brenda në kraharorin tim!
Ti rrije shtrënguar në grushtin tim të vogël,
O ëndërr e madhe!
Ti, o liri e përjetshme!
New York!
