Minush Hoxha: Akuza e z. Mallkuas

Akuza e z. Mallkuas

Z. Mallkua i kishte drejtuar Prokurorit akuzën e të cilën pasi e kishte studjuar më gjatë ia kishte dërguar.. Nëpërmjet postes, sado me peshë, por sa t’i hiki shikimeve neveritëse të personelit prokurorial. Më parë se t’a dërgoj, kishte kërkuar ngado, kishte dëgjuar e konsultuar ata që pranonin dhe, e kishte mbushulluar me pretendime e prova sa juridikisht të bëjë të paikshëm dënimin e subjektit të akuzuar. Ashtu e kishte parë në çastet e përpilimit dhe të provave të prezantuara. Kurse subjekti i të akuzuarit nuk ishte vetëm një individ. Ishte një vistër i tërë dhe, tek kishte dhënë në aktakuzë të dhënat për ta me pedanteri, kishte mbushulluar përtej një faqeje me font të ultë. Më parë se ta dorëzoj tek institucioni i ngritjes së aktakuzës, për një kohë sa e donte rasti, kishte analizuar dispozitat dënuese, qoftë procedurale qoftë materiale, nëse ishte çasti në rrethanat ekzistuese për një veprim të këtillë dhe të tjera imtësira. Jo nga frika se do e pësonte, por nga dyshimi nëse çështja do ia dalë tek pika e nisur. Kishte përfunduar në vete se, sëpaku epilogu penal-cilido, do ishte i pamenjanueshëm dhe se, përveç kësaj, do t’a shkarkonte nga neveri tashmë të grumbulluar në intimen e vetë në masë të papërballueshme. Preokupimi i tij me rastin, ishte bërë shqetësim në familjen e tij dhe tek shokët intim dhe, ata-ashtu të frikësuar për te e në dyshime për përfundimin sipas pritjeve të tij, e këshillonin të hiqte dorë.

,,Përse, pasi ke nga do ia mbashë, nuk ikën për një kohë tek ata që duan shkuarjen tënde? Di se ç’rrezik po ngacmon me këte? Në thumbë, një shtresë e tërë që ka pushtetin dhe mund të bëjë ç’të do e me cilindo! Veç kësaj, rrjeti institucional ka edhe për detyrë dhe ka zyrtarë që kanë detyrën edhe të denuncimit edhe të gjykimit! Përse të punosh ti për ta! ”

Dhe, me cilindo që e këshillonte, ky qeshej dhe, ose nuk ia këthente ose ia thonte: dij se do vdes! E s’dua të vdes me barrën e mllefit në shpirtë. Të vdes me të provuarit e vënies së drejtësisë në vendin e vetë! Të vdes i qetë, tek hedha mllefin mbi ata të cilët i kisha përherë në sy për të keq! Ata që befasuan me dukjen e fytyrës së vërtetë. Pa atë mbulesën e bukur mashtruese. Që i vogël ia dhashë vrapit theqafes duke i ndjekur tek prinin nga një cak endërre, kurse, sot-tek zbuluan fytyrën e vërtetë, janë me të urrejtur se ata që atëherë ishin cak sulmi. Më huqen jetën! “

Pasi dërgoj akuzën dhe pasi lajmi zu shtrirje më të gjerë, tek e trajtuan veprimin edhe qesharak, edhe të çmendur edhe të guximshëm po edhe me vend nga ata të një mendimi me këte, një nga më të dalluarit në mjedisin-sikur e quanin ,,zëdhënës të parisë”, pasi me telefon i kërkoj nga qëllim i mirë, takimin me Mallkuan, me auto të shtrenjtë të tij, vajtën në periferi, tek një kafene ku qëndronte mu eminenca e mjedisit dhe, ose lidhnin kontrata biznesi ose bënin orgji me femra të lira. Përmëtepër, në kat kishte dhoma të rregulluara për intimitete të shfrenuara të krerëve të mjedisit, qoftë nga biznesi, qoftë nga rrjeti institucional.

Pasi zunë vendin në një cep salle të kafenesë, pasi bënë porosinë që sipas ngulmimit të ,,Zëdhënësit” ishte gallatë, iu drejtua Mallkuas:

,,Besoj di arsyen e ftesës?”

,,Po, nuk mund të kishte arsye tjetër përveç kësaj të të nënkuptuarës” ia këtheu Mallkua paksa me nervozitet. ,,Ama, ma konkretizo që ta dij të plotë!”

,,Denuncimi yt ngriti për qiell valët e revoltës. Di se të kujt! Dhe, ata, në një gojë kërkuan që ta përcjellë iritimin dhe...të heqësh dorë nga denuncimi” vazhdoj Zëdhënësi paksa me detyrim.

,,Kjo...është lutje, preferencë a urdhër?” pyeti Mallkua.

,,Trajtoje si të pëlqen, por sido që e trajton, do vetëm një veprim: tërheqjen në çast të sajë!” plotësoj mendimin Zëdhënësi. Më pas vazhdoj:

,, Unë po lë m’anash detyrën që më është dhënë dhe rastit po mundohem t’i çasem nga një kënd humaniteti. Dhe nga kjo, e tek dij se ku mund t’ia dalë fuqi e tyre, edhe të sugjeroj, edhe të kërkojë që, pa hamendsime, me të shpejtë të vraposh tek prokuroria dhe ta tërheqësh e më pas ta djegësh denoncimin. Të zhdukesh çdo gjurmë të tij. Çdo gjurmë se shpërthim shkakton përplasje të mëdha! Aqë sa nuk mund të imagjinosh!”

,, Zëdhënës, sipas parimeve logjike që kam zotëruar në një kohë më të gjatë, këtij apeli human, do i thohej kërcnim i mrroltë. Disi, si urdhër i prerë, për të cilin, po u bë jetë, ti do keshë edhe avancime edhe profitime, ashtu inkognito, nën dorë! Apo jo!” iu përgji Mallkua me një gjysemqeshje satirike dhe vazhdoj: ,,E, po pranova, unë do hiki në jetën tjetër në shqetësime ferri!”.

,,Trajtoje si t’a thot mendje por skajshëm seriozisht e pranoje tërheqjen!” shtoj Zëdhënësi.

,,Kjo dmth. se për rehati e prehje shpirtërore krimi, unë duhet të heqën dorë nga paqje ime shpirtërore. Z. Zëdhënës, ta them me zë e kuptueshëm se, paqja ime shpirtërore nuk bën ndërrim me asnjë kënaqësi krimi! As që frikësohet nga ai! Dhe, misioni yt historik që synon vazhdimin e orgjisë së krimit, për asnjë çast nuk më tund që të heqë dorë nga prehje ime e satisfaksion imi shpirtëror. Z. Zëdhënes, ti më përvoja të shprehesh vlerat e atyre që të bënë të tillë, tashti, në emër timin, ua thuaj se, do çoj akuzën deri ku ma mba krahu, ndonëse e dij se një Mallkua nuk mund as të tund trupin e tyre e as të fikë frymë krimi. Fuqi e tyre do një kundërfuqi përtej asaj që kanë ata, por, unë do jap trupin për prehjen e shpirtit tim. Z. Zëdhënes, nuk përballoj dëshprimin që më vie nga heshtja ndaj të padrejtës e krimit dhe të hiki në përjetësi me pamjen në vete të një hiqi! Kaqë!” iu përgjigj Mallkua, pastaj brofi në këmbë i hedhi mbi tavolinë një kartmonedhë më të lartë dhe hiku nga aty pa përshëndetje.

28.07.25