Fatmir Terziu: ËSHTË BELA MOMENTI

AROMË OSHNIKE

Nga Fatmir Terziu

Kanale të mbushura me ujë në gur

(ushqejnë momentet e një sfide të jeshiltë)

trembje e shtypur nga kalimtarë të panjohur

e pikëza, kultere që kërkojnë dritë

yshten mbi rrënjë, thjesht duke u kotur

me pikën e rastësishme që pret të vijë.

Kohërat vihen në kohën e tyre

në errësirë, në të gdhirë

presin qiellin të lëshoj nën hije,

filizin që del i zbehtë, i lirë, bulimë,

duke u veshur ashtu fije-fije,

me kostumin e tij të jeshiltë, lëndinë.

E tashmja i ofron një shije,

gjersa e djeshmja ende kujton njomësinë,

e ajo që ka mbetur një koçume pjekurie,

prek gurin, gurin që lëvrinë,

duke mbajtur trarë prike,

mbi suprinë,

me aromë oshnike…

DUKE U GDHIRË

Sakaq, si një shkëndijë. Sakaq,

sa një qiell i pastër, e di

ku është shkruar lënda me të cilën flas

duke hequr lëkurë, të shtatën e tij

të ndërtoj një ëndërr, po vikas

me një gjemb në sy,

trazuar nga lëndë të tjera të mistershme

e të jem me ty

por buzët zjarre të nëndheshme,

mbetën risi

duke kërkuar mbi kujtimet e djeshme

atdheun në fotografi.

Sakaq, si një shkëndijë.  Sakaq

me një album në duar prek një dëshirë

nga zjarri që vjen nga larg

shoh ndërsa koha është për të pirë

dehjen e lënë në prag

ku ëndrra ende pret të fiksohet një ditë, mirë

diku mbi një dritare, në një konak

ku sheh se si atdheu është duke u gdhirë

ndonjë fotograf.

POLI TJETËR

Tufë me libra shëtis gjithë kohën

të gjej, të përkëdhel, të marrë erë,

notoj,

ngrej dërzhekë. E ujta më prek

në narrativën e ngatërruar

arratisje e lodhur me një sy që flet

për oksigjenin e munguar

brenda nëpër fletë.

Aty ndaloj kërkoj frymë nga Fryma

në një hapësirë të ngushtë

(oksigjeni nuk prodhohet nga enigma)

ndjej zërin tënd të prushtë

e shtrëngoj në gjoks e strukem në libra,

kërkoj diku një vend të fshehtë,

e kështu kapërcej disa dimra

duke të kërkuar në Libra të Shenjtë.

E pastaj më lajmëron shfletimi se erdhi drita

duke u zbardhur mbi lëkurën e shkretisë

leximi më nxjerr krundet nga sita

e ashtu dalldis mes vetmisë

brenda një trajte të ndërtuar nga frika,

(jetim brenda vetë shtëpisë)

po kjo nuk shkruhet nëpër libra,

është poli tjetër i mërzisë.

NË TROSHAT E NJË SOFRE

Jemi ndanë troshave të sofrës së shtruar

duar të puthura që në mesnatë

i mbajmë shtrënguar,

në buzë,

(ndoshta dhe në sy)

apo thjesht jemi një rreth tërkuzë

me një uri

të ngriturash binjake nën bluzë.

E më pas dita vesh minifunde me yje

mbath këpucë të lidhura

në një udhë tjetër,

aq të bukura, aq të ngitura

ecin mbi një kallzim të vjetër

po të mos e mbash mend nga e thirrura,

yjet të ngatërrojnë patjetër.

E troshat bien në rrugë e pa rrugë,

si fletët e një libri kolosësh gjigandë,

po t'u harrosh qoftet e mbështjellura tufë,

trosha dhe shkronja bëhen bashkë,

dikush e quan një dashuri si në luftë,

dikush e lexon para se të flejë në darkë,

dikush…, eh, dikush e mban në rraft,

na pret, na thërret, na lag,

duke e mbushur me ujë sysh ditë e natë…

KUR GJERB KAFENË

Tret mall mëngjesi:

gurët bluajnë avllinë në korsi shpejtësie

gjerbje kafeje.

Ku e lamë mangallin, blujtësen e vjetër

malli krijon rrokadë vitesh

shije kafeje

mall,

kur ndodhesh larg dhe afër meje.

Eh, kur me mall gjerb kafenë

bëhet më i bukur,

prezenca e ujtë pikturohet në sy.

Sytë bëhen liqene të thellë,

enigma të pazgjidhura në mes të ditës

pemët yshten të prekin kaltërsinë

gjethet shpërthejnë me shkëlqimin e dritës.

Pjesë e një galaktike të porsalindur

qielli i tij

shkëlqen

malet, kodrat,

shfaqen këmba-këmbës mbi hapësirën e zbutur

ngrihen disa centimetra

retë fryhen bukur

(si sapo të mbarsura)

dhe lënë

gjurmë të lagura.

Kur gjerb kafenë për dashurinë

(dhe kur ndodh me mall, në të vërtetë)

gjithçka

kthehet në normalitet.

Pëshpërit poreve të dheut

(por që kurrë s'e kupton atë që flet)

kur kafenë ia gjerb Atdheut,

më mirë hesht.

NUK E NJEH DALLGËN, TË PARALAJMËROJ

1.

Një Grumbull Ujësie,

(rituali përtej ritit)

i tillë mund të quhet sipas Fjalorit të Dashurisë

të ilustruar mbi nimfa të mitit

(apo janë thjesht pika që bien nga sytë e tu

mbi gropëzat që hapin takat e gjata, në qelizat e shpirtit

ku këmbët e shënjuara mbi gju,

prekin sytë e mi të thata, të paralajmëroj)

kur, për hir të Shekullit,

të rilexojmë përsëri vargjet e shkruara në këtë libër

ata do të kenë shkelur Kolonat e Tempullit

si elefantë të lumtur në një ujësi të qetë

e trupat tanë të mermertë, të veshur frak,

kremozë,

do të terren për tu tharë mbi engjëjt zambakë

duke u vendosur në unazën prej bronzi të portës rozë

ku është një varkë

me ngashërima të etshme mbi dallgë.

2.

Era po loz,

Kollonat e Tempullit prekin shekujt në sedër

e qielli ka filluar të lëshoj leshtë të bëhet qeros

ndoshta ngaqë kemi bashkuar buzët, por në ndonjë histori tjetër

përshkruajmë paktin nervoz

të strehuar në barkun e Tempullit të Vjetër

e pakti është i paqtë

(i ndarë sipas strukturës në çdo metër)

të lëmuar në themelet me baltë,

ndërsa syri zgjon elefantë që ngatërrojnë hyrjen në letër

dhe sytë që imitojnë disa zambakë

me pjesën e pasme të pendës

flasim me njëri-tjetrin me mirësjellje

udhëtimi ynë mund të jetë i padukshëm që në krye të herës

për hir të kësaj rrjedhe

ndaj me sy, zemër, shpirt e dashurisht të bekoj

nuk e njeh dallgën e madhe,

të paralajmëroj…

TRASHËGIM

E përrallët ishte hapja e kapakëve të syve. U ngrita

dhe zëri mbushte muret me figura të heshtura

babai i babait ia fshinte djersët mjekut të gjyshit të tij

mbi reumatizma të hershme të fshehura

në një kuti,

gjyshja kërkonte pajën e gjyshes së ngjyer me këna,

unë të shihja në sy,

por vetëm me kapakë të mbetur në hava,

ndoshta Ti,

ecje me mua dorë për dore diku në ndonjë tjetër dynja,

ndërsa muret dhe unë kishim ngrirë aty,

ku bota lëvizte, ecte gjytrim sikur të ishte shaka,

gjithçka mbetej enigmë,

e përrallët m'afrohej fytyra tek fytyra,

nëpër ajër ndiqja shkëmbimin e lodhur mbi shpinë,

e pashfaqur ndonjëherë në këtë film me ngjyra,

mrekullinë,

ndërsa peng-ecnim nëpër dimra,

me përqafim,

mbi mure të tilla të fryra,

e përrallët deri në zgjim,

mbi supën e freskët nga erëzat më të mira,

rifillim,

për albume fotografish të tilla,

si trashëgim.

NDËRLAKJE

I ndjek nëpër udhë e paudhë. Shkriftoj

mendjen sikurse ato gjendjen

dhe lodhja e tyre më ndërlak

(bereqet dhe vëmendje)

ndërsa ndodh të jem i veshur me frak

brenda një kornize dymijë vjeçare

e ajrin që thith, mendoj për këtë gjendje

ajo simbiozë që më zgjon dhe në orët e vona

trajtesë e prekshme,

kur Fjalori i Madh i quan vetëm milingona,

për pjesën tjetër të nëndheshme,

trajtë imagjinare,

shikimet e një vitrine me të brendshme,

pezullim nga të gjitha ngjarjet,

më i lodhur se kurrë

kur pena prek faktet,

mendja bëhet një furrë,

digjet nga ndërlakjet.

LOMÇKË

Pishëza godiste kahun e fryrë të erës.

Lojë. Thjesht një lojë si gjithë lojërat

hidhej një duh dhe i shtriqej ferrës

ku filizat vrigëllonin me rrjedhat

deri kur përtej të vërtetës

u shfaqën të tjerat.

Fara u shkund dhe u qas risia e sitës

ardhskuqur binte kapaku i resë

dritëshkurtëri i strukej hijes së dritës

peisazhi thithte vesë,

ndërsa peneli që zgjatej bënte qokë,

me një pilivesë,

të mbledhur nën pishën lomçkë.

JASHTËTHARK

Fletë-fletë hapet dita në sytë e mi

nga një libër i hapur në një park,

habitem pse aty më ke mbetur ti,

duke më erëmirur deri larg?!

E unë të ndjej në çdo hap,

si një urim mbi një kartolinë,

(dikur t'i sillja urimet me vrap)

dhe pse s'ta dija shtëpinë.

Ti nuk hyre dot në këtë libër

me siguri kam qenë pa fat,

ajo ditë që u pamë tinëz,

të mbetej thjesht jashtëthark.

VAZHDIMËSI

Përhumba nën çarçafë të bardhë. Litarë

që mbanin brekë të moshuara

shtresa të panjohura

shpërthime. Fluturakë të bashkëngjitur

zogj kalimtarë që shqyenin pendët

(fundja kurkush nuk i kishte thirrur)

A vijnë me ftesë zogjtë?

Kujtoja në atë rast ftesat e një dasme

(vallja në rreth e të dehurve)

sikurse e gjithë jeta varej mbi të pasme,

në litarin e lënë jashtë nga fabula e të vdekurve,

e me dhëmbë vetmia të kafshonte

jeta fillonte nga e para,

një pritje e lashtë që na bashkonte

aty ku një shkoptundje ishte sinjali tek gara

e një kohe të lidhur litar pas një kohe.

ËSHTË BELA MOMENTI

Efekt misteri është momenti,

asnjë kopsë nuk të shpëton nga sikleti,

fola me heshtjen,

heshtja më la.

Malet dridhen nga bubullimat, ligjësi mollnjash,

shkëpusin rregullat nga i zoti,

shfaqen bashkë

po deshe mos beso tek i forti.

Zgjohesh dhe ble biletë llotarie

dhe lutesh atje ku s'të kupton lutja

katrahurë, formë çorodie

dhe ti nuk beson, fundja,

koha mat me orën e varur në një gozhdë,

dikush nga sëmundja,

e cila hyn papritur në jetën tonë.

Është bela momenti

kur ti mallkon me forcë,

kopsën, që s'të shpëtoi nga sikleti. 

TABAKA

Koncept tabakaje mësyn në strukturë,

hapat një ngasje e largët, një mijë faqe

në miniaturë,

prek syrin e keq të mbetur në pragje,

e unë të ndjeva dje, ti ndoshta heshte,

ndërsa u bashkuam atje,

në vargje,

mbi gurë të lagur, myshqe, likene,

alga të qëndisura në pamje,

sa përqafime larg është qyteti,

sa puthje larg është vetvetja,

në këtë statujë ku luhet kukafshehti,

me zogj, ikës, ardhës, kalimtarë,

prekrrudhshëms të lodhur me të parë,

a do të bie shi mbi këto damarë,

a do të ketë zbardhje flokësh,

u do të perëndoj dielli, a e di,

koncept tabakaje, kjo strukturë,

hyn si një filxhan në poezi,

e ngrihet diku një gotë që të prek,

(nga asnjë krah)

ndoshta, dehje me raki

mësyn në këtë strukturë tabaka.