Udhëtimi i Shpirtit tek Albumi fotografik i Fitimit
Fatmir Terziu
Në ëndërr kisha ecur përtej kufizimeve të botës fizike. Pashë qiejt të hapeshin dhe pashë yjet duke lindur. Eca përgjatë një shtegu të ndezur në një botë tjetër. Shikova prapa. Pashë veten. Isha ulur, ndërsa po lëvizja pa menduar. Një dragua fluturoi pranë. Më ulëriti. Një kalë me krahë zbarkoi para meje, dhe më cyti. Pashë një botë të re. Aty nuk kishte plagë, apo papërsosmëri. Kishte vetëm ajër të pastër. Kishte dhe ujë të pastër. Ujë që rridhte nga malet e mbuluara me borë të pacënuar. Unë endesha mbrapa. Endesha dhe përpara në kohë. E pashë mallin tim. Aty heshta, por goja …u hap vetvetiu. U hap dhe fola me njerëz të mrekullueshëm. Më në fund, e ndjeva veten duke u zhvendosur ngadalë prapa në trupin tim.
Unë edhe një herë u humba ëndrrën time. Kisha mbetur në ekzistencën time në kohë. Për një moment isha i lirë. Isha i lirë të eksploroja. Të eksploroja kaq shumë gjëra të mahnitshme. Mund të shihja. Shihja se si dikush mund të dëshironte të ishte i lirë. Të mbetej në lirinë e tij nga kjo botë. I lirë në mënyrë që të mund të eksploronte atë dashuri që do t'i vijë, atë dëshirë të përjetshme të tij.
Ishte pak a shumë kështu një rrëfenjë e hershme, bisedë ndryshe me mikun tim të nderuar Fitim Haxhiraj, ndërsa po gjerbnim kafenë e mëngjesit në Vlorë. Ishim bashkë dhe mungonte atë ditë krahu i tij i djathtë. Mungonte „Mjeshtrja e Madhe“, Vilhelme Vranari Haxhiraj, por ishte ai aty, frymëzimi i saj, mbështetja e saj në udhën e saj të artit. Dhe ndërkohë ai me kërshërinë e shpirtit të tij të lodhur nga frymëmarrja e me një zë të ikur në thellësinë e fytit më delegon mesazhe me fotografi të mbjella në memorje dhe albume nga vite e vite. Diku ka dritë dhe diku ka errësirë.
Në dritë. Në errësirë. Dhe ai flet qetë e qetë…Mendja ime rrëshqet nga vetëdija ndërsa shtrihem në shtrat me një gjilpërë në krah. Poshtë ngahjes së jetës si në strofkë të lepurit shkoj, pa e ditur se ku do të përfundojë udhëtimi. Unë rrëshqas nga sfera e realitetit dhe vizionet më gjejnë, makthet për disa dhe shpëtimi për të tjerët, kush mund ta dijë vërtet se çfarë do të gjejnë në një udhëtim si ky? Kam humbur në gropën e zezë të shpirtit tim. Demonët e mi luftojnë dhe më kapin me kthetra ndërsa unë shkoj në udhëtimin tim. Sa herë që zbres në humnerë, bëj një hap më afër buzës. Sa kohë mund të vazhdoj në këtë rrugë? Edhe sa mund të jetoj në këtë mënyrë? Askush nuk e di me siguri, por unë e kam lënë Vilhelmen tek pena dhe tani jam i sigurt se mund ta kthej përsëri në jetën e saj normale, këmbën me dhimbjen e saj. Kështu që unë do të shtrihem këtu ndërsa mpihem dhe ftohem, ndërsa zemra ime nxiton dhe frymëmarrja ime bëhet e cekët. Do të biem në errësirë, me shpresën se mund të gjej një shpëtim nga vetja. Por jo, jam ende i fortë. Fundja kjo është jeta! Fundja kush jam unë?
Unë jam një nga shumë dhe nuk jam askush. Unë jam kudo dhe nuk jam askund. Unë jam fqinji juaj, vëllai ose motra juaj. Unë jam përgjegjës për askënd, por unë jam përgjegjës para të gjithëve. Unë jam qytetar dhe megjithatë jam individ. Unë kam mendimet dhe ndjenjat e mia, megjithatë jam i rrethuar nga një identitet dhe ide grupore. Nuk jam i sigurt se nga kam ardhur dhe nuk jam i sigurt se ku do të shkoj. Unë e di vetëm se jam këtu dhe tani. Unë jam në nevojë dhe po jap. Unë jam i varfër dhe jam i pasur. Unë jam shumë gjëra dhe jam një gjë. Se çfarë do të jem më pas nuk varet nga unë, megjithatë unë duhet të vendos se çfarë do të bëhem. Gjithçka është një paradoks dhe megjithatë gjithçka është e qartë. Nëse më kupton, atëherë je vërtet i mençur. Unë jam qenie njerëzore dhe kam rëndësi. Pra, më jep respektin që më takon dhe dije se unë jam i barabartë me ty. Unë thith të njëjtin ajër si ju dhe pi të njëjtin ujë. Unë ha të njëjtin ushqim që të ekzistoj. Kur të kuptoni se kush jam unë, atëherë do ta dini se kush jeni dhe atëherë ndoshta do ta kuptojmë më mirë njëri-tjetrin dhe bota do të fillojë të ketë përsëri kuptim. Por fundja pse duhet heshtur?
Ky është i mirënjohur. Është Fitim Haxhiraj. E njohin si koreograf, masovik lirik, drejtues artistik, skenarist, aktivist, Njeri i Mirë dhe folës fisnik. E njohin shumë, por pak flasin për një të tillë. Se e shkruara diku nga ngecur. Për të është heshtur. Ai ka qenë në tërësinë e vlerës. Dhe kjo ka ndodhur që në krye të herës. Çfarë është ende për të ardhur? E ardhmja nuk shkruhet, fundi nuk dihet ende. Në një botë që është e hutuar dhe e trazuar si një det me ujë të vluar. Ne kërcejmë përpara në njohuri, por mbetemi prapa në njerëzimin tonë. Ne izolohemi pas mureve elektronike, por dhurojmë më shumë nga kush jemi çdo ditë. Askush nuk e di me siguri nga një ditë në tjetrën, se cila do të jetë ideja tjetër e mrekullueshme, ose nga do të vijë katastrofa e ardhshme. Njerëzimi varet nga një fije në çdo kohë të caktuar. Ideologjitë konkurrojnë për në qendër të vëmendjes dhe idetë shtyjnë dhe tërheqin njëra-tjetrën. Ndërkohë, ka nga ata që mbeten jashtë. Ka masa njerëzish që duken të paaftë për të nxjerrë frutin nga pema e begatisë. Ndoshta duhet ta lëmë jetën në pritje dhe ta lëmë njerëzimin tonë të arrijë teknologjinë tonë. Kur të gjithë e kuptojnë se si funksionon bota e re dhe të gjithë jemi në të njëjtën faqe, atëherë ndoshta të gjithë mund të kërcejmë përpara së bashku dhe me një goditje të vetme, të gjithë mund të arrijmë drejt yjeve.
Nuk kam më fjalë, se duhet të ngrihem e të rishkruaj prapëe prapë për një Njeri të tillë të mbarë. Duhet të shkruaj për Fitimin. Emocionet më kanë mbetur për të shprehur. Nuk mund t'i përshkruaj gjërat vetëm me fjalë, përpara këtij albumi sa një mal. Dhe Fitimi ende vazhdon të gërryejë me forcë fjalën e tij të thellë… Udhëtimi im më ka lënë bosh dhe kam folur gjithçka që më intereson. Që nga ky moment, veprimet e mia le të diktohen nga ajo që ndiej brenda. Ndonëse nxjerr një pus të thellë të mendimit intelektual, zemra ime po shpërthen nga gjithçka që kam mbajtur brenda, kështu që tani le të shkojë çdo emocion derisa ai pus të zbrazet, atëherë ndoshta do të gjej përsëri ekuilibrin dhe do të kem më shumë për të thënë, por tani për tani nuk kam më fjalë brenda meje.
Dhe vërtet ai ndoshta nuk ka fjalë, por ka një një memorje të gjallë, një vepër që duhet shkruaj me shumë fjalë, mjaft gjatë pastaj …Do shkruhet se ai është në jetë, në valle, në këngë, në art, në interpretim të huaj e vendas, është në vallen ruse të hershme, është në vallen e djeshme, është në atë popullore është në atë vlonjate. Është në të gjitha Kombëtare!
