Laraska

Laraska

Fatmir Terziu

Duket e gabuar që nga ky zog ngjyresa,

ka mbetur një përzierje ende e errët sot,

ku e bardha mundet gjithnjë nga e zeza,

nga koha kur u krijua vetëm nga një lot.

Vendet ku shfaqet, ende e pasojnë këtë mit

krokamë e atillë ka mbetur sikurse notat

shndërruar në një pentagram plot muzikë

me një prekje të pikëlluar lart nga zotat.

E keni dëgjuar shpesh, vetëm në tryezën tuaj

në një stinë të gjelbër, të tërhiqet vëmendja

larg nga puna e nga shqetësimi i ditës suaj

drejt mbrëmjes së butë jashtë nga mendja.

Një këngëtare e ngadaltë, por jo si të tjerët

me ngjyrimet e historisë, dashurisë, gëzimit

me pikëllimin që mësoi prej fisit të saj të errët

mbi lotin e bardhë në sytë e njerëzimit.

Në udhën e gjatë qiellore të mbufatur lart

instinktivisht rrëshqet ky mit ende mbi flatra,

por i freskët gjithmonë me lot të ri që zgjat,

aq kohë sa shfaqet e „këndon“ laraska.