Mistika dhe Fizika
Astrit Lulushi
Gjithçka që ekziston është vetëdije; vetëdija është e vetmja e vërtetë. Energjia është thjesht e objektivizuar në vetëdije. Ky është një kuptim kyç. Gjithçka tjetër është thjesht rezultat i vetëdijes.
Megjithatë për të qenë i vetëdijshëm duhet të jesh i vetëdijshëm për diçka; duhet të perceptosh diçka tjetër përveç vetvetes, ndryshe nga vetja jote. Vetja është aspekti subjektiv i ndërgjegjes. Ajo për të cilën ju jemi të vetëdijshëm është objekt i ndërgjegjësimit tuaj. Megjithatë edhe subjekti edhe objekti janë shumë të njëjta, ato perceptohen vetëm si të ndara brenda ndërgjegjes. Pra, në një kuptim praktik, ju mund të mendoni për energjinë si manifestim i një shtrese të caktuar të vetëdijes që ne e quajmë realitet fizik. Megjithatë, kjo nuk është vetëdije por është ndërgjegje e shndërruar në objekt.
E gjithë qenia dhe e gjithë ekzistenca është vetëdije; nivelet më të larta të vetëdijes, energjia e padukshme nga e cila lindin e gjithë materia dhe ndërveprimet, dhe e gjithë materia e dukshme rreth nesh.
Besimet rreth natyrës së jetës dhe botës krijojnë modele të përsëritura të mendimit dhe imazheve të qëndrueshme në syrin e brendshëm të mendjes; ato modele të sakta të mendimit; krijojnë të gjitha përvojat që hasni në jetë. Kjo shpjegon pse çdo person percepton prova të pafundme që pikëpamjet e tij për jetën dhe botën janë të sakta. Besimet e tyre krijojnë jetën e tyre; megjithatë imagjinojnë se jeta krijon besimet e tyre. Duhet të jesh një me stuhinë, sepse të ndihesh i ndarë do të thotë ta bësh veten të pafuqishëm. Nuk mund të ndikoni në diçka nga e cila besoni se jeni krejtësisht të ndarë.
Qëllimi i mendimeve dhe imazheve tuaja do të shfaqet në stuhi. Mund ta largoni stuhinë, ta ktheni në diçka tjetër, çfarëdo që dëshironi. Jini një me stuhinë dhe ajo do të jetë një me ju.
Megjithëse shkencëtarët e shekullit të kaluar mund t'i kishin përshëndetur këto ide si absurde, elita e sotme zor se do t’i përmendte; shumica do të kundërshtonin vetëm përdorimin e një termi të tillë. Në modelin standard (të shpërthimit të madh), universi filloi si një gjendje infinite ku e gjithë hapësira ishte e njëjta hapësirë, e gjithë koha ishte e njëjta kohë, të gjitha gjërat ishin e njëjta gjë, e gjithë energjia ishte e njëjta energji dhe, e gjithë vetëdija ishte e njëjta ndërgjegje. Ne tani e dimë se, në një mënyrë krejt të pamundur për shqisat tona të zakonshme, të kufizuara njerëzore për t'u perceptuar, por lehtësisht të dallueshme nga teknikat e avancuara të vëzhgimit, Universi është pikërisht i tillë. Në këtë këndvështrim, hapësirë-koha dhe përmbajtja e saj e nxjerrin karakterin e tyre jo nga atributet e ekzistencës aktuale, por nga cilësitë e qenësishme të vetëdijes sonë dhe mjeteve të perceptimit. Një e vërtetë e thellë shkencore qëndron në shprehjen poetike se ngritja e një gishti të vetëm shqetëson yllin më të largët. Mund të mos ketë një shpjegim fizik "normal" dhe është e kotë të spekulosh - bufat janë të njohur me fishkëllima të tilla në errësirë. Fizika kuantike ofron një version modern të spiritualitetit të lashtë. Në një univers të krijuar nga energjia, gjithçka është e ngatërruar, gjithçka është një. Mistiku dhe fizikani arrijnë në të njëjtin përfundim; njëri duke u nisur nga sfera e brendshme, tjetri nga bota e jashtme. Harmonia midis pikëpamjeve të tyre konfirmon urtësinë e lashtë se realiteti i jashtëm është identik me realitetin brenda nesh.
