MJEGULLA- GRUA, dhe BURRI - MAL
- tregim-
Ngjante me Malin . . . Ndalova Tokës së tij në një rastësi , kur era e pastër që frynte , shfletonte me ngut histori të dhimbshme , si fletë libri .Përbërjes së asaj toke ku qe vendosur , diçka si heshtje thesarësh përgjonte jetë të ndëshkuara , duke dëshmuar me modesti forcën që ka Qetësia , që në fakt është dhe Urtësi . Kishte një Paqe të gjithanshme aty , i ngjante Besimit në bukuri . Pastaj . . . si të mos mjaftonte muri i mosnjohjes së udhës , kisha para dhe atë kufirin e rreptë që të step në kontaktin me një Mal- Njeri . Diferenca , e bënte distancën të shtohej .
Madhështia e dukshme , e vetëkrijuar nga vetë pasta , si dhe adhurimi nga Male të tjerë pa asnjë kompromis , sillnin në vatrën e njohjes sime ,erën e fortë që kanë dëshmitë e një qyteterimi . Ky Mal ndodhej i çvendosur aty . Jo rastësisht , dhe bash e në një Qyteterim . Nuk do të bënte diku gjetkë përderisa vete ishte vetiu Qytetërim . Duke u bërë gati ta ngjisja , konkludova se për çdo vendim, duhet të bëja mjaft kujdes . Pa hezituar i pohova vetes se ekziston edhe një hierarki , e cila nga askush nuk duhet të harrohet domosdoshmerisht , përndryshe Galaktika e mardhenieve e prish rregullin . . . Duhej shume kujdes ! Edhe pendesa më vonë nuk do të ndreqte asgjë . Deri të kërkuarit të falur , thjeshtë do të zbuste gabimin ! Ndaj qe ti afrohesha më ishte edhe stepje edhe ankth .
Kështu në fillim u ula në këmbët e tij . Kishte kaq lule brënda thellësive të atij pylli që e mbulonte . Ndihej një lloj frymëmarrje e gjelbërt , që ngjante më shumë me një përkëdhelje që vetëm paqia ta jep . Më dehu aroma e te qenit i vertete , më përhumbi në magjinë e të paparashikuarës , të panjohurës . U ndjeva aq e befasuar , madje dhe me veten ne kete perballje me ndjesi njerzore te cilat po zbulonin edhe ne mua nje UN te ri , me te avancuar , me te pranueshem per shkallen e civilizimit te nje gruaje si une , qe tashme nuk ishte vecse nje cope mjegull e bardhe , e kendshme ne shpatet e atij Mali . Të ishte kjo ajo që themi LIRI e SHPIRTIT ? ! Ndjehesha e vogël , përpara Lartësisë që kishte ai Mal , por edhe e privilegjuar si Mjegull që isha , sepse kisha atë mundësi që Malin ta pushtoja vetëm me një përqafim ,
ashtu . . . pa e kuptuar mirë-mirë përse ndodhesha aty . Ç´të ishte vertete ajo që më kish´sjellë deri në kaq hapësirë e Liri shpirti ! Pse në zgrip të humnerës së ndërgjegjes dhe përgjegjesise , qëndronte ndëshkimi i këshillës së hershme , dhe hija e rrezikshme e një mëkati të pabërë ! Desha shumë të njihja si është një Malnjeri ?
Po Malin , nuk e shohim dot duke qëndruar në këmbët e tij . Në çast vendosa ti ngjitem. Po si ? Pa i ditur rrugët , thepinat ? Të fshehtat ? Eh . . . As duke iu ngjitur , malin s´e shohim dot . Atëherë ? ! – pëshpërita kësaj rradhe me zë .
- Atëherë Stop ! Deri këtu mundeni GRUAMJEGULL ! – u dëgjua zëri I një pëllumbeshe që fluturonte shumë afer mbi kokën time .
-Po ai është Mal ! Dhe Mali është i të gjithëve . Kam pak , qofte edhe fare pak edhe unë aty nje pjese .
- Po Mal është , e vetmja gjë ku ke të drejtë . Por ti , si Gruamjegull qe je , smund të qëndrosh gjatë në atë pjesë të vogël , mikroskopike , gati të padukshme ,që thua se të përket në tërësinë e tij të madhe .
Hidhi një sy majës së tij . Mjegull je dhe mundesh ta bësh . Ngjitu për pak deri në kreshtë . Diku në pikën më të Lartë të Tij , qëndron përhershmërisht një re e ngjyrtë , gjithmone e ngjyrte , qe keshtu ka per te mbetur përhershmërisht për Të . Po e bukur edhe flokëbardhë . Shikoje ! Herë kurorë i bëhet e herë gjerdan . Eshtë Përkatësia më e veçantë , që ka ai Mal .
Një zog i bukur laraman , që mbante në sqep një copë Përhumbje ngjyrë ujvare , rrëmbeu vrik vështrimin tim të trembur që zgjatej si fjongo e dridhshme në ajër . Bëri dy tre rrotullime mbi kokën time dhe së fundmi ndaloi mbi supin tim të lagur . Ai fllad pishash të egra që fryu , më ndihmoi të deshifroj cicerimën e tij : Të jesh brënda Tij , vetëm atëherë , fillon dhe e njeh një Njeri . Je ? Nuk je !
Shkrepi një rrufe e fuqishme në anën më veriore të Malit sa mi mori sytë . Pastaj nisi një shi i rrëmbyer që dukej sikur vajtonte në korr me gjethet .
Mali qante , apo Perëndia !?
Ishte ndoshta dhe nisja e një lloji furtune të tmerrshme, të përbrendshme në mua ,që hante me dhëmbë mundësinë për afrimin e çdo lloj dëshire të padeklamuar . Kafshonte si një Hekatë mitologjike që ndryshe mund të quhej fare mirë E PAMUNDURA ! Shiu që filloi zhurmshëm , me hapte vrima mbi trup , flokë , fytyrë , pastaj shojti gjithçka që shkruar e kisha tek sytë : gërmat , ngjyrat , historine e krijuar me copa përrallash të vetëkrijuara . . . flakërima yjesh , konstelacione poezish .
Mjegullat janë aq të ndjeshme , shkruajne mbi qiej e drurë gjithçka përjetojnë në shpirt . Ca gjethe të rëna u shkëputën nga TOKA dhe në marrveshje me erën mu afruan aq afër ballit , sa zërin e tyre pothuajse e dëgjoja , teksa lexonin me ze trëmbjen e vizatuar në iridë . Dëgjoja qartë edhe Zemrën tek këndonte një këngë të dhimbshme .Yje të vegjël , si relika të gëzueshme fjalësh të matura , u përgjumën nga tingulli gati në të shuar i zërit të saj . Sytë vështronin vetëm lart në horizont , në pjesën ku kreshtat e atij Mali bashkoheshin me Qiellin .U përkula dhe i kërkova ndjesë asaj resë ngjyrë allë që i rrinte kurorë mbi kokë .Kurrë nuk do të shkelja mbi atë tokë as me mëndje .
Dukej qartë se Mali ishte aq i ngushtëlidhur me të ,dhe se i përkiste tërësisht . Diçka e vogël por madhështore që ish´krijuar nga rezonanca të çuditshme me Hyun e Dritës , qëndronte ende e pikturuar në qiell , siç ishte dhe në tru , lëvizi paksa në fillim pastaj mori vrull e doli nga gjithësia e Qënies së tronditur , u ngjit mbi faqen e ftohtë të malit , hapi krahët në një pritje të shkurtër ngjyrë adhurimi , deri kur në ajër kumboi fort diçka e padeshifrueshme , e ëmbël dhe e shtrenjtë , që qante mrekullisht , siç qan një lule kur e këput një dorë e afërt , e butë .
Nga larg , dukej si era e merrte . . . dhe ikte , ikte e ngjyrosur me qindra mirësi , largohej gjithnjë e më shumë prej gjoksit të madh të gjigandit , e kthehej në shi . . . Gjithçka u shëndrrua në shi , nuk kishte më as Mjegull . Vetëm trupi I lartë I atij Mali dëshmonte ende forcë dhe bukuri , në mesin e asaj vjeshte ku ngjyra e kuqe kish përzhiturur çdo gjethe , me gjakun e të pamundurës , për të mos ardhur më kurrë në pranverëra mjegullash.
