Lumit Buna (Ripublikim)
Nga Fatmir Terziu
Të kishin parë në ëndërr njerëzit tek “Kafja e Madhe” duke pëshpëritur me xhamat dhe sokakun e pazarit rrëshqisje i zmadhuar. Nguc e qesh. Si njeriu i asaj ane. Ia kishe dhuruar krapin njeriut që të dashuronte valën ia kishe parë gjirin e lënë jashtë “Rozafës” pikonte me dhimbje qumështin e saj të legjendës. S’erdha tek ty të pi, por të shuaj mallin, të shoh kofshët si shishe mbi biçikleta, vetëm ti ma di hallin, ndaj e drejtova me kujdes për tek ty timonin të bashkoj fijet e këputura stinëve të largëta kur të dy ndanim bashkë tollonin. Tek ty jam krehur e kam larë lotët, tek ty laheshin edhe fatet e të tjerëve, mos vallë i ke harruar? Vetëm ty të lejohej të puthje brigjet vetëm ti kishe vizë për botën e ndaluar tek ty deheshin zogjtë e mërguar tek ty mblidheshin edhe shirrat po kurë nuk e durove rrebeshin e tërbuar. Të kujtohet sa më doje, në atë stinë dhe gjatë sezoneve të provimeve më bëje shoqërinë? Ka mbetur në trupin tënd lakuriq kapaku i kuq i historisë prehet në flladin tënd të lehtë bilbili i Mjedës dhe të gjithë lulet që u vyshkën në rrjetë për hir të së vërtetës. Tashti po të lë të qetë, me njerëz bujarë e bletë, por të premtoj se do të vijë prapë, se malli të dyve na djeg në shpirt si fluturat në vapë, që s’kanë shërrim ndaj s’të them lamtumirë se do të dënesja me ngashërim.
Shkodër, Ura e Bunës, 24 Prill 2014
