Fatmir Terziu: TË PARALAJMËROJ

TRASHËGIM

Nga Fatmir Terziu

E përrallët ishte hapja e kapakëve të syve. U ngrita

dhe zëri mbushte muret me figura të heshtura

babai i babait ia fshinte djersët mjekut të gjyshit të tij

mbi reumatizma të hershme të fshehura

në një kuti,

gjyshja kërkonte pajën e gjyshes së ngjyer me këna,

unë të shihja në sy,

por vetëm me kapakë të mbetur në hava,

ndoshta Ti,

ecje me mua dorë për dore diku në ndonjë tjetër dynja,

ndërsa muret dhe unë kishim ngrirë aty,

ku bota lëvizte, ecte gjytrim sikur të ishte shaka,

gjithçka mbetej enigmë,

e përrallët m'afrohej fytyra tek fytyra,

nëpër ajër ndiqja shkëmbimin e lodhur mbi shpinë,

e pashfaqur ndonjëherë në këtë film me ngjyra,

mrekullinë,

ndërsa peng-ecnim nëpër dimra,

me përqafim,

mbi mure të tilla të fryra,

e përrallët deri në zgjim,

mbi supën e freskët nga erëzat më të mira,

rifillim,

për albume fotografish të tilla,

si trashëgim.

NË TROSHAT E NJË SOFRE

Jemi ndanë troshave të sofrës së shtruar

duar të puthura që në mesnatë

i mbajmë shtrënguar,

në buzë,

(ndoshta dhe në sy)

apo thjesht jemi një rreth tërkuzë

me një uri

të ngriturash binjake nën bluzë.

E më pas dita vesh minifunde me yje

mbath këpucë të lidhura

në një udhë tjetër,

aq të bukura, aq të ngitura

ecin mbi një kallzim të vjetër

po të mos e mbash mend nga e thirrura,

yjet të ngatërrojnë patjetër.

E troshat bien në rrugë e pa rrugë,

si fletët e një libri kolosësh gjigandë,

po t'u harrosh qoftet e mbështjellura tufë,

trosha dhe shkronja bëhen bashkë,

dikush e quan një dashuri si në luftë,

dikush e lexon para se të flejë në darkë,

dikush…, eh, dikush e mban në rraft,

na pret, na thërret, na lag,

duke e mbushur me ujë sysh ditë e natë…

KUR GJERB KAFENË

Tret mall mëngjesi:

gurët bluajnë avllinë në korsi shpejtësie

gjerbje kafeje.

Ku e lamë mangallin, blujtësen e vjetër

malli krijon rrokadë vitesh

shije kafeje

mall,

kur ndodhesh larg dhe afër meje.

Eh, kur me mall gjerb kafenë

bëhet më i bukur,

prezenca e ujtë pikturohet në sy.

Sytë bëhen liqene të thellë,

enigma të pazgjidhura në mes të ditës

pemët yshten të prekin kaltërsinë

gjethet shpërthejnë me shkëlqimin e dritës.

Pjesë e një galaktike të porsalindur

qielli i tij

shkëlqen

malet, kodrat,

shfaqen këmba-këmbës mbi hapësirën e zbutur

ngrihen disa centimetra

retë fryhen bukur

(si sapo të mbarsura)

dhe lënë

gjurmë të lagura.

Kur gjerb kafenë për dashurinë

(dhe kur ndodh me mall, në të vërtetë)

gjithçka

kthehet në normalitet.

Pëshpërit poreve të dheut

(por që kurrë s'e kupton atë që flet)

kur kafenë ia gjerb Atdheut,

më mirë hesht.

NUK E NJEH DALLGËN, TË PARALAJMËROJ

1.

Një Grumbull Ujësie,

(rituali përtej ritit)

i tillë mund të quhet sipas Fjalorit të Dashurisë

të ilustruar mbi nimfa të mitit

(apo janë thjesht pika që bien nga sytë e tu

mbi gropëzat që hapin takat e gjata, në qelizat e shpirtit

ku këmbët e shënjuara mbi gju,

prekin sytë e mi të thata, të paralajmëroj)

kur, për hir të Shekullit,

të rilexojmë përsëri vargjet e shkruara në këtë libër

ata do të kenë shkelur Kolonat e Tempullit

si elefantë të lumtur në një ujësi të qetë

e trupat tanë të mermertë, të veshur frak,

kremozë,

do të terren për tu tharë mbi engjëjt zambakë

duke u vendosur në unazën prej bronzi të portës rozë

ku është një varkë

me ngashërima të etshme mbi dallgë.

2.

Era po loz,

Kollonat e Tempullit prekin shekujt në sedër

e qielli ka filluar të lëshoj leshtë të bëhet qeros

ndoshta ngaqë kemi bashkuar buzët, por në ndonjë histori tjetër

përshkruajmë paktin nervoz

të strehuar në barkun e Tempullit të Vjetër

e pakti është i paqtë

(i ndarë sipas strukturës në çdo metër)

të lëmuar në themelet me baltë,

ndërsa syri zgjon elefantë që ngatërrojnë hyrjen në letër

dhe sytë që imitojnë disa zambakë

me pjesën e pasme të pendës

flasim me njëri-tjetrin me mirësjellje

udhëtimi ynë mund të jetë i padukshëm që në krye të herës

për hir të kësaj rrjedhe

ndaj me sy, zemër, shpirt e dashurisht të bekoj

nuk e njeh dallgën e madhe,

të paralajmëroj…