Në vetmi plumbi me gishtin në tamth
Ç’të bëjë me gjithë këte kohen
E punë fare
Si t’i shmangë këto shikime neveritëse
T’atyre me sensin si peri të hollë
T’ atyre që mbajnë veten shenjtëri!
Ato pëshpëritjet. qorr dysyeshi! Treni hiku pakëthimshëm
E ky gënjen veten: me tren do shkoj në jeten e ëndrres!
E dini
Jo që më shpiu koha meskine aty ku dashti
Me at tekin mësuar nëpër shekuj
Jo!
Ajo! Rrahagjoksja pa zemer që nuk pranë me llafe
Jo! S’del sekush të cenoj mëvetësinë time!
Nga mjeshtri kulmore Zoti më është bërë ajo!
Dhe
Kam mësua e ecur rrugëve pa pushtet kohe
Por-shih ti! disi, sikur mu cullakue jeta
E nuk isha mësuar ta shoh të tillë.
Tek më tërhoq brënda vetes-thellë
Se ç’më shploj veten të pa parë më parë.
Dhe, tek u gjeta vrik në labirint hutie
Nuk kisha emëra për at që më rrokte syri.
Tashti
Jam në udhëkryq pa rrugëtregues pushteti
Dhe nuk dij nga t’ia mbajë!
Rruges tek zgërdhaqet e ma urdhëron koha
Apo assaj që s’e gjejë dot në labirint mendjeje.
Sikur dëgjoj një zë tek vie nga vegimi:
I gjori!
Treni i ka hikur ka sa e ky pret të nis udhen me te.
m.m.h.8.3.23.
