Po ju paraqes poezinë “MPLAKJA E ZEUSIT” të poetit Sabit Rrustemi botuar në librin e tij të parë poetik “KU I LA LISAT ERA”, botim i Ndërmarrja Botuese “RILINDJA” Prishtinë 1990.
Kjo fotografi e Sabit Rrustemit është e vitit 1984, kur protestonte heshtazi me një mjekërr të lëshuar, nga të paktët atë kohë në Kosovë që performonin me mjekrra, të cilën ja hoqën në burgun e Gjilanit, më tetor 1988 kur vuajti dhe 1 muaj e gjysmë burg, pas atij të vitit 1981 në Prishtinë, që pat zgjatur 3 muaj e gjysmë.
(T. Mërkuri)
MPLAKJA E ZEUSIT
1. (Tatëpjetë Olimpit)
Duke përbiruar botën
Nëpër vrimë gjilpëre
Drita të harroi
As afër as larg nuk sheh
Sy-verbër sy-shtrembër
Prej të rënave qorre
Të plasen timpanet
As afër as larg nuk ndien
Vesh i shurdhër
Paudhësitë të shpunë
Nga s’kthen më
Tatëpjetë Olimpit të zbehur
Malit pa zot
Me gishtat që dridhen
S’futet peri në vrimë gjilpëre
Bota e vjell bukën që ia dhe
2. (Kohët me vel të ri)
Si i çmendur
Shikon kohët që vijnë
-kohë çudirat
Si i çartur i pret
Kohët me vel të ri
Një dreq në di
ç’bluan për të ç’thur
Në vete çirresh e grihesh
Pa zhurmë
Heshtjen e ke modë
3.(Fashët e reve)
Ato re tymi fashë-fashë
Diellit ia mbyllin këndet
Nga niset për në tokë
Ftohtësia zë vend
Rreth neve botës
Zjarrin e ruan gjetkë
Me zili i sheh promethetë
Memec i shekullit
Vetveten sëpari ngrin
Vetveten sëpari djeg
4. (Kujtesë e harruar)
Po plakesh
Tash asgjë nuk të kujtohet
As lëngu i ançarit
Humbe lumit të madh i vockël
As zot
As yrnek
Kot bëhesh servil
Fëmijë reprize
Ushtron cacitjen
Me shkopin mashtrues
Prej ballit kodër
Vëngër vështron
Presat e vdekjeve kah ndërrojmë
Tinëzaket qorre
5. (Vjeshta në kokë)
Dhe flokët po të bien
Vjeshta të rri në kokë
Vetmitari cullak
Dikur ti luaje me to
Tash ato lojën po ta kthejnë
Me spektatorët
Në amfiteatrin e hapur
Sheh ftohtësinë nëndhese
E bindesh pa dashje
Nuk ka bar shërues për mplakje
