Lumnie Thaçi Halili: TAKIM ME PËRMASËN E NJË BEKIMI

Sot, paradite, pata bekimin të përjetoj një fragment kohe që dukej sikur ndodhte jashtë kësaj bote.

Dola për mëngjes (ashtu siç e kishim lënë më parë të takoheshim në "Bukatore") me profesoreshën Shefkije Islamaj - rrënjën unike të gjuhës shqipe, një frymë që ka jetuar mes fjalëve si në një pyll të shenjtë, ku çdo gjethe përtëritëse i ngjan një fjale dhe çdo fjalë një jete. Që nga mosha e re, menjëherë pas studimeve, u bë pjesë e Institutit Albanologjik, si punëtorja më jetëgjatë aty, e deri sa doli në pension, ku me dekada fjalëve të shqipes u dha trajtë dhe shpirt, si një fisnike besnike e gjuhës, e dijes dhe e kombit.

Biseda me të ishte si të bisedoje me vetë historinë: Ajo, pionierja e arsimit në Drenicën e hershme; hartuesja e Fjalorëve që nguliti fjalët tona për të mos u harruar, e më vonë për t’u yjëzuar ato; autore e shumë studimeve albanologjike, romanit dhe poezive të shumta, të cilat ruajnë gjurmët e një brezi që ëndërronte për më të mirën e atdheut, ku dashuria, dhimbja dhe shpresa përqafohen si motra.

Edhe sot, Ajo ngjante në një shndritje të palodhur, vijon të punojë me përkushtim si askush tjetër në hartimin e Fjalorit të madh të shqipes, për t’i  lënë pas një dhuratë të përjetshme brezave të këtij kombi. Fliste qetë, më tregonte për ditët kur mësimi ishte një betejë, për orët e gjata mbi libra të rrallë të asaj kohe, për përballjet me jetën dhe për fitoren e heshtur që vetëm idealistët e njohin.

Në fjalët e saj, çdo përmendje për prindërit, për fëmijët, për dymbëdhjetë nipërit e mbesat, ishte një buqetë dëshmie se rrënjët e vërteta nuk i shkund asnjë stuhi.

Në fjalët e saj ndjeja frymën e një bote tjetër, një bote ku femra shqiptare, me etje të shenjtë për dijen, thyente muret e pamundësive dhe ngrihej e denjë, përkrah maleve tona pengesë.

Ishte një takim me përmasat e një dhurate të rrallë: shkëmbyem libra, por mbi të gjitha, shkëmbyem ide dhe kujtime. Ajo më dhuroi tri libra të saj të çmuar, ndërsa unë i dhurova disa nga botimet e Shtëpisë sonë botuese “URA”, si një përkulje e heshtur para madhështisë së dijes dhe shpirtit të saj të madh. Mbi të gjitha, m’u duk sikur shkëmbyem diçka të padukshme, një ndjenjë përjetësie, një dorë të shtrirë mbi kohë, praruar në rrezatim mirënjohës.