Letër vetvetes

Fatmir Terziu

Kur isha djalosh, buzëqesha. Buzëqesha sikur ajo që bëra ishte perfekte. Në mendjen time ishte e tillë. Ishte, sepse ishte gjithçka ndryshe. Ndryshe, nga ajo që kisha bërë ndonjëherë. Buzëqesha derisa e mbarova. Dhe ndërsa bëhesha gati ta përfundoja, buzëqeshja ime zvogëlohej. Bashkë me të kisha ndryshuar dhe unë. Ndryshim?! Shqetësim tek nëna dhe babai. Prindërit filluan të mërziten. Nxituan të gjenin mjekët më të mirë. Mjekët u lodhën. Dhe ende që atëherë nuk e kanë vënë re çfarë ndodhi me mua. Mjekët u lodhën në përgjithësi. U lodhën me lidhjen e një fëmije, që bie duke shkruar në depresion. Dhe mendonin se kur trupi i një fëmije zgjatet ndodh të jetë një arsye. Depresion fëmije?!

Atë që ata nuk e dinin, u munduan që ta mësonin me mua. Unë shkruaja: „Sa më i gjatë të jesh, aq më larg rrëzohesh…“

Kështu që unë tani kaloj mjaft netë i mbështjellur në një top çarçafësh të bardhë, duke u lutur dhe predikuar që të isha i vogël.

Mjeku im më ofroi pilula, por depresioni im ishte një devijim i mjedisit tim. Qeveria nuk e quante dot sëmundje. Disa ditë më mirë. Disa ditë më keq. Lutesha që të isha i vdekur. Nuk e imagjinoja të isha larg. Unë isha aty për të qëndruar. Kisha përgjegjësinë kujdestare për vëllain dhe motrën time të vogël.

Dhe unë buzëqeshja ndërsa i shikoja të rriteshin çdo ditë. Po përpiqesha të kuptoja. Nuk është faji ynë, thoja me vete. Ndaj lutesha në heshtje. Mendoja për jetën, rritjen e tyre, shkollimin. Nuk e di, nuk e kuptoj pse mendoja se ne ishim të bllokuar.

Po unë buzëqesha. Buqëqeshja…, buzëqesh…

Dhe e merrja me vete buzëqeshjen. E merrje se e dija që ishte një faturë. Çdo buzëqeshje duhet të paguhej me dyfishin e peshës së saj në dhimbje. Duhet të paguhet plotësisht dhe plotësisht përpara se të fitohet interesi nga buzëqeshja. I shpëtova (ri)kapjes së depresionit.

Dikush ka harruar të më thotë se çfarë kam që buzëqesh. Tani nuk dua të kërkoj keqardhje me përrallën time të buzëqeshjes. Por duket se ka disa kohë që djalli interesohet për shiritin e kuq të librit që ma dhanë dhuratë për ditëlindjen time të pestë. Ai thjesht dëshiron ta shohë atë të derdhet nga trupi i lodhur dhe të rrjedhë si lavë dhe të më dëgjojë të them… Asgjë.. Asnjë britmë për ndihmë nga frika se dikush do t'i vërë re plagët e asaj kohe që mbuloj me pantallonat e mia.

Disa thonë se kjo është e shkuar. Disa thonë se nuk na lë një shije të këndshme, por shton një urrejtje për kohën që shkoi. Të tjerët më kanë thënë ta kapërcej. Të gjithë ndihen të dëshpëruar. Ndoshta ndonjëherë. Por unë, shumicën e netëve nuk e shoh dritën. Rruga ime është gjithnjë si një natë me stuhi me mjegull, duke lundruar pa yje. Nuk mund të më thuash se është e njëjta gjë, dhe unë jam ai që duhet të fajësoj dorën time që e shkruajti këtë letër kur buzëqesha ndërsa isha vetëm një djalosh. I kisha dërguar letër vetes sime.

Dhe letra mbërriti në kohën e duhur. Jemi në vitin 2055. Tani nuk e di si mund ta shkruaja përsëri. Nëse do të mund t'i shkruaja një letër vetes sime të vjetër, në kapërcyell të të dymbëdhjetëve. Nuk e di a do të përmendja dhimbjen që do të përballemi. Nuk e di si do ta përshkruaja këtë me urrejtjen ndaj vetvetes. A do të përmendja ndonjë problem të shëndetit mendor. Ato thosha se është shumë më i keq se vitet e mëparshme?

Do të përmendja se kur të zgjohesh, largoje gjumin nga sytë, dhe lexo këtë letër. Mundohu të gjesh dhe të zbulosh, se dy njerëz që ke dashur janë larguar nga jeta jote përgjithmonë. Dhe pastaj do ti rishkruaja vetes…, eh, sa dhimbje, sa humbje kur nuk e ke Nënën dhe Babanë.

Kur të largoheni nga shtrati juaj me kornizë plastike, do të gjeni një dhomë të zbrazët në bodrum. Humbja e parë nuk është vdekja, por braktisja. Eh, akoma nuk i gjen përgjigje thumbimit të një letre të zverdhur, mjaft të lodhur. Ajo është harruar. Është larguar bashkë me duart e nënës suaj. Iku dhe ju la në heshtje. Humbja e dytë ka menduar më pak për të sotmen, por prapë unë kam qarë.

Ishte koha e stërgjysheve të mia. Vdekja e tyre ishte me ritëm të ngadaltë. Të mendoj për ty si të vdekur. Ma lehtësoi kokën kjo ide për pak kohë, por gjithësesi duhet ta zëvendësoj urrejtjen time me një buzëqeshje, edhe pse do të duhet të jetë false. Punë fature!

Në fund të fundit humba një fjali në atë letër. Ky është viti kur dridheni nga frika, ky është viti i paparë që dëshironi vetëm të vdisni.

E hapa zarfin në atë kavanoz qelqi të lënë afër shtëpisë sime fëmijërore në Poliçan të Skraparit. Dhe lexova „Unë e dua vendlindjen time“. Këtu është një fjalë me tetë shkronja që vendosa midis Poliçanit në rrëzë të Tomorit mitik dhe vetes sime. Unë thjesht po them se nuk është thjesht buqëqeshje. Është vendi ku jetoj dhe arsyeja pse e jap fjalën time me tetë shkronja nuk është thjesht ajo që shkruaj, por ajo që ndjej nga zemra ime, sigurisht që shoqëria jonë është e korruptuar, por më jep një minutë për të shpjeguar, jam i sigurt se do ta kuptosh se ia vlen.

Pajtohem se vendlindja ime është larg të qenit perfekt, por emërtoni një vend që është. Po them që tani nëse do të kisha një zgjedhje tjetër kudo në botë, ky është ende vendi në të cilin dua të jetoj. Ndoshta ne duhet të përshpejtojmë etikën tonë, por atje tej në mendje të krisura ata prodhojnë armë, mendje që po vrasin të pafajshëm, vetëm për atë që liderët të kënaqin ulëset e tyre. Ka vende ende që ëndërrojnë me komunizëm. Harrojnë ata që përfunduan në mizori. Nesër ndoshta këto fjali do të të japin një mësim.

Kjo mund të paguhet me vdekje nëse nuk mund të shkruani një të vërtetë. Njerëzit po vdesin dhe qeveria e tyre, as që po përpiqet të kërkojë vrasësit e tyre, dhe nuk jemi ne që derdhim lotë për fëmijët që qajnë ende në gjirin e thatë të nënave. Sigurisht vendlindja është vetëm një fjalë. Por shumë e ashpër, nëse mund të thuash realitetin për politikanët. Ata janë njerëzit më në zë të kombit?! Por mos e ofendoni vendin me aq pak emra. Mos më harroni buzëqeshjen për atë që dua. E dua në tërësi buzëqeshjen, sepse tani janë ata, që si gjithnjë edhe tani po përhapin urrejtjen.

Për veten time tetëvjeçare, më vjen keq që jeta nuk po përmirësohet. Më vjen keq që ky është viti që prindërit duhet të shkojnë me natë në punë e të kthehen me hënë në shtëpi. Më vjen keq ky është viti kur dëgjon nëntë shkronjat në një fjalë, që askush nuk e dëshiron, ose nuk meriton të dijë dhimbjen e saj. Edhe pse fjalët "Ardhacakë" u shqiptuan kot… Më vjen keq që askush nuk ishte aty, motra ime e vogël, për të të mbajtur në krahë. Më vjen keq kur të shikoja se si zgjoheshe çdo mëngjes me të qara për nënën. E unë ktheja sytë nga qielli si në pasqyrë të shihja veten e të krihesha në lutjen e re strukur brenda meje, duke i thënë vetes se është një ditë e re dhe dhimbja ka kaluar.

Më vjen shumë keq që e kuptove se sa kohë zgjat dhimbja. Shikoni çfarë keni arritur. Megjithatë, ky është viti që ka dhe Grip Spanjoll. Ju tani do të keni shansin të provoni në trupin tuaj gjilpërat oleoze, dhjetëshe në gjuhën e gjyshit tim.

Me ty që ndihesh e lodhur, ende pa peshë, me vendin tënd të mahnitshëm dhe buzëqeshjen në fytyrën tënde për të parë në turmë duke dëgjuar duartrokitjet për 1 Majin që mbeti në tribunë. Diçka mungon edhe pse prindërit nuk e thonë.

Më vjen keq që nuk ishin atje për të të thënë mirëmëngjes. Më vjen keq që kafeja e baballarëve ende është e ftohtë atje.

Ky është viti kur ju thoni mjaft, por ende prodhoni në fabrikën e mendjes vetëm armikun tuaj. Ai qëndron i shtangur për një minutë. Pastaj bëhet heshtje, hije, bëhet i padukshëm dhe largohet. Pastaj mavijosjet nga sipërfaqja, por brenda e shoh ende të lotojë. Atje në kalendarin kinez po grisen fletët e muajit të qershive dhe ngadalë ditët e tjetrit po vijnë në vapë. Është muaji i ditëlindjes sime. Erdhi data 23 dhe unë bie në gjumë, duke u lutur që e nesërmja të sjellë një dhuratë më të mirë.

Sytë e tu shkëlqejnë si një diell dimanti. Flokët e tu rrjedhin si mëndafsh në fytyrën tënde të bukur. Ajo buzëqeshje përthan edhe urrejtjen më të errët në zemrën time. Dua të puth çdo centimetër ftohtësie të hapësirës tënde të përsosur në mermerin plotë lule, sikur të isha një eksplorues për të hartuar botën me pikat e bukurisë tënde. Fjalët e tua dhe zëri i butë për veshin tim i kapërcejnë të gjitha frikërat e mia. Je e vetmja që më dëgjon kur derdh një pikë loti. Edhe nga atje lart!

Kujtime si lavirësi majmuni në një xhungël me mister. Zënka gudulisëse, të lakuara nga filozofia dhe një kolonë e ftohtë në mendjen time. I drejtohem vetevetes… Ndërsa ti, vetvetja ime buqëqesh dhe qesh ende, aq sa të gjithë të shikojnë, por tashmë nuk më intereson, çfarë është shkolla pa kujtime dhe budallallëqe, si të pyesësh për këmbët e mia a kanë ankuar ndonjëherë për lodhje në ecjen pafund....

Zgjedhja e shakave me spazmën e kohës, por kjo pjesë më bënte gjithmonë të buzëqeshja duke menduar se diçka e imja të mbante ngrohtë, pavarësisht nëse ishte errësirë apo stuhi bore, e di se jam afër teje Atdheu im, dhe kur ndodhem larg.

Mendimi i lashtë i hedhjes së krahëve të mi rreth teje, ndonjëherë mund të struket në mendime të errëta. Faleminderit që më dhe jetë nga Dhéu më i mirë në Botë, e bëtë këtë burrë inatçi që e rilexoi atë letër në kavanozin e radhës së madhe të kosit, lëre të lutem të buzëqeshë.