top of page
Search

MESAZHI I JETËS QË PËRKUNDET NË DJEPIN E KOHËS DHE TË DHEMBJES


Sejdi BERISHA:




Tahir Bezhani

Analizë libri



(Tahir Bezhani: “Pesha e lotit”, tregime, botoi Klubi Letrar “Gjon N. Kazazi”-2020, GjakovĂ«)

Krijuesit e mirĂ«filltĂ«, edhe kur shkruajnĂ«, ata pĂ«rpiqen qĂ« pĂ«rveç ngjarjes dhe temĂ«s qĂ« shtjellojnĂ«, mesazhin e tyre ta bĂ«jnĂ« sublimĂ« tĂ« jetĂ«s dhe tĂ« veçantive tĂ« saja, tĂ« cilat shpeshherĂ« sikur shndĂ«rrohen nĂ« obligim njerĂ«zor dhe rrugĂ«tim jetĂ«sor tĂ« vetĂ« krijuesit. PĂ«r kĂ«tĂ« arsye, temat qĂ« trajtohen nĂ« librin me tregime “Pesha e lotit” tĂ« autorit Tahir Bezhani, i cili deri me tash ka botuar njĂ«zetĂ« e tri libra tĂ« fushave tĂ« ndryshme, janĂ« realitet i kohĂ«s dhe i kohĂ«rave, por edhe i paradokseve qĂ« gjithnjĂ« dhembin e qortojnĂ« pĂ«r fatin e njeriut, i cili, shpesh Ă«shtĂ« i pafuqishĂ«m pĂ«r t’u pĂ«rballur me tĂ« gjitha valĂ«t dhe trakullimat e jetĂ«s.

Pra, libri “Pesha e lotit”, Ă«shtĂ« njĂ« parametĂ«r i tĂ« gjitha atyre sfidave, ta cilat, nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n kohĂ« edhe janĂ« krenari por edhe pĂ«rmallojnĂ«. Po ashtu, janĂ« edhe qasje tĂ« veçanta shpirtĂ«rore qĂ« i ngjajnĂ« diagramit apo edhe hidhĂ«rimit tĂ« valĂ«ve tĂ« lumit, tĂ« cilat, herĂ« rrĂ«mbejnĂ« pamĂ«shirshĂ«m, herĂ« e “detyrojnĂ«â€ njeriun tĂ« thotĂ«: “Zot shpĂ«tona, e herĂ« valĂ«t i shndĂ«rron nĂ« qetĂ«si shpirtĂ«rore, dhe uji bĂ«het sinonim i dashurisĂ« pĂ«r jetĂ« tĂ« lumtur.

Kujtoj se kjo klimë dhe ndjenjë e përkushtimit të shpirtit, fuqishëm dhe me mesazh të rrallë përshkohet në të dymbëdhjetë tregimet në këtë libër, por, ndonjëherë, forma e të shkruarit lexuesin e detyron të mendojë lirshëm apo edhe ndryshe, mbase edhe të shtrojë pyetje, se pse jeta gjithnjë sikur gjëmon nga historia e rënduar e njeriut, e kombit dhe e atdheut.

“RrugĂ«t e vdekjes” dhe harta e copĂ«tuar e atdheut, si dhembje dhe si peshĂ« krijuese

Ndoshta, pikĂ«risht pĂ«r kĂ«tĂ« arsye, autori, librit i prinĂ« me tregimin, “RrugĂ«t e vdekjes”, ku Ushtria Çlirimtare e KosovĂ«s dhe lufta pĂ«r liri tĂ« KosovĂ«s dhe tĂ« tĂ« gjitha trojeve shqiptare, tĂ« cilat, nĂ«pĂ«r periudha kohore dhe historike, herĂ« u okupuan e herĂ« u copĂ«tuan, gjĂ«ra kĂ«to, tĂ« cilat edhe me shumĂ« e forcuan kombin pĂ«r tĂ« qĂ«ndruar gjithmonĂ« vertikalisht dhe pĂ«r ta ruajtur qenien dhe rrĂ«njĂ«t e kombit. Kjo, sepse, edhe sot e kĂ«saj dite, atdheu i ngjanĂ« njĂ« harte tĂ« copĂ«tuar, tĂ« rrudhur, tĂ« ngushtuar dhe tĂ« ndrydhur...!

PĂ«rmes kĂ«tij tregimi e pĂ«rmes edhe tĂ« rrĂ«fimit tĂ« njĂ« prej pjesĂ«marrĂ«sve tĂ« luftĂ«s, respektivisht, tĂ« Besnikut, autori vĂ« nĂ« spikamĂ« tĂ«rĂ« atĂ« dramĂ«n, qĂ« i ngjanĂ« tragjedive mĂ« tĂ« rĂ«nda e tĂ« natyrave mĂ« tĂ« ndryshme, e qĂ« kĂ«to ngjarje shumĂ«kush nuk dĂ«shiron as t’i kujtojĂ«, edhe pse njeriu Ă«shtĂ« kureshtar qĂ« tĂ« mĂ«sojĂ« e dijĂ« pĂ«r rrjedhat e jetĂ«s. TĂ« gjitha kĂ«to atribute, tregimin e bĂ«jnĂ« tĂ« qĂ«ndrueshĂ«m si shkrim letrar, por edhe si pjesĂ« historie.

NdĂ«rsa, peripecitĂ« dhe kalvari i popullit gjatĂ« luftĂ«s, janĂ« ngjarje dhe pjesĂ« e veçantĂ«, janĂ« dĂ«shmi qĂ« dhembin, tĂ« cilat, “imponojnĂ«â€ vetĂ«dijesimin, por edhe nevojĂ«n pĂ«r ta vlerĂ«suar, çmuar dhe pĂ«r ta respektuar mĂ« shumĂ« historinĂ«, si kĂ«tĂ« tĂ« periudhĂ«s mĂ« tĂ« re, por edhe atĂ« tĂ« kohĂ«rave tĂ« kaluara. Ja, njĂ« fragment qĂ« flet shumĂ« pĂ«r kĂ«tĂ«: “...Fika traktorin, mora kufomĂ«n nĂ« shpinĂ« dhe shkova buzĂ« liqenit, e gjeta njĂ« vend dhe po e groposi me lopatĂ«n, qĂ« pĂ«r fat kishte qĂ«lluar nĂ« rimorkio tĂ« traktorit. Nuk pata fuqi ta gropoj mĂ« thellĂ« se pesĂ«dhjetĂ« centimetra

.

..E varrosa plakun e panjohur buzĂ« njĂ« gardhi e dy pemĂ«ve. Ia hodha disa drunj qĂ« i gjeta aty afĂ«r, me qĂ«llim qĂ« tĂ« mos e dĂ«mtonin egĂ«rsirat trupin e tij...”!

Ja, pra. Kush do, apo edhe kush ka dëshirë e synim analizimin e ngjarjes, është kjo një pasqyrë e realitetit të kohës së luftës në Kosovë, e realitetit të kohës më të re të shekullit XXI-të, e që këtë katrahurë, ngjashëm e ka pësuar populli edhe në luftërat gjatë periudhave të kaluara shekullore dhe historike.

E gjithĂ« kjo reflekton edhe “fenomenin” e vdekjes dhe tĂ« humbjes sĂ« gjurmĂ«ve, gjĂ«ra kĂ«to qĂ« lĂ«nĂ« vragĂ« e kujtesĂ« tĂ« hidhur tek secili njeri, por, sjell edhe shpresĂ«n se dikur kanĂ« pĂ«r t’u gjetur eshtrat e tĂ« pagjeturve, ose, tĂ« atyre qĂ« i ka vrarĂ« dhe masakruar armiku. Pra, sikurse pothuaj tek tĂ« gjithĂ« krijuesit, edhe te autori i kĂ«tij libri, dhembja ishte dhe mbetet pjesĂ« e hidhur dhe e padĂ«shiruar. Dhembje qĂ« nuk peshohet...

Si shembull, autori nuk e lĂ« zvarrĂ« dhe pa e pĂ«rfunduar rrĂ«fimin pĂ«r plakun tĂ« cilin e kishte varrosur: “...Pas tre muajsh qĂ« u kthyem nĂ« shtĂ«pitĂ« tona, erdhi njĂ« persona te shtĂ«pia dhe filloi tĂ« mĂ« pyesĂ« pĂ«r tĂ«rĂ« rastin. Pasi i shtroi tĂ« gjitha pyetjet, konstatova se faktikisht, ioshte i afĂ«rti i atij plakut tĂ« varrosur, andaj edhe fillova t’ia tregoj ngjarjen fill e pĂ«r pe...

Pas pa pĂ«rfunduar bisedĂ«n, filloi tĂ« qajĂ« dhe m’u hodh nĂ« gjoks duke mĂ« shtrĂ«ngua: ai Ă«shtĂ« babai im i ndjerĂ« me tĂ« cilin na ndau lufta...”!

Krahas luftës dhe tragjedive që sjell ajo, autori në këtë libër sjell edhe tema të tjera, që janë jo vetëm dukuri por edhe përditshmëri e jetës, mbase edhe dukuri e çoroditur dhe shpesh e përcjellë edhe me jonjerëzoren...!

KĂ«tĂ« ligatinĂ« e hasim tek tregimi “Darka pĂ«r tĂ« varfrin”. NĂ« kĂ«tĂ« prozĂ«-rrĂ«fim, autori vĂ« nĂ« spikamĂ« sĂ« paku dy gjĂ«ra shumĂ« tĂ« rĂ«ndĂ«sishme, tĂ« cilat korrespondojnĂ« mirĂ« njĂ«ra me tjetrĂ«n: varfĂ«ria dhe madhĂ«shtia e njeriut, e qĂ« nĂ« kĂ«tĂ« rast, ai, pra autori, di ta madhĂ«shtojĂ« dhe t’u ofrojĂ« ndihmĂ« atyre qĂ« kanĂ« nevojĂ« edhe pĂ«r kafshatĂ«n e bukĂ«s. E tĂ«rĂ« kjo, bukur shtrohet dhe çimentohet si moral pĂ«rmes rrĂ«fimit tĂ« personazhit, respektivisht, tĂ« Fisnikut, i cili, jo rrallĂ«, njĂ« pjesĂ« tĂ« ushqimit tĂ« darkĂ«s e ndante, dhe tĂ« nesĂ«rmen t’ia sjellĂ« njĂ« nĂ«ne me dy fĂ«mijĂ«, e cila, çdo ditĂ« luste Zotin pĂ«r bukĂ«n e fĂ«mijĂ«ve: “...NĂ«na me dy carrokĂ«t e vegjĂ«l, si dy dritat e syve, e uroi gjatĂ« njeriun e mĂ«shirĂ«s sĂ« Zotit, Fisnikun, duke u shprehur me fjalĂ«t: “TĂ« bekoftĂ« PerĂ«ndia...”!

Ky rrĂ«fim nuk i vĂ« nĂ« spikamĂ« vetĂ«m ato dy veçoritĂ« qĂ« i ceka mĂ« sipĂ«r, por reflekton edhe pakujdesin e shoqĂ«risĂ« pĂ«r mirĂ«qenien e njeriut, i cili gjithmonĂ« shpreson pĂ«r ditĂ« e kohĂ« mĂ« tĂ« mirĂ«: “Kur nata shtriu pushtetin natyrshĂ«m, nĂ«nĂ« e lodhur rrugĂ«ve tĂ« qytetit, shtrinĂ« trupin e dĂ«rmuar nĂ« ngrohtĂ«sinĂ« e gjirit dy shpresat e jetĂ«s, dy fĂ«mijĂ«t e saj, tĂ« cilĂ«t tani ishin tretur nĂ« Ă«ndrrat e tyre tĂ« bukura, me shpresĂ« pĂ«r njĂ« ditĂ« tĂ« re, pĂ«r njĂ« jetĂ« ndryshe dhe mĂ« tĂ« lumtur...”!

Rrëfimi për mësuesin, koha që përkujton kohën e Migjenit dhe pesha e lotit të nënës

NdĂ«rsa, tek tregimi “MĂ«suesi X”, autori e shtron njĂ« temĂ« sa tĂ« dhembshme aq edhe vjetĂ«r, njĂ« temĂ« bizare dhe ndĂ«shkuese edhe pĂ«r realitetin e kohĂ«s por edhe pĂ«r shoqĂ«rinĂ«, temĂ« kjo e cila sikur na pĂ«rkujton kohĂ«n e Migjenit, por tĂ« “begatuar” edhe me njĂ« formĂ« tjetĂ«r tĂ« mjerimit tĂ« shekullit qĂ« jetojmĂ«. Andaj, jetĂ«n e mĂ«suesit nuk e pĂ«rshkruan dhe as nuk e pĂ«rjetĂ«son nĂ« shkrimin e vetĂ« vetĂ«m si problem social, por, pĂ«rmes rrĂ«fimit, lexuesit ia ofron edhe sakrificat e edukatorit-mĂ«suesit nĂ«pĂ«r periudha tĂ« rĂ«nda dhe trishtuese edhe nĂ«n okupim, duke pĂ«rmendur edhe torturat nga okupatori, kurse, ai sot rrugĂ«ve tĂ« qytetit sorollatĂ« shpirtin e trupin, duke ecur me shtagĂ«n kĂ«rrutĂ«, e tĂ« cilin e rĂ«ndon edhe tĂ« pamurit, qĂ« mĂ«zi pakĂ«z ia kthjellojnĂ« syzet me dioptri tĂ« madhe, me syze si bilur! Gjendja dhe vetmia e tij, pastaj, pĂ«rkulja e tij pĂ«r ta marrĂ« njĂ« duq cigareje qĂ« e kishte hedhur dikush pasi qĂ« e kishte tymosur cigaren duke e lĂ«nĂ« nĂ« gjysmĂ«, thjeshtĂ«, por zjarrmishĂ«m, autori pĂ«rshkruan jetĂ«n e njĂ« mĂ«suesi i cili i ka begatuar me dituri gjenerata tĂ« shumta, e qĂ« as nuk hetohet e as nuk diktohet prezenca e tij nĂ« qytetin ku gjithandej kishte pĂ«rhapur dituri!

RrĂ«fimi pĂ«r kĂ«tĂ« mĂ«sues kulmon edhe nĂ« momentin kur hyn nĂ« barnatore pĂ«r tĂ« blerĂ« ilaçe, por nĂ« kuletĂ«n e tij nuk kishte asnjĂ« lek pĂ«r t’i paguar barnat, edhe pse, nĂ« kĂ«tĂ« rast, si ndĂ«rmjetĂ«z, autori e fut humanitetin e njeriut tonĂ«, respektivisht, tĂ« Melit dhe Xenit, qĂ« pa i diktuar mĂ«suesi, e bĂ«jnĂ« pagesĂ«n e ilaçeve.

Ky pĂ«rshkrim modest por fondamental, dashtĂ« e pa dashtĂ«, zgjon indinjatĂ« pĂ«r gjithçka pĂ«r atĂ« se shoqĂ«ria nuk Ă«shtĂ« mpiksur me vetĂ«dije dhe as nuk Ă«shtĂ« sa duhet e ndĂ«rgjegjshme pĂ«r t’u kujdesur pĂ«r njeriun dhe njerĂ«zit qĂ« e bĂ«jnĂ« jetĂ«n, edhe pĂ«r ata qĂ« nxjerrin gjenerata e gjenerata pĂ«r ta quar pĂ«rpara kombin dhe atdheun. NĂ« kĂ«tĂ« aspekt, kujtoj se Ă«shtĂ« dĂ«shmi qĂ« prekĂ« shumĂ« rrafshe kjo kur autori nĂ« mes tjerash thekson: “Hapat e mĂ«suesit ishin tĂ« ngadalshĂ«m. NĂ« dorĂ«n e majtĂ« mbante njĂ« shkop pĂ«r ta ndihmuar ecjen e lodhur e tĂ« rĂ«nduar. Kishte tĂ« veshur njĂ« pallto tĂ« shkurtĂ«r, ngjyrĂ« kafeje, mbante syze tĂ« trasha. Sigurisht pĂ«r shkak tĂ« dioptrisĂ« sĂ« çrregulluar! Fytyra e tij dukej mbi moshĂ«n qĂ« kishte kaluar... dhe, duke ecur rrugicĂ«s mes pishave tĂ« parkut, MĂ«suesi X, u pĂ«rkul deri nĂ« tokĂ«... Zgjati gishtat dhe mori njĂ« duq duhani tĂ« hedhur nga kalimtarĂ«t... nxori çakmakun dhe e ndezi atĂ« duq duhani. E shikonte tymin e tij si rrugĂ«n e tij tĂ« shkapĂ«rderdhur. E thithi edhe dy herĂ« duke thĂ«nĂ«: “phiiii, m’i qeli sytĂ«...”!

Pra, duke e analizuar kĂ«tĂ« rrĂ«fim por edhe tĂ«rĂ« librin “Pesha e lotit”, autori sikur na detyron mendimin se domosdo nevojiten analiza tĂ« thella dhe gjithĂ«pĂ«rfshirĂ«se tĂ« kohĂ«s, tĂ« kohĂ«rave... Andaj, edhe kjo e shton vlerĂ«n dhe peshĂ«n e kĂ«tij libri tĂ« krijuesit, Tahir Bezhani.

NdĂ«rsa, tek tregimi “Pesha e lotit tĂ« nĂ«nĂ«s...”, autori na servir njĂ« temĂ« tjetĂ«rfare, por gjithnjĂ« nĂ« tĂ« njĂ«jtit binarĂ« tĂ« jetĂ«s, e cila me decenie Ă«shtĂ« aktuale dhe e preokupon njeriun tonĂ«. ËshtĂ« ky fati i nĂ«nĂ«s nĂ«pĂ«r tĂ« gjitha kohĂ«rat, nĂ«pĂ«r tĂ« gjitha situatat, por, Ă«shtĂ« edhe qĂ«ndresa e saj si lapidar i pathyer pĂ«r tĂ« ngritur familje tĂ« shĂ«ndosh dhe tĂ« ndershme.

Në këtë temë e gërsheton edhe mërgimin si plagën më të rëndë dhe më të vjetër të kombit, e cila padyshim se shpesh ka shkaktuar drama e tragjedi, të cilat gjithnjë kanë lënë edhe gjurmë të pashlyera, kanë lënë vragë e plagë të ndryshme e të pashëruara. Këtë narracion të jetës, autori e prezanton përmes nënës Zojë, e cila i kishte dhe i rriti katër vajza e tre djem.

Dhe, pĂ«r ta fuqizuar mĂ« shumĂ« mesazhin e temĂ«s qĂ« shtjellon, autori, nĂ« mes tjerash thekson: “Jeta i ngjanĂ« njĂ« lumi, i cili jo rrallĂ« di tĂ« çmendet, dhe para vetes bartĂ« krejt çfarĂ« hasĂ«. Edhe NĂ«nĂ« Zoja, iu ngjanĂ« kĂ«tyre valĂ«ve, tĂ« cilat e sprovuan fort gjatĂ« gjithĂ« jetĂ«s.

Nuk e kishte menduar se njĂ« ditĂ«, nĂ« moshĂ« tĂ« shtyrĂ« nuk do i kishte afĂ«r ata qĂ« i lindi e i rriti me mund e sakrificĂ«...”! Pra, tre djemtĂ« e kishin marrĂ« rrugĂ«n e kurbetit, kurse vajzat ishin martuar. Ja se çfarĂ« thotĂ« autori nĂ« vazhdim: “FĂ«mijĂ«t iu kishin martuar nĂ« kurbet pĂ«r letra. I vinin rrallĂ«, duke u arsyetuar me “punĂ«t e shumta”, vajzat ishin nĂ« derĂ« tĂ« huaj...”! Pra, kĂ«tu shpĂ«rfaqet problemi i jetĂ«s sĂ« njeriut, duke u pĂ«rballĂ« me trakullimat dhe me probleme tĂ« ndryshme, tĂ« cilat nuk zgjidhen dot deri nĂ« fund, por ngelin si det i hapur e i rrahur nga erĂ«ra e furtuna, qĂ« nuk prajnĂ« kurrĂ«.

Edhe këtë temë të shtruar e rrahur në këtë formë, autori, ndoshta na prezanton si provokim për ta analizuar e studiuar më ndërgjegjshëm jetën dhe historinë e njeriut të këtij nënqielli.

Pesha e mallit dhe e vetmisë dhe magjia e dashurisë...

Temat tjera qĂ« i shtjellon autori si “Pesha e lotit”, Tahir Bezhani, u ngjajnĂ« hallkave tĂ« vargonjve, qĂ« secila e ka rolin, rĂ«ndĂ«sinĂ« dhe peshĂ«n e vetĂ«, gjithnjĂ« nĂ« rrugĂ«timin historik tĂ« njeriut. KĂ«tĂ«, fuqishĂ«m, por edhe tmerrshĂ«m e hasim edhe tek tregimet: “Zyra 316”, “FishkĂ«llimĂ« e dhimbje”, “RrĂ«fimi i jetĂ«s dhe magjia e dashurisĂ«, “Kujtimi i mbjellĂ«â€, “Historia e gjĂ«rave tĂ« vogla” etj.

NdĂ«rkaq, tek tregimi “SurprizĂ« e lotĂ«ve tĂ« ndarjes”, prapĂ« lexuesit i referohet njĂ« teme e cila shprish mendjen dhe mallin, por duke e shoqĂ«ruar sĂ«rish nĂ« atĂ« vorbullĂ«n e plagĂ«s sĂ« kurbetit.

PĂ«rmes njĂ« rrĂ«fimi, i cili ngreh peshĂ«n e mallit dhe tĂ« daktisjes sĂ« popullit, sikur shfrytĂ«zon rastin qĂ« tĂ« vĂ« nĂ« piedestal mallin familjar, e qĂ« kjo i ngjanĂ« edhe rrĂ«fimit tĂ« vetĂ« autorit nga njĂ« pjesĂ« e jetĂ«s sĂ« tij. KĂ«shtu, thjeshtĂ«, por fuqishĂ«m sjell mallin, dhembjen dhe dromcat e jetĂ«s sĂ« MalĂ«sor e Rreze ShkozĂ«s, tĂ« cilĂ«t, pasi fĂ«mijĂ«t i kanĂ« nĂ« kurbet, i kaplon dhe sikur i kapĂ«rdinĂ« malli e vetmia por edhe meraku pĂ«r t’u takuar me fĂ«mijĂ«t e tyre tĂ« cilĂ«t jetojnĂ« nĂ« kurbet, se mosha e bĂ«n tĂ« vetĂ«n e nuk i dihet!

Edhe kjo problematikĂ« sjellĂ« njĂ« mori pyetjesh pĂ«r gjithçka, duke filluar nga fati i kombit, nga historia e tij e deri tek koha mĂ« e re, e qĂ« tĂ« gjitha lidhen pashkĂ«putshĂ«m si zinxhirĂ«t, e qĂ« ndonjĂ«herĂ« u ngjajnĂ« NyjĂ«s tĂ« Gordiut: “LĂ«ri ato letra o burri im, eja tĂ« merremi me naj bisedĂ« sĂ« bashku, tĂ« dertojmĂ« pĂ«r hallet tona, a po e sheh se koha po ecĂ«n?!

...Ka kohĂ« qĂ« vetmia ka ardhur nĂ« shtĂ«pinĂ« tonĂ«, por nuk jemi vetĂ«m, koha e bĂ«ri tĂ« veten dhe e gjithĂ« Kosova u zbraz...”!

Duket rrëqethëse dhe trishtuese e gjithë kjo që autori, jo pa qëllim e vë si problem jetik, nga i cili mund të bëhen e shkruhen tash e gjithmonë studime e vepra, por të cilat sikur asnjëherë deri me tash nuk e kanë sjellë atë arsyen dhe shkakun e dhembjes por edhe të fatit të njeriut, i cili shumë herë nuk varet nga vetë ai.

Autori Ă«shtĂ« i vetĂ«dijshĂ«m, se nĂ« pleqĂ«ri malli shpirtĂ«ror edhe bĂ«het mollĂ« sherri i dhembjes, i dashurisĂ« dhe i etjes. Andaj, ai Ă«mbĂ«l dhe prajshĂ«m na sjellĂ« tablo jete me kĂ«tĂ« temĂ« tĂ« rĂ«ndĂ« e pĂ«rcĂ«lluese: “Grua, do tĂ« shkojmĂ« te familja e “madhe”, te djemtĂ«, nipat e mbesat. Do rrimĂ« mĂ« shumĂ« se njĂ« muaj...”!

E theksova kĂ«tĂ« sepse, edhe autori e di se qĂ«ndrimi e bashkimi me familjen nĂ« kurbet, pĂ«r njĂ« moment shuan mallin, por, njĂ«kohĂ«sisht edhe mĂ« shumĂ« e rritĂ« peshĂ«n e dhembjes dhe tĂ« vetmisĂ«, se jeta ecĂ«n shpejtĂ« duke e shpenzuar kohĂ«n...! NĂ« kĂ«tĂ« rast, Ă«shtĂ« karakteristike, se autori, me apo pa vetĂ«dije, rrahĂ« telin e ikjes sĂ« rinisĂ«, tĂ« zbrazjes sĂ« KosovĂ«s, dhe prapĂ«, shtĂ«pia dhe vetmia bĂ«hen pjesĂ« e jetĂ«s sĂ« njeriut, nĂ« kĂ«tĂ« rast tĂ« MalĂ«sor dhe Rreze ShkozĂ«s: “MegjithatĂ«, prapĂ«seprapĂ«, kur ata ikĂ«n-u kthyen nĂ« atdhe, vetmia mbeti pjesĂ« e jetĂ«s sĂ« tyre, qĂ« pĂ«rkundet nĂ« djepin e ditĂ«ve dhe stinĂ«ve, mallit me lot dhe vaj...”!

GjatĂ« jetĂ«s, edhe dashuria e begaton rrugĂ«timin jetĂ«sor, mbase edhe trakullimat, vuajtjet, dhembjet dhe tragjeditĂ«. Andaj, autori i librit , “Pesha e lotit”, ia shton vlerĂ«n veprĂ«s, duke e thyer edhe “monotoninĂ«â€ qĂ« ndonjĂ«herĂ« mendohet se janĂ« shtruar tema tĂ« “rĂ«nda” brenda librit, duke shtruar rrĂ«fimin qĂ« kthen nĂ« kujtimet e bukura dhe tĂ« paharrueshme. Kjo mĂ« sĂ« miri shprehet te tregimi “RrĂ«fimi i jetĂ«s dhe magjia e dashurisĂ«â€.

NĂ« kĂ«tĂ« rast, “magjia e dashurisĂ«â€, reflekton shumĂ« gjĂ«ra, tĂ« cilat mund t’i pĂ«rkasin edhe vetĂ« autorit, por edhe secilit njeri. KĂ«tĂ« rrĂ«fim, autori e zgjidh duke e shtruar ngjarjen nĂ« njĂ« dasmĂ«, ku pĂ«rmes shikimit “afrohet” e kaluara djaloshare me vajzĂ«n, tĂ« cilĂ«n tani, nĂ« dasmĂ« kishin tĂ« takohen pas shumĂ« kohĂ«sh e vitesh. Pra, tĂ« dytĂ« kishin rastisur nĂ« kĂ«tĂ« dasmĂ«, e qĂ« tani afria forcohet duke hedhur valle, tĂ« cilat zakonisht ndezin zemrat e shpirtrat, kuptohet edhe duke u afruar ngatĂ« njĂ«ri-tjetrit gjatĂ« valles: “...GjatĂ« kohĂ«s sa vallĂ«zonim, MĂ«rgimja e kishte pikatur tavolinĂ«n ku ishte Dren Vata. GjithĂ« kohĂ«n mendonte se si ta verifikonte se a ishte Dreni i vertetĂ«, me atĂ« pamje aq burrĂ«rore, me bukuri tĂ« ruajtur e ma shtat tĂ« hedhur si dikur...”.

Dhe, pas shumĂ« “shkrirjeje” tĂ« zemrĂ«s, sikur ishte harruar dasma pĂ«r MĂ«rgimĂ«n dhe Drenin. KĂ«shtu, autori me mjeshtri “aranzhon” takimin e MĂ«rgimes me Drenin, nĂ« tĂ« cilin takim gjithçka i rrĂ«fyen njĂ«ri-tjetrit. Kjo copĂ« idile i bashkoi dhe ribashkoi mendimet dhe kujtimet e tyre: “RrĂ«fimet janĂ« tĂ« pĂ«rbashkĂ«ta, fatet po ashtu, dashuria gacĂ« e ndezur, jeta nuk Ă«shtĂ« ‘plakur’ as pĂ«r neve. TĂ« dua si sytĂ« e ballit. KĂ«tĂ« durim kaq tĂ« gjatĂ« na paska ruajtur Zoti pĂ«r tĂ« na bashkuar nĂ« jetĂ«.

Mendoj se tĂ« gjitha vuajtjet tona duhet “falĂ«â€ kohĂ«s sĂ« kaluar, e ne tĂ« jemi sĂ« bashku gjithĂ« jetĂ«n”!

Me qĂ«llim i theksova apo i spikata kĂ«to fragmente, pĂ«r tĂ« dĂ«shmuar se autori di bukur dhe fuqishĂ«m t’i shtrojĂ« gjĂ«rat qĂ« edhe lexuesin ta bĂ«jnĂ« pĂ«r vete por edhe pjesĂ« tĂ« vetĂ« ngjarjes, siç Ă«shtĂ« rasti surprizave tĂ« rralla tĂ« dashurisĂ« gjatĂ« jetĂ«s. Pra, edhe si tek rasti i Drenit dhe i MĂ«rgimes, e cila kishte jetuar nĂ« kurbet dhe babai e kishte martuar pa dĂ«shirĂ«n e saj, e pĂ«r ta bĂ«rĂ« edhe mĂ« tĂ« madhe tragjedinĂ«, pas njĂ« kohe martese edhe bashkĂ«shorti i kishte vdekur. Andaj, jeta shpesh sikur i ngjanĂ« lumenjve me bifurkacion, por qĂ« diku larg apo nĂ« kohĂ«rat qĂ« do vijnĂ«, sĂ«rish takohen dhe bĂ«hen njĂ«.

Shkrimtari, Tahir Bezhani, tek libri “Pesha e lotit”, pĂ«rmes rrĂ«fimeve interesante sikur na sjellĂ« tĂ«rĂ« jetĂ«n pashkĂ«putur por tĂ« ngjitur deri nĂ« ditĂ«t e sotme, e cila edhe sot e kĂ«saj ditĂ« Ă«shtĂ« me plotĂ« rrjedha interesante, tĂ« mira dhe tĂ« ndĂ«rlikuara... E, e tĂ«rĂ« kjo i ngjanĂ« njĂ« gjerdani tĂ« veçantĂ« tĂ« rrugĂ«timit me tĂ« gjitha tĂ« bĂ«mat, me madhĂ«shtitĂ«, vuajtjet dhe me gjithĂ« koloritin qĂ« ka.

Libri me tregime “Pesha e lotit” e autorit Tahir Bezhani Ă«shtĂ« edhe njĂ« vepĂ«r qĂ« e begaton krijimtarinĂ« letrare shqiptare.

33 views0 comments

Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page