KUR NIS E SHKRUAJ . . .

Nuk mundem ta krahasoj me asgjë . Është një rrëshqitje e shkujdesur e shpirtit në letër , nje hadh , një ledhatim ndjesish nga më delikatët , ku përjetimi krijon kulm . Çast që e jetoj ndryshe nga të tjerët , vjen ëmbëlsisht , me rrahje të çrregullta , si një prekje e përkorë Perëndie . Ngarkese emocioni , perjetim i gjallë bukurish që mund ti mbaje vetëm shpirti , ska më i gjallë , që nis e kristalizohet nëpërmjet Fjalës , mendimit , ku ti je një muzikant që këput notat nga copëza shpirti , i zhyt në solucionin më të mirë të qënies tënde, dhe me to krijon një gjerdan vargjesh e kengesh . Gjerdan që ka ngjyrën e zjarrit , qiellit , detit , luleve , prekjes , ëndrrës , dëshirës . Si një ofshamë në rënkim të ëmbël është poezia në çastin e hedhjes në letër , është konturizëm i botës së çastit , të cilën e ke grumbulluar brënda vetes që herët , e kur shpirti ngopet me të , kërkon ta zbrazë, mëndja i jep emër , zemra shpirt , e ti e deklamon atë edhe tek të tjerët . Eshtë bujari poezia . Pa bujari nuk jepet . Shpesh poezia ime tregon gjëndje , forcë , dhimbje , hulumtim , humbje , ngadhnjim . Ajo qe eshtë e verteta eshte se poezia me eshte Dashuri , me caqet e saj që variojnë nga rrënimi shpirtëror deri në adhurim . Eshtë abstraksion , që nganjëherë , kur ajo eshte shkruar shume heret , me duhet mund për ta deshifruar ate çka ka ka dashtë shpirti të thotë atë çast krijimi . Poezia , pa dyshim hap kasafortat e përbrendshme të njeriut , me kodet e një farë ´´dalldisje´´ fluturuese që ne e quajmë joshje , bëhet shkëndijë e pastër dritëzimi , pastaj zjarr dhe gjithçka i jepet thëngjijve të së përbrëndshmes . Perpjekja per te shkruar eshte E PAKZORSHME , ai qe e quajme talent , është i ardhur vetëm prej Perëndisë them une , perderisa lëndë Hyjnore është poezia , arti , krijimi . Solemn , si një Oqean ndjesish ! Solemn si zjarri ! Solemne si lindja ! Solemne si Vdekja !