Leon Lekaj: Uh! Evropë, ...

Leon Lekaj: Uh! Evropë, ti kurva e motit!

Nga Leon Lekaj

Festa mbaroi!

Evropianët, miqtë e ftuar të kryeministrit shqiptar, pasi pinë shampanjë e hëngrën dreka, e darka të shtrenjta, në kryeqytetin më të varfër të Evropës, hodhën romuze për atletet e bardha dhe për gjunjëzimin e shefit që kabintetit qeveritar, përballë kryeministres italiane Meloni. Tribunat e larta e të veshura si për festë, në një qytet, i cili edhe pa ata miq të ftuar, mezi merr frymë prej trafikut të pashembullt, qenë elementët bazë të shfaqes. Gazetat dhe mediat pro qeveritare u çanë për të trumbetuar suksesin. Po cili qe mesazhi që shqiptarët morën prej gjithë atij pompoziteti të “arbitrave ndërkombëtarë” apo thënë ndryshe të lidërve evropianë?

Zgjedhjet kanë mbaruar! Ju shqiptarët jeni akoma të pagdhëndur dhe mund të na turbulloni ujërat. Të këshilluar edhe prej ambasadorëve të akredituar në Tiranë, të cilët tjerrin mrekullisht jetët e tyre në kryeqytetin më të korruptuar evropian, ata lëshuan thirrjen:

Zgjedhjet mbaruan!

Më mirë pranojmë këto standarte të cënuara rëndë, se sa rrëmuja, dhe pasiguri, të cilat rrezikojnë qetësinë olimpike të vendit.

Ndërsa ata largoheshin nëpër kanceleritë perëndimore, të ngopur me “humorin” e kryeministrit tonë, unë recitoja nën zë vargjet e Fishtës, njërit prej arsyeve, pse im atë bëri burgun e tij politik.

Uh! Evropë, ti kurva e motit!

Që i re mohit, besës së Zotit!

Atëherë tim ati, etërit shpirtëror, të cilët përfaqëson sot në politikën shqiptare Edi Rama, nuk ja recituan këto vargje, por të tjera, e pastaj i thanë se Fishta ishte armik, sepse qe shpallur akademik i një vendi fashist siç qe Italia.

Nuk u recituan as në vitin 1944 kur bandat e pushtetit më obskuratist që ka njohur Shqipëria, komunistët shqiptarë, vranë dhe prenë inteligjencën e kombit. Edhe atëherë Evropa heshti, si në kohën kur poeti, duke lënguar prej dredhive të pabesa të evropianëve në kurriz të popullit shqiptar, shpërtheu me ato vargje:

Nuk u recituan as në vitin 1946, kur veriu i Shqipërisë, u bë i pari vend ballkanik, i cili mori pushkën kundra komunizmit, as në masakrën e 25-26 shkurtit të vitit 1951 kur ekzekutuan pa gjyq i 22 intelektualë dhe atdhetarë. Evropa mbylli njërin sy luajti sërisht rolin e ku..s. kur me qindra nacionalistë u vranë dhe u burgosën prej regjimit, nuk u recituan as kur...

Atëherë ishte koha që po përgatitej të groposej edhe britma e poetit së bashku me atë vetë.

Mandej, për Evropën erdhën vitet e heshtjes së gjatë.

Na shpërfilli!

Luajti përsosmërisht rolin e një ku.ve të heshtur. Pasi na copëtoi, pasi mbushi orekset e shteteve fqinjë, ajo u soll me ne sikur të mos ekzistonim. Deri në vitet 1990, kur së bashku me popujt e tjerë të civilizuar, edhe populli im po zgjohej. U ringritën nga varret e etërve komunistë, së bashku me shumë të tjera edhe vargjet e poetit të revoltuar:

Uh! Evropë, ti kurva e motit!

Por për çudinë e të gjithëve, sërish vargjet nuk brohoriteshin, thuheshin lehtas, nën zë.

Im atë po! Ai besonte tek poeti ndoshta verbërisht.

Kur qindra ish sigurimsa të sistemit komunist, dhjetëra ish kriminelë, të cilët bënë vrasje dhe gjenocid ndaj popullit të tyre, ju derdhën Evropës, im atë kishte gjithë të drejtën e Zotit që ti recitonte ato. Kishte gjitë të drejtën e Zotit ti drejtohej asaj Evrope, e cila, për llogaritë e veta, vendoste thjerrzat e saj edhe në vendin më të humbur të planetit, vetëm e vetëm të gjente një ish SS, qoftë edhe 99 vjeçar, të cilin ta çonte më pas në bangat e drejtësisë.

Kjo qe panorama kur im atë sërish recitoi një pjesë të zemrimit të poetit me zë të lartë. Edhe pse ato vargje i dëgjova vetëm unë.

Uh! Evropë, ti kurva e motit!

Por sërish, Evropa vazhdoi me ne aktin e saj imoral. Gjatë 35 viteve të gjata, të mundimshme, e të përgjakshme të tranzicionit post diktatorial, shtetet e saj panë me gjakftohtësinë e një ku.ve përpëlitjet e shqiptarëve për një jetë më të mirë. Ata nuk ndërtuan asnjëherë një ligj të mirëfilltë të emigracionit, ku edhe ne të ingranoheshim si qytetarë të denjë të saj. Gomone, skafe, ikje, mbytje, Vlora, katri i Radës, malet e Greqisë, Durrësi, brigjet e Italisë, e Lamanshi, së fundmi,  qenë leksiku më i shpeshtë i njerëzve në vendin tim. Vendin e parë në botë për strehim politik, e mbjtëm ne, Shqipëria, një shtet në zemër të kontinentit. Edhe pse, tashmë Evropa plakë, kishte nevojë për gjak të ri, ajo na tha gati troç:

“Po të doni, ejani! Do hiqeni zvarrë dhe do punoni si skllevër modern, deri sa të ingranoheni plotësisht”.

Personalisht, nuk mund të bëj një gjykim të përgjithshëm të zgjedhjeve, sepse nuk e kam atë tagër, por ajo, e cila unë do ta trumbetoj me zë të lartë është pjesa ime, ajo çka më takon të them, si një shtetas i asaj republike: Këtu ku jetoj, unë dhe familja ime, as morëm dhe as dorëzuam zarf me firmë nga posta e DHL-së, për të cilën shteti im pagoi miliona euro.

Tani në vendin tim Evropa-plakë, na ka dërguar ambasadorë të rinj. Mes të tjerësh edhe vetë ambasdorin e BE, por jo si ai i pari, që ju tregoi gishtin e mesit shqiptarëve, por një ambasador serioz, modern, të “civilizuar”. Ai ju bën thirrje shqiptarëve që të përqafojnë “idetë e reja”, mes të tjerave edhe idetë e tij për familjen. Madje, na quan ca të prapambetur, që shumë prej nesh nuk jemi për prindin një dhe prindin dy.  Ai na këshillon sërish si popull të bëjmë durim, sepse lideri ynë global është një “udhëheqës i arsyeshëm” dhe se shumë “shpejt”, (mbas 16 viteve!!!???) do ta kuptojë se duhet të marrë parasysh këshillat e Evropës-plakë. Për këto po çirret BE-ja nëpërmjet zërit të tij.

Ndërsa z. Ambasador bën këtë thirrje, në imazhin tim hyn një grua e përdalë, por tashma plakë. Por meqenëse në Ballkan dhe në vendin tim, akoma togfjalëshi “plakë e përdalë” është një prej poshtërimeve më të ashpra, unë do të vazhdoj të jem pak më i civilizuar, e të recitoj me forcë vargjet e njërit prej poetëve më të dashur të tim ati:.

Uh! Evropë ti kurva e motit!