Qielli i ngarkuar dhe shiu hollak që nisi të spërkaste shtruar tokën nuk i pengonte njerëzit të dyndeshin në dyert e tregut të madh. Makinat dhe këmbësorët zhurmonin si zgjoje bletësh, shitësit rreshtuar trotuareve ftonin blerësit me vështrime të përvuajtura mikluese. Tarracat e pallateve shndrisnin nga lagështia.
Në sheshin para magazinës së frutave më tërhoqi vëmendjen një grua e gjatë me flokët lidhur prapa. Nuk ngutej të hynte në ndonjë strehë si të tjerët, sfidonte shiun me qëndrim të shpenguar prej zonje nazike, përkëdhelte me sy piklat e ujit, zgjaste buzët, i lëpinte gjithë ëndje. Kisha përshtypjen se e njihja, po tamam nuk më kujtohej.
“Tërë kjo grua, - thashë me vete, - e le veten të laget kot së koti.”
E ndoqa një copë herë me sy, duke përtypur habinë. E largova nga mendja sapo u ndodha ballë mikut tim të hershëm Kaçit që i shtynte ditët fillikat me brengën e thinjur të humbjes së gruas dhe djalit. Sillej rrotull pa çadër, rrobat i qenë lagur.
Sa herë e shihja ma këpuste shpirtin.
- Ej, ç ’kemi! - e përshëndeta.
U kthye gjithë hutim.
- Nuk te njoha - m'u gjegj duke shkundur shiun nga supet e varur.
- Qenke bërë ujë! - e qortova butësisht.
Tundi kokën, më shtiu atë vështrimin qelibar prej fëmije të pafajshëm. Flokët e rralluar që ruanin ende dallgëzimin e dikurshëm, balli i gjerë me rrudha të lehta, jepnin imazhin e burrit fin, po mjekra e rritur, pantallonat e pahekurosura, xhaketa gjithë zhubra e tregonin në pikë të hallit.
- Hë, si je? - e pyeta sa më qetë munda.
- Mirë të themi.
- Shëndeti?
- Oh! - qeshi i çuditur, thua po e pyesja për diçka të parëndësishme. Mbase nuk qe fare e qeshur dhe mua më erdhën në vesh gjurmët e gazit të dikurshëm.
- Me se merresh? - u orvata sërish ta nxjerr nga apatia.
- Punojmë vreshtin me Gjergjin, - u përgjigj sikur recitonte.
Ma thoshte sa herë e takoja. Harronte a donte të cekte të vetmin përjetim të ditëve pa ngjyrë, vështirë ta ndaje.
- Shumë mirë, - i thashë, - mbush kohën.
- Sot e krasitëm. Lëngu rridhte lumë si gjak i lig, do të ketë goxha prodhim sivjet.
- Sigurisht.
U gëzua, sido që e dinte se unë s’kisha haber nga kultivimi i hardhive.
- I kemi bërë tërë atë hyzmet, mirëpo ky shi i zgjatur mund të na dëmtojë, si mendon ti? - më shikoi ngultas.
- Nuk besoj, me gjithë atë punë!
- Ashtu thotë edhe Gjergji.
Si të pendohej që foli gjatë, e qepi gojën, u krodh në botën e vet të errët, zaptuar nga heshtja dhe mospërfillja.
E zura për krahu, i rashë shpatullave si dikur.
- Pimë kafe? - bëra me kokë nga klubi çobankave.
Seç pëshpëriti nëpër dhëmbë, s’e mora vesh, mbase ndjesë për kohën time.
- Unë s’kam si e shtyj, - shtoi pas pak.
Zumë tavolinën e lirë afër dritares. Pata qenë nja dy herë. Zhytur mes pallateve bari mezi shquhej, po pijanecët me moshë të re e dinin. Pasi hidhnin ca gota nëpër klubet e tjera, afër mbrëmjes përfundonin aty. E vetmja stoli e barit qenë çobankat. Më e vjetra kaluar të pesëdhjetat, po fytyra e pudrosur, sytë e mëdhenj katran, vetullat e ngritura, krijonin përshtypjen se ende mund të jepte. Kamerierja më e re, një stërhell zeshkane me nishan të madh ngjyrë ndryshku në mollëzën e majtë solli porosinë. I shkela syrin, qeshi plot kuptim. Dikur Kaçi lëshonte batuta të kripura, tani as e vuri re, nisi të rrufisë kafen siç ia shërbyen.
- Sheqerin! - e kujtova.
- Oh, pa shiko!
Mori paketën e sheqerit, e grisi me ngathtësi pleqsh. Teksa mundohej ta shtinte në filxhan, gjysmën e lëshoi mbi tavolinë.
- M ’u derdh, - u shfajësua.
- S’ka gjë, e pastron ajo, - tregova zeshkanen me nishanin petashuq sa një lajthi në faqen e majtë.
Kamerierja çatisi me pecetë në dorë, fshiu mbulesën, i buzëqeshi për ta inkurajuar, u largua duke tundur vithet tërë lezet.
Ai nuk e ngriti kokën.
- Kemi punuar, jo shaka, - ndryshova bisedë.
- Eh, - bëri me dorë një gjest shpërfilljeje, - ikën ato.
Nga banaku çobankat vështronin rrugën përmatanë dritares. Burra e gra nxitonin me çanta dhe qese plastike në duar, piklat e shiut u qëndisnin shpatullat.
- Sa njerëz!
Zëri erdhi i mbytur si nga larg, fjalët të zvargura.
- Çfarë the? - e pyeta.
- Jo, jo, asgjë.
Nuk më ra ndërmend ndonjë gjë tjetër dhe mbetëm me sytë nga rruga.
Midis kalimtarëve u shfaq gruaja misterioze me gërshetin mbledhur topuz prapa zverkut. Ecte me nge, hidhte sytë përqark, sikur grishte dikë të largët, luante me piklat e ujit që vareshin flokëve të vesitur.
“Gruaja e shiut!” - habita.
Këto fjalë i përsërisja hera-herës me vete që kur e pashë së pari në sheshin e pazarit. Seç më krijonte një gjendje dëshpërimi. Ashtu e gjatë, pa çadër, e lagur, më ngacmonte kujtesën si vegim i vjetër absurd.
Për habinë time Kaçi u çlirua nga apatia, u zgjat mbi tavolinë, e ndoqi gjithë ankth, derisa u zhduk pas kthesës. Sytë e skuqur, të thatë, më futën dridhmat. Vajtonte në heshtje. Madje nuk dukej se vajtonte. Ndoshta lotët i patën shterur prej kohësh dhe s’mund të qante ndryshe.
- Ç ’ndodhi? - e pyeta.
Më vështroi një copë herë i dyzuar.
- S’ka gjë, - i thashë, - mos u verë në siklet.
U koll të qëronte zërin, më kapi dorën si të mbahej mos rrëzohej.
- Çdo natë e shikoj ëndërr, - tha si t’i fliste vetes, - nganjëherë ditën syhapur.
- Çfarë shikon?
- Atë gruan.
- Je i sigurt?
Miratoi me kokë.
- Si shfaqet?
- Del përpara, hap krahët, nuk më le të kaloj.
- Të flet?
- Pritmë thotë, pastaj harron, largohet pa kthyer kokën.
- Kaq?
- Mbrëmë pyeti: “Ku e ke djalin?”
Ktheva kokën nga ana tjetër të mbajta lotët.
- Ia ke thënë Gjergjit? - m ’u dha ta pyes ashtu kot sa për të mos e lënë gjatë në dhimbjen e vet.
- Jo, jo, - u çel, - vreshti do punë, jo llafe.
Shiu pushoi, rrezet e diellit mësynë dritaren, i përkëdhelën ballin e vrarë, flokët me dredha të shprishura, supet e lagur.
- Si thua dalim tani? - e pyeta.
- Dalim, - u përgjigj.
I ramë qark tregut, kërkuam gruan e gjatë me flokët lidhur topuz prapa kokës.
Nuk e pamë më.
Treti bashkë me shiun.
Nga vëllimi me tregime “GRINATA”
Comments